جو روانی - اجتماعی

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه پیشرفت تحصیلی، خلاقیت و جو روانی_اجتماعی حاکم در کلاس های چندپایه و تلفیقی بود. روش: با توجه به موضوع و هدف پژوهش، روش پژوهش حاضر علی-مقایسه ای بود که در پژوهش حاضر جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان در مدارس چندپایه و تلفیقی در سطح استان مرکزی در سال 99-1400 بودند که از جامعه آماری پژوهش تعداد 20 نفر (دانش آموز در مدارس چندپایه) و 20 نفر (دانش آموز در مدارس تلفیقی) به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (1990)، نگرش نسبت به خلاقیت شیفر (1994) و جو روانی اجتماعی کلاس فریزر و همکاران(1995) بود. یافته ها: جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و t مستقل استفاده شد. یافته ها نشان داد پیشرفت تحصیلی دانش آموزان چندپایه (میانگین = 85/118) بیشتر از پیشرفت تحصیلی دانش آموزان تلفیقی (میانگین = 75/87)، خلاقیت دانش آموزان تلفیقی (میانگین = 65/21) بیشتر از خلاقیت دانش آموزان چندپایه (میانگین = 95/13) و جو روانی-اجتماعی حاکم بر کلاس دانش آموزان چندپایه (میانگین = 70/23) بهتر از جو روانی-اجتماعی حاکم بر کلاس دانش آموزان تلفیقی (میانگین = 15/15) می باشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد بین پیشرفت تحصیلی، خلاقیت و جو روانی_اجتماعی حاکم در کلاس های چندپایه و تلفیقی تفاوت وجود دارد.

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مدیریت کلاس بر جوّ روانی- اجتماعی کلاس و خودکارآمدی معلمان انجام گرفت. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه معلمان جدیدالاستخدام شهر زابل (استان سیستان و بلوچستان) در سال تحصیلی 1401-1400 تشکیل می دهد. نمونه آماری شامل 30 نفر معلم می باشد که به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه های جوّ روانی-اجتماعی کلاس فرایزر و همکاران و خودکارآمدی معلم تچانن و همکاران بود که تمام آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون آن را تکمیل کردند، سپس برنامه آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی برای گروه آزمایش در هشت جلسه (60 دقیقه ای) اجرا شد و در نهایت، پس آزمون از تمام گروه های گروه آزمایش و کنترل گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس تک متغیره) با کمک نرم افزار SPSS21 استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی بر جوّ روانی-اجتماعی کلاس و خودکارآمدی معلم تأثیر مثبت و معناداری دارد. بنابراین می توان آموزش مهارت های مدیریت کلاس را به عنوان یکی از پیش نیازهای ورود به حرفه معلمی برای معلمان تازه کار مورد نظر قرار داد.

هدف این پژوهش طراحی و تدوین الگوی تقویت روحیه و فرهنگ کارآفرینی در دانش آموزان دوره اول و دوم متوسطه بود. به این منظور تعداد 424 نفر (223 پسر و 201 دختر) از دانش آموزان دوره اول و دوم که در سال تحصیلی 97-1396 در یکی از مدارس متوسطه شهر بندرعباس مشغول به تحصیل بودند، به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. روش پژوهش حاضر، همبستگی و از نوع تحلیل مسیر می باشد. داده های این پژوهش با استفاده از پرسشنامه های جو روانی–اجتماعی کلاس (C.E.Q.)؛ مقیاس جو عاطفی خانواده (A.F.C.)؛ مقیاس شخصیت فکری ((I.P.S.؛ مقیاس احساس شایستگی (SCS)؛ پرسشنامه خلاقیت رند سیپ (R.C.Q.)؛ پرسشنامه سخت کوشی (H.S.)؛ انگیزه پیشرفت (A.M.T.) و روحیه کارآفرینی (E.M.Q.) جمع آوری شده اند. ارزیابی الگوی پیشنهادی نشان داد که مدل پیشنهادی معادلات ساختاری روابط علی بین متغیرهای یاد شده از برازش قابل قبولی برخوردار هستند و همه مسیرهای یاد شده بجز شخصیت فکری منعطف، منفعل، منتقد، به احساس شایستگی و احساس شایستگی به سخت کوشی و روحیه کارآفرینی در سطح 0001p </ معنی دار بودند. به طور کلی، نتایج نشان داد که جو روانی–اجتماعی کلاس، جو عاطفی خانواده، شخصیت فکری مستبد، از طریق احساس شایستگی با روحیه کارآفرینی رابطه معنی دار دارد. پیشنهاد می شود برای تقویت روحیه و فرهنگ کارآفرینی دانش آموزان محیط غنی (در خانه، مدرسه و اجتماع) فراهم گردد