جهت اجرای لایه آستر (لایه رویی تکیه گاه و لایه زیرین بستر) در آرایه های معماری و به ویژه دیوارنگاره ها (شکل 1؛Fig; 1) بسیاری از مناطق ایران به دلیل شرایط اقلیمی خشک، در دوره های تاریخی از کاه گل استفاده شده است. همچنین جهت اجرای لایه بستر، ملات گچ که دارای قابلیت های ویژه ای است، به کار برده شده است. گاهی ضخامت لایه بستر گچی بسیار کم بوده (mm1-2) که در زمان اجرا، این اقدام می توانسته نشان دهنده هنر و قدرت دست هنرمند گچ کار باشد. نمونه این آثار در شهر یزد قابل مشاهده است. ازجمله بناهای دوره آل مظفر (اوایل سده هشتم ه.ق.) که لایه آستر و لایه بستر در آرایه های معماری آن با ویژگی های ذکرشده است، می توان به بقعه سید رکن الدین و بقعه سید شمس الدین در شهر یزد اشاره نمود.
بقعه سید رکن الدین در زمان ساخت، کاربری مدرسه داشته و پس از وفات صاحب آن، تبدیل به بقعه شده است. در کتب تاریخی یزد اتمام این بنا در سنه خمس و عشرین و سبعمائه (725 ﻫ.ق.) نوشته شده است. این بنا دارای آرایه های معماری متعددی است که ازجمله می توان به آرایه های گچی برجسته، قالبی، فتیله ای، کتیبه های نقاشی، نقاشی های تزیینی، آرایه های طلاکاری و کاشی کاری اشاره نمود (شکل 2؛ Fig; 2). آرایه های معماری فضای داخلی گنبدخانه از نظر وسعت، نسبتاً حجم زیادی دارد. قطر گنبد حدود m11 و ارتفاع داخلی آن حدود m20 است. لایه آستر در تمامی فضای داخلی این بنا از جنس کاه گل و لایه بستر در تمامی سطوح داخلی بنا (به جز ازاره کاشی کاری شده) از یک لایه بسیار نازک گچ است.
مسئله اساسی در رابطه با آرایه های این قبیل ابنیه زمانی رخ می دهد که کاه و الیاف گیاهی موجود در کاه گل (لایه آستر) توسط موریانه ها خورده می شود که می توان گفت این مورد، یکی از آسیب های شاخص و متداول بناهای مرکز کشور است. با این اتفاق، لایه آستر انسجام خود را ازدست داده و به صورت پودری و سست درمی آید. زمانی که این آسیب برای لایه آستر به وجود می آید، درواقع انفصال لایه های زیرین در آرایه معماری رخ داده است. یک لایه بستر گچی باضخامت بسیار کم وجود دارد که اتصال آن در بسیاری از قسمت ها با زمینه زیرین کاملاً از بین می رود که با وضعیت موجود، نگه دارنده آرایه های دیگری ازجمله: آرایه های گچی، طلاکاری و دیوارنگاره است (شکل 3؛ Fig; 3)...
