حسابداری نسلی موضوعی است که برای اندازه گیری تحمیل بار مالی نسبی بر روی نسلهای مختلف تکامل و توسعه یافته است. پژوهش حاضر به دنبال طراحی و تدوین مدل حسابداری نسلی متناسب با ساختار اقتصادی و مالی کشور ایران و بررسی نحوه برخورد با نسلهای مختلف از دیدگاه سیاست های مالی دولت است. این پژوهش یک پژوهش توسعه ای است، از نظر زمان انجام پژوهش یک پژوهش طولی از نوع آینده نگر و سری زمانی از سال 1389 لغایت 1464 میباشد و از نظر نوع داده ها یک پژوهش توصیفی-تحلیلی غیر آزمایشی از نوع شبه تجربی یا مشاهده ای است. این پژوهش فاقد جامعه و نمونه آماری بوده و در برگیرنده محیط آماری است. نتایج نشان داد که با فرض تداوم سیاست های مالی کنونی، هرچه نرخ رشد GDP در کشور بالاتر و نرخ تنزیل پایینتر باشد، میزان عدم تعادل نسلی بیشتر خواهد شد و عدم تعادل نسلی به سود نسل آتی و ضرر نسل فعلی میباشد. در اینجا مفهوم محدودیت با جمع صفر مصداق پیدا میکند.
