ملال فراغت

هدف از پژوهش حاضر نقش تعدیل گر فعالیت بدنی بر رابطه علی ناگویی هیجانی بر ملال فراغت و تنهایی اجتماعی سالمندان شرکت کننده در فعالیت های اوقات فراغت شهر تهران است. جامعه آماری پژوهش را سالمندان شرکت کننده در پارک های عمومی و همسایگی و حاضر در فعالیت های بدنی تشکیل می دهند. بر اساس فرمول حجم نمونه معادلات ساختاری و به روش خوشه ای از مناطق مختلف تهران، تعداد 221 نفر نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه های استاندارد ناگویی هیجانی، تنهایی اجتماعی، ملال فراغت و پرسش نامه فعالیت بدنی شارکی است. نتایج تحلیل معادلات ساختاری حاکی از آن بود که فعالیت بدنی به عنوان تعدیلگر در رابطه علی ناگویی هیجانی و ملال فراغت تأثیر معکوس و معناداری دارد. همچنین نتایج پژوهش حاکی از آن بود که فعالیت بدنی بر رابطه علی بین ناگویی هیجانی و تنهایی اجتماعی نیز اثر عکس و تعدیلی دارد. متولیان ورزش، بایستی با فراهم نمودن زمینه مناسب برای فعالیت های ورزشی سالمندان مانند تجهیز پارک ها به تسهیلات ورزشی و رفاهی ویژه سالمندان و یا با برنامه ریزی جهت اجرای فعالیت های مختلف مانند ورزش صبحگاهی و پیاده روی و ... موجب افزایش مشارکت سالمندان در فعالیت های ورزشی شوند.  

پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل سیستم های مغزی رفتاری بر تنهایی اجتماعی و ملال فراغت با نقش تعدیلگر آموزش فعالیت بدنی در سالمتدان شهر تهران انجام گرفت. روش تحقیق حاضر از نوع تحقیقات فرا اثبات گرا، از لحاظ استراتژی توصیفی-پیمایشی و از نظر شیوه گردآوری داده ها در زمره پژوهش های همبستگی با رویکرد معادلات ساختاری بوده که به صورت میدانی به اجرا درآمده است. جامعه آماری پژوهش را سالمندان شرکت کننده در پارک ها و حاضر در فعالیت های بدنی تشکیل می دهند. نمونه آماری پژوهش بر اساس فرمول حجم نمونه معادلات ساختاری و به روش خوشه ای از مناطق تهران به تعداد 189 نفر تشکیل دادند. ابزار تحقیق شامل پنج پرسشنامه بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از بسته آماری SPSS ویرایش 25 و Smart pls نسخه 3 استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که سیستم های مغزی رفتاری و مولفه های آن بر تنهایی اجتماعی سالمندان شرکت کننده در آموزش فعالیت های بدنی تأثیر معناداری ندارد. در نهایت یافته ها بیانگر این بود که آموزش فعالیت بدنی به عنوان متغیر تعدیلگر در رابطه علی تنهایی اجتماعی محسوب نمی گردد اما در رابطه علی سیستم های مغزی رفتاری بر تنهایی اجتماعی اثر تعدیلی مثبت دارد