ژنوتیپ

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط نسبت انگشت دوم به چهارم و ژنوتیپ ژن مبدل آنزیم آنژیوتنسین با قدرت عضلانی در وزنه-بردارن تمرین کرده انجام شد. بدین منظور ترکیب بدن، قدرت یک ضرب، دو ضرب و مجموع آن در 18وزنه بردار شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب (سن:8/2±2/23سال، قد:3/9±1/176سانتی متر، وزن:3/28± 9/97کیلوگرم) داوطلب حاضر در سوپر لیگ کشور که در خوزستان و در شرکت ملی نفت فعالیت می کردند، اندازه گیری شد. در جلسه دوم میزان پنج سی سی خون در وضعیت ناشتا گرفته شد تا ژنوتیپ های آنزیم مبدل آنژیوتنسین با استفاده از دستگاه PCR شمارش شوند. با بهره گیری از روش همبستگی ساده مشخص شد که بین نسبت انگشت دوم به چهارم (P=0.3)، ژنوتیپ ID (P=0.4) و DD (P=0.39) ژن مبدل آنزیم آنژیوتنسین با قدرت عضلانی ارتباط معناداری وجود ندارد. از طریق آزمون همبستگی سهمی و با حذف اثر وزن بدن بین ژنوتیپ ID (P=0.01) و DD (P=0.01) ژن آنزیم مبدل آنژیوتنسین با قدرت عضلانی ارتباط معناداری مشاهده شد. آزمون رگرسیون ساده به روش ورود نیز نشان داد که می توان مدلی را جهت برآورد قدرت عضلانی با استفاده از متغیرهای نسبت انگشت دوم به چهارم، توده خالص عضلانی و ژنوتیپ های ژن آنزیم مبدل آنژیوتنسین ارائه نمود. لذا با توجه به نتایج شاید بتوان از نسبت انگشت دوم به چهارم به عنوان فاکتوری در برنامه استعداد یابی فدراسیون وزنه برداری استفاده نمود. همچنین با توجه به ارتباط ژنوتیپ های ژن آنزیم مبدل آنژیوتنسین با قدرت عضلانی، شاید بتوان با پژوهش های وسیع تر بر سایر فواید بهبود در قدرت عضلانی بر سلامتی دست یافت.

به منظور بررسی اثر پیش تیمار کلرید کلسیم بر جوانه زنی و رشد گیاهچه ای چند ژنوتیپ گندم آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در سال 1394 در آزمایشگاه سیتوژنتیک و ژنتیک مولکولی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری اجرا گردید. فاکتورهای آزمایش شامل سه ژنوتیپ N-80-19، N-87-20 و Tridentو پنج لاین دابل هاپلوئید شامل DH 227، 25DH ، DH 225، DH 90، DH 69، و سطوح شوری 0، 60 و 120میلی مولار محلول کلرید سدیم بودند. صفات درصد جوانه زنی، طول ساقه چه،طول ریشه چه، وزن تر ریشه چه، وزن خشک ساقه چه و وزن خشک ریشه چه مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش شوری درصد جوانه زنی، طول ساقه چه، طول ریشه چه، وزن تر ریشه چه، وزن خشک ساقه چه و وزن خشک ریشه چه کاهش پیدا کرد. باتوجه به جدول مقایسه میانگین بیشترین وزن تر ساقه چه در غلظت شوری 120 میلی مولار مشاهده گردید. لاین DH 69 در سطوح شوری صفر و 120 میلی مولار و DH 90 در سطح شوری 60 میلی مولار بیشترین درصد جوانه زنی را داشتند. همچنین در بین تمام غلظت های مختلف شوری لاین DH 225 با 48267/0 گرم بیشترین وزن تر ساقه چه داشته است. ژنوتیپ های مختلف در نیز در سطوح شوری مختلف، پاسخ متفاوتی از خود نشان دادند.

شناسایی عوامل مؤثر بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی که به عنوان زیر ساز مهارت های حرکتی پیشرفته درنظر گرفته می شوند؛ می تواند، اهمیت زیادی در شناسایی و هدایت استعداد های برتر ورزشی داشته باشد. از اینرو، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر ژنوتیپ هایACE وACTN-3 بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی کودکان انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه کودکان مهد کودکی 4 الی 6 ساله از شهر الشتر بود که به شکل تصادفی خوشه ای تعداد 50 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، شامل آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ- ویرایش دوم و استفاده از PCR جهت تعیین ژنوتیپ های ACE و ACTN-3 بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون t مستقل در سطح معناداری P<0.05، مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که کودکان برخوردار از آلل D ژن ACE، (ژنوتیپ DD یا ID)، نسبت به کودکان دارای ژنوتیپ II (P<0.05)، و کودکان برخوردار از آلل R ژن ACTN-3، (ژنوتیپ RR یا RX)، نسبت به کودکان دارای ژنوتیپ XX(P<0.000)، از رشد مهارت های حرکتی جابجایی بهتری برخوردار می باشند. اما، هیچ کدام از این تفاوت ها در رشد مهارت های حرکتی کنترل شیء (P>0.05)، مشاهده نشد. بنابراین، می توان گفت که کودکان برخوردار از ژنوتیپ های DD یا ID ژن ACE و ژنوتیپ های RR یا RX ژن ACTN-3، از سطح رشدی بالاتری در اجرای مهارت های حرکتی جابجایی برخوردارند و در صورت فراهم بودن شرایط محیطی مناسب این افراد در آینده نیز قادر به اجرای مهارت های ورزشی در سطوح بالای عملکردی خواهند بود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر یک دوره برنامه مداخله ای حرکتی منتخب بر سطح عملکرد مهارت های حرکتی کودکان حامل ژنوتیپ های متفاوت ACE و ACTN-3، انجام شده است. بدین منظور، عملکرد مهارت های حرکتی کودکان (50 کودک پسر؛ 32/1±8/5 سال)، در دو خرده مقیاس جابجایی و کنترل شیء قبل و بعد از هشت هفته ارائه برنامه تمرینی، با استفاده از آزمون اولریخ ویرایش- دوم؛ مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین، ژنوتیپ های ACE و ACTN-3 از طریق نمونه گیری بزاق و با استفاده از PCR تعیین شدند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد، کودکان حامل آلل D ACE، به طور مجزا (DD یا ID)، و ترکیبی (DD+ID)، نسبت به کودکان دارای هموزیگوت های II، و کودکان حامل آلل R ACTN-3، به طور مجزا (RR یا RX)، و ترکیبی (RR+RX)، نسبت به کودکان دارای هموزیگوت های XX؛ درپاسخ به برنامه تمرینی از سطح بالاتری در اجرای مهارت های حرکتی جابجایی برخوردار می باشند (01/0p

مقدمه: هدف از پژوهش بررسی رابطه ژنوتیپ های مر تبط با ژن های HIF1-α و VEGF با تغییرات توان هوازی به دنبال هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط در زنان غیر فعال بود. روش پژوهش: 23 زن غیر فعال 34 تا 43 ساله به صورت غیر هدفمند در دسترس انتخاب و 8 هفته تمرین هوازی هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه با شدت55% تا 75% ضربان قلب بیشینه انجام دادند. قبل و بعد از دوره تمرین، توان هوازی توسط آزمون برووس اندازه گیری شد. نمونه بزاقی اخذ و ژنوتیپ های مختلف ژنهای ژن HIF1- α   شامل CC و  ژنوتیپ های مختلف ژن VEGF شامل GG، CG و CC  اندازه گیری شد، از روشهای آماری تی زوجی و آنوا برای تغییرات میانگین های توان هوازی و برای بررسی ژنوتیپ ها از روش RLFP استفاده شد. یافته ها: نتایج تغییرات توان هوازی آزمودنی ها و بررسی رابطه ژنوتیپ های مختلف ژنهای VEGFو HIF1-a  به دنبال هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط در ارتباط با ژنو تیپ های CC و CT ژن HIF1- α   در ژنوتیپCT برابر با(529/0P=) و ژنوتیپ های GG و CC و CGژن VEGF ژنوتیپ  CGبرابر با (873/0P=) بوده که ژنوتیپ CT ژن HIF1-α  بیشترین افزایش را داشته  اما این افزایش معنا دار نبوده است. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط موجب افزایش توان هوازی در رابطه با پروفایل های ژنی ژن هایHIF1-α  و VEGF  در زنان غیر فعال چاق شده اما تغییرات توان هوازی در ارتباط با  پروفایل های ژنی ژن های مزبور  معنادار نمی باشد.

اهداف: متغیر های ژنتیکی به عنوان پارامتر های فردی درنظر گرفته می شوند که می توانند فنوتیپ های زیربنایی عملکرد ورزشی را متأثر کنند. از این رو، هدف پژوهش حاضر مقایسه ژنوتیپ I/D ژن ACE وR577X ژن ACTN-3 در مردان کشتی گیر نخبه و غیرنخبه ایرانی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کشتی گیران مرد نخبه و غیرنخبه ایرانی بود که از بین آن ها 22 کشتی گیر نخبه و 36 کشتی گیر غیرنخبه به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. پس از استخراج DNA شرکت کنندگان، با استفاده از تکنیک PCR-RLFP و الکتروفورز ژنوتیپ های ژن ACE و ACTN-3 آنان تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش با استفاده از آزمون کای مربع انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که کشتی گیران نخبه در مقایسه با کشتی گیران غیرنخبه، به طور معناداری توزیع فراوانی بیشتری از ژنوتیپ DD ژن ACE و ژنوتیپ RR و RX، از ژن ACTN-3 را دارا بودند. این درحالی بود که کشتی گیران غیرنخبه در مقایسه با کشتی گیران نخبه، به طور معناداری توزیع فراوانی بیشتری از ژنوتیپ های II و ID ژن ACE و ژنوتیپ XX ژن ACTN-3 را دارا بودند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که ارتباط مثبتی بین رسیدن به سطوح نخبگی در رشته ورزشی کشتی و برخورداری از ژنوتیپ DD ژن ACE و ژنوتیپ RR ژن ACTN-3 وجود دارد که احتمالاً این دو ژن را به عنوان عوامل ژنتیکی مؤثر در ایجاد فنوتیپ های زیربنایی رشته ورزشی کشتی از قبیل قدرت و متعاقباً به وجود آمدن تفاوت های فردی در ورزشکاران معرفی می نماید.