انجمن اولیاء و مربیان

در این پژوهش با الهام از مباحث نظری و تجربی استدلال شد که مشارکت والدین در جلسات انجمن تحت تأثیر عواملی چند، در سطح ساختار و عامل است. این پژوهش با روش پیمایش و با انجام دادن مصاحبه های نیمه ساختیافته با والدین و کارشناسان برای شناخت دقیق تر موانع مشارکت اجرا شد و تا حد زیادی ماهیت اکتشافی داشت و همچنین به منظور زمینهیابی راهکارهای پیشنهادی نظرسنجی شد. در بخش مصاحبه های نیمه ساختیافته که شامل نمونه 47 نفری از اولیاء و 21 نفری از مسئولان و مدیران بود، نتایج نشان دهنده تأثیر عملکرد انجمن به لحاظ( شیوه نظرخواهی، نحوه اداره جلسات، اطلاع از زمان برگزاری جلسات، جوّ حاکم بر جلسات و حفظ جانب احترام از سوی اولیای مدرسه، شخص دعوت کننده به جلسات، تعداد جلسات)، نگرش والدین و اعتماد به فعالیت انجمن بر میزان مشارکت والدین است. همچنین افزایش احساس مسئولیت و تمایل کمک به دیگران، لزوم مشارکت در امور جامعه و کاهش یاس اجتماعی در بین اولیاء بر میزان مشارکت تأثیر دارد. در نهایت در بخش نظرسنجی، زمینهیابی راهکارهای متناسب با هر یک از متغیرهای سطح عامل و ساختار، در میان جامعه آماری انجام شد که به شیوه خوشه ای چند مرحله ای در سه دوره تحصیلی با حجم نمونه 240 نفر در شهرهای مشهد، درگز، نیشابور، تبادکان و کوهسرخ انتخاب شدند که فعالان انجمن، اولیاء غیر فعال و کمی فعال، مدیران و مربیان را شامل بود.

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی عملکرد انجمن های اولیاء و مربیان مدارس ناحیه3 آموزش و پرورش استان اصفهان از دیدگاه اولیاء ومربیان انجام گرفت. روش پژوهش، توصیفی از نوع پیمایشی بوده و جامعه آماری شامل اعضاء انجمن اولیاء و مربیان مدارس انتخاب شده در ناحیه3 آموزش و پرورش استان اصفهان به تعداد1860 نفر می باشد. نمونه مورد مطالعه با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و با استفاده از فرمول تعیین حجم نمونه از میان جامعه آماری به تعداد276 نفر انتخاب گردید. برای جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. روایی صوری پرسشنامه توسط صاحب نظران مورد تأیید قرار گرفت و پایایی ابزار پس از اجرای آزمایشی بین 30 نفر از جامعه آماری و محاسبه ضریب آلفای کرونباخ 95/0 برآورد شد. نتایج به دست آمده نشان داد که: عملکرد انجمن اولیاء و مربیان در انتخابات و تشکیل جلسات و شوراهای مدرسه، ساماندهی و جلب مشارکت ها و همکاری های مالی و غیرمالی، فوق برنامه ها و مناسبت ها، آموزش های ارائه شده، خدمات راهنمایی و مشاوره، بهداشتی و پزشکی و سایر موارد بیش از حد متوسط بوده است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی درک اولیاء و معلمان از پدیده مشارکت و مداخله والدین در آموزش و پرورش فرزندان صورت گرفت . ر وش بررسی این پژوهش مدل آمیخته ی اکتشافی است . میدان تحقیق معلمان و والدین مدارس دخترانه سه دوره تحصیلی (ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان ) شهر کرمانشاه بود . جمعاً 200 نفر از معلمان و 210 نفر از والدین ( 110 نفر زن و 100 نفر مرد ) از مناطق مختلف اقتصادی – اجتماعی شهر کرمانشاه به عنوان نمونه آماری در بخش کمی تحقیق انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در بخش کیفی یک پروتکل مصاحبه نیمه ساخت یافته و در بخش کمّی پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته مبتنی بر مؤلفه های بخش کیفی و ادبیات پژوهشی بود که با روش تحلیل عاملی اکتشافی و ضریب آلفای کرونباخ روایی و پایایی پرسشنامه مورد تأیید قرار گرفت. از داده های حاصل از مصاحبه مقوله های چگونگی مشارکت در آموزش، نوع تعامل و تأثیرات روانی و اجتماعی مشارکت استخراج گردید. تقریباً هیچکدام از والدین تعمداً در فرایند آموزشی مداخله نکرده بودند و شواهدی از هم فکری والدین جهت مشارکت گروهی مشاهده نشد. تحلیل ها نشان داد که اگرچه والدین از لحاظ نظری از اهمیت مشارکت والدین در آموزش فرزندانشان تا حدی آگاهند اما در عمل به دلایل مختلف چندان در این فرایند درگیر نیستند. والدین اذعان داشتند که ارتباط کمی با معلمان دارند و از مشکلات آموزش فرزندانشان آگاهی کافی ندارند. میزان مشارکت داوطلبانه آن ها در فرایند تحصیل فرزندانشان در سطح پایین بود و راهنمایی به فرزندانشان را در فرایند انجام تکالیف را نیز خیلی نادر گزارش کرده بودند. والدین در مقایسه با معلمان بیشتر خواهان تشویق فرزندانشان در انجام کارهای مدرسه بودند. در بین اولیاء مادران بیش از پدران دانش آموزان علاقمند به مسؤلیت پذیری در فرایند تحصیل فرزندانشان بودند. اما نوعی عدم تفاهم بین والدین و معلمان در چگونگی مداخله آموزشی وجود داشت. معلمان خیلی راغب نبودند که والدین در فرایند آموزش مداخله کنند. پژوهش حاضر توصیه می کند وقتی ابتکارات و برنامه ها مبتنی بر روابط احترام آمیز و اعتماد بین کارکنان مدرسه و خانواده ها باشند در ایجاد و نگهداری پیوندهایی که پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را حمایت می کند خیلی کارآمدتر خواهند بود . برقراری روابط مثبت با والدین و ارایه روش های عملی به موفقیت آموزشی فرزندانشان کمک می کند اما عناصر دیگر مانند بهبود بخشیدن به برنامه درسی و آموزش نیز ضروری هستند.