هدف پژوهش حاضر، با تمرکز بر دو نقش نظام سنجش عملکرد (استفاده انگیزه گرا و استفاده اکتشافی) و یک ویژگی کلیدی سازمانی یعنی مسئولیت پذیری قراردادی، بررسی اثر به کارگیری نظام سنجش عملکرد بر عملکرد واحدهای بخش عمومی است. جامعه آماری پژوهش را شهرداری های استان مازندران تشکیل می دهند. برای آزمون فرضیه های پژوهش، داده های لازم از طریق پرسشنامه جمع آوری شدند و برای تخمین مدل ها از روش رگرسیون حداقل مربعات معمولی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که یک واحد افزایش در استفاده انگیزه گرا از نظام سنجش عملکرد منجر به افزایش 0/26 واحدی در شاخص عملکرد می شود که 0/21 واحد آن ناشی از تأثیر مستقیم و 0/05 واحد آن تأثیر غیرمستقیم است. همچنین، یک واحد افزایش در استفاده اکتشافی از نظام سنجش عملکرد منجر به افزایش 0/34 واحدی در شاخص عملکرد می شود که 0/33 واحد آن ناشی از تأثیر مستقیم و 0/01 واحد آن تأثیر غیرمستقیم است. با توجه به نتایج پژوهش، به مدیران واحدهای بخش عمومی توصیه می شود با توجه به ظهور مدیریت عمومی نوین، از معیارهای انگیزه گرا و اکتشافی در ارزیابی عملکرد واحدهای خود استفاده کنند.
