نظام ارتباطی

نظام ارتباطی، به عنوان ساز و کار الحاقی به برنامه توسعه، به یک نیاز و البته راهبرد جد ی برای تحقق اهداف برنامه، مبد ل شد ه است. تجربه انتخاب نخستین سخنگوی لایحه بود جه 97 و شکل گیری امواج بی سابقه اجتماعی و رسانه ای، در جریان تصویب برنامه ششم توسعه اقتصاد ی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، نشان داد د شواری همراه ساختن افکار عمومی با اهداف مورد نظر برنامه، کمتر از د قت و حساسیت در تهیه محتوای برنامه ها نیست؛ بی توجهی به برقراری یک نظام ارتباطی صحیح با ذی نفعان می تواند پذیرش عمومی و موفقیت هر برنامه ای را تحت تأثیر قرار د هد . با توجه به تحول در نقش رسانه ها، به خصوص رسانه نوظهور و تغییر مد ل ارتباطی از عمود ی به افقی و تعاملی، پیوند مد یریت راهبرد ی در موفقیت برنامه توسعه، با تولید موافقت در افکار عمومی بیش از پیش آشکار شد ه است. این در حالی است که فقدان یک نظام ارتباطی و رسانه ای، برای تبیین برنامه توسعه، پروژه ها و طرح ملی و فراگیر از آسیب جد ی برای تغییر نگرش اجتماعی و همگرایی در این حوزه است. این مقاله می کوشد با به کارگیری نظریه ارتباطات جمعی و استفاد ه از روش تحلیلی توصیفی، د لایل بی توجهی برنامه ریزان به ساز و کارهای الحاقی رسانه ای در برنامه توسعه کشور را بیان کرد ه، با ارائه یک چارچوب عملی، جایگاه پیوست رسانه ای را، در تغییر نگرش و همراهی عمومی، با برنامه توسعه ای تبیین کند . تعریف پیوست رسانه ای و مراحل آن، اهمیت ارتباطات رسانه ای، پیشینه و آسیب کنونی فقدان پیوست رسانه ای در برنامه توسعه کشور، ارائه مد لی برای الحاق پیوست رسانه ای به برنامه توسعه، توّلی گری و چگونگی ساز و کار اجرایی آن موضوع د یگری است که در این مقاله مورد توجه قرار می گیرد .

هدف این مقاله شناسایی فضای اجتماع علمی در علوم انسانی ایران است. یافته های پژوهش، با کاربست رویکرد کیفی، بر پایه دو رکن اصلی معرفِ اجتماع علمی، یعنی نظام ارتباطی و نظام هنجاری افراز شده است. مفاهیمی از جمله «نامنسجم و ناپایدار»، «ضعف کنش گران»، «غلبه میدان سیاست بر میدان علم» و «رابطه ویژه قدرت - مشروعیت» برای توصیف نظام ارتباطی اجتماع علمی و مفاهیم «نقد پذیری اندک»، «جامعه پذیری ناقص»، «تخصیص نامتناسب منابع» و «مسئولیت گریزی از نقش های حرفه ای» نیز برای توصیف نظام هنجاری اجتماع علمی در علوم انسانی ایران احصا شده اند. خصلت هایی که در ترکیب یا تعامل با یکدیگر ظرفیت اجتماع علمی در علوم انسانی ایران را هم در توسعه دانش روزآمد و کاربردی و هم در تأثیرگذاری بر جامعه به محاق برده است.

از زمانی که انسان ها در کنار یکدیگر جامعه را تشکیل دادند، ارتباطات شکل گرفت و در تاریخ ادامه یافت. مطالعات ارتباطات در طول تاریخ می تواند دستاوردهای زیادی را برای ارتباط پژوهان به همراه داشته باشد. یکی از دوره های تاریخی مهم در تاریخ ایران، زمان صفویه است. در دوران صفویه که حکومتی مرکزی و قدرت مند شکل گرفت شاهد تغییرات بنیادین و مهم در تمام ابعاد حیات جمعی انسانی و اجتماعی هستیم. یکی از این ابعاد، نظام ارتباطات است. نظام ارتباطی در زمان صفویه بیش از دوره های دیگر توسعه و نظم یافت. هدف از این تحقیق، بررسی عناصر و مؤلفه های تشکیل دهنده و تقویت کننده نظام ارتباطات در زمان صفویه می باشد که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی در حوزه مطالعات تاریخی ذیل سه مؤلفه اصلی فرستنده، مکان های ارتباطی، عناصر دوازده گانه شاطران، چاپارها، جهان گردان، عالمان و اندیشمندان، هنر، زبان، ارتباطات سیاسی، شهر و راه های ارتباطی، کاروان سراها، مساجد، زیارتگاه ها، قهوه خانه ها، صورت بندی و مورد کاوشی ارتباطی قرار گرفته است.