درمان روان نمایشگری

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی قصه درمانی (شناختی- رفتاری) و درمان روان نمایشگری بر خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص انجام شد. روش : یک پژوهش آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود . جامعه آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر پایه ششم با اختلال یادگیری خاص ، مراجعه کننده به مراکز مشاوره (تحت نظارت آموزش و پرورش ) شهرستان بهارستان که در سال تحصیلی ۹۷-۹۶ شاغل به تحصیل بوده اند که توسط ﻣﻘیﺎس ﻫﻮش وکﺴﻠﺮ کﻮدکﺎن نسخه ﭼﻬﺎر WISC-IV ( ۲۰۰۳) در بخش روانسنجی مراکز مشاوره ، شناسایی و مورد تشخیص واقع شدند . سپس ۴۸ نفراز دانش آموزان دختر پایه ششم با اختلال یادگیری خاص با پرسشنامه مشکلات یادگیری کلورادو (ویلکات و همکاران ، ۲۰۱۱) ، پرسشنامه خودتوانمند سازی اجتماعی( پرندین ،۱۳۸۵ ) و پرسشنامه ناگویی هیجانی ( تورنتو ، ۱۹۹۴) با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه ( دو گروه آزمایش و یک گروه گواه ) قرار گرفتند . داده ها از طریق آمار توصیفی ( میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکوا) و یک متغیری ( آنکوا) و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد . یافته ها: نتایج نشان داد بین گروه های آزمایشی که تحت تاثیر قصه درمانی و روان نمایشگری قرار گرفتند در میزان خودتوانمندساری اجتماعی و ناگویی هیجانی تفاوت معناداری P <0/01) ( وجود دارد . نتیجه گیری : بر اساس یافته هامیتوان نتیجه گرفت با توجه به مقایسه تفاوت میانگین های دو گروه آزمایش ، در افزایش متغیر خودتوانمندسازی اجتماعی و در کاهش متغیر ناگویی هیجانی بیشترین تاثیر مربوط به قصه درمانی و سپس روان نماشگری می باشد.

هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی درمان روان نمایشگری بر اضطراب اجتماعی دختران نوجوان مهاجر بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر افغان بودند که در دو مدرسه دولتی منطقه 12 شهر تهران در سال 98-1397 مشغول تحصیل بودند. از بین آنها 28 نفر با ارزیابی اولیه و به روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه پزوهش، انتخاب و در دو گروه آزمایش (13 نفر) و کنترل (15 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 90 دقیقه ای در هفته دو بار تحت آموزش گروهی درمان روان نمایشگری قرار گرفت. ابزار اندازه گیری پژوهش شامل پرسشنامه ی اضطراب اجتماعی کانور (2000) بود که توسط شرکت کنندگان در 2 مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل گردید. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد . یافته های حاصل از تحلیل داده های پژوهش نشان داد که درمان روان نمایشگری به طور معناداری باعث کاهش اضطراب اجتماعی و دو مؤلفه ی آن (اجتناب اجتماعی و ناراحتی های فیزیولوژیک) در گروه آزمایش شده است . همچنین، میانگین نمرات در مقایسه با قبل از درمان ازنظر آماری کاهش معنی داری داشته است، اما بر ترس اجتماعی اثربخش نبود. با توجه به یافته های پژوهش می توان از این مداخله درمانی برای بهبود اضطراب اجتماعی نوجوانان مهاجر استفاده کرد.