مقدمه: هدف این پژوهش ارزیابی بهره وری پژوهشی اعضای هیئت علمی گروه های علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه های تهران، بر اساس مجموعه ای از شاخص های چندگانه است. روش شناسی: این پژوهش با استفاده از روش های پیمایشی و اسنادی به انجام رسیده و جامعه آن مشتمل بر آثار تمامی اعضای هیئت علمی گروه های علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه های دولتی تهران است که در سال 1393 به صورت تمام وقت به خدمت اشتغال داشتند. برای گردآوری اطلاعات از سیاهه وارسی استفاده شد و پس از تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار اکسل، رتبه نهایی بهره وری پژوهشی هر دانشگاه، بر اساس میانگین رتبه های به دست آمده در شاخص های چندگانه مشخص شد. در محاسبه رتبه بهره وری پژوهشی هر گروه آموزشی، عملکرد پژوهشی هر گروه آموزشی بر اساس شاخص های چندگانه [برون داد] نسبت به تعداد عضو هیئت علمی فعال در آن گروه آموزشی (منابع انسانی [درون داد]) لحاظ شد. یافته ها: دانشگاه های تربیت مدرس، شاهد، شهید بهشتی و تهران در بیشتر شاخص های کتاب محور، از رتبه های بهتری برخوردار بودند. به لحاظ تعداد اعضای هیئت علمی برگزیده در جشنواره های ملی و بین المللی، دانشگاه های شاهد و تربیت مدرس، در زمینه شاخص هرش و انتشار مقاله های خارجی، دانشگاه های خوارزمی، شاهد، تربیت مدرس و تهران، در زمینه انتشار مقاله های داخلی دانشگاه های تربیت مدرس، شاهد، تهران، الزهرا و خوارزمی، در زمینه همکاری های بین المللی، دانشگاه های خوارزمی، علوم پزشکی ایران، تربیت مدرس و شاهد، در زمینه انتشار مقاله های همایش های بین المللی، دانشگاه های شاهد، تربیت مدرس، خوارزمی و تهران و در زمینه طرح های پژوهشی، دانشگاه های شاهد و تربیت مدرس نسبت به سایر دانشگاه های مورد مطالعه در رتبه های بهتری جای گرفته اند. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد رتبه هر یک از گروه های علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه های تهران در هر کدام از شاخص های چندگانه موردنظر با یکدیگر متفاوت بوده است. باوجوداین، محاسبه رتبه بهره وری پژوهشی این گروه ها، بر اساس میانگین کل رتبه ای مجموعه شاخص های چندگانه، دانشگاه شاهد را در رتبه نخست قرار می دهد و دانشگاه های تربیت مدرس، خوارزمی، تهران، علوم پزشکی ایران، شهید بهشتی، الزهرا، علامه، علوم پزشکی شهید بهشتی و علوم پزشکی تهران، به ترتیب در رتبه های بعدی قرار می گیرند. از آنجاکه عملکرد پژوهشی گروه های آموزشی با تعداد کل جمعیت اعضای هیئت علمی آن ها در ارتباط مستقیم است، برای گروه های آموزشی کم جمعیت تر نیز امکان کسب رتبه های بهتر در زمینه بهره وری پژوهشی فراهم شده است.
