آموزش فنی و حرفه ای

این پژوهش با هدف بررسی میزان رضایت دانشجویان از خدمات آموزشی، پژوهشی، رفاهی و اداری دانشکده های فنی و حرفه ای استان مرکزی اجرا شد. روش پژوهش، توصیفی-پیمایشی بود. جامعه آماری شامل 3673 نفر از دانشجویان دانشکده های فنی و حرفه ای استان مرکزی بود که تعداد 915 نفر به روش طبقه بندی و با استفاده از جدول مورگان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات مورد نیاز از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. در این پژوهش برای تعیین روایی پرسشنامه از روایی محتوایی و برای تعیین اعتبار و پایایی از روش آلفای کرونباخ استفاده شد و ضریب پایایی 956/0 به دست آمد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون تی تک نمونه ای  استفاده شد. یافته ها نشان داد که با توجه به سطح معنی داری برای خدمات آموزشی، پژوهشی و رفاهی که کوچک تر از 05/0 است، میانگین سطح هر یک از این خدمات تفاوت معنی داری با عدد 3 دارد. میانگین سطح خدمات آموزشی، بالاتر از متوسط و میانگین سطح خدمات پژوهشی و رفاهی، پایین تر از متوسط به دست آمد. در مورد خدمات اداری نیز میانگین سطح خدمات اداری تفاوت معنی داری با عدد 3 ندارد.

با توجه به تعهدات حقوق بشری دولت ها و با عنایت به یکی از رسالت های ILO که در مقدمه مقاوله نامه شماره 122 مربوط به سیاست های اشتغال مورد اشاره واقع شده است، این سازمان مکلف به بررسی سیاست های اشتغال دولت های عضو با توجه به مواردی همچون منع تبعیض، انتخاب آزادانه شغل و فرصت های برابر در کار شده است. باید گفت، بند 3 ماده 1 مقاوله نامه شماره 122 به اتخاذ سیاست های اشتغال با توجه به شرایط خاص هر کشور اشاره می کند، لذا پرسش این است که دولت ایران به عنوان موضوع نظارت این سازمان در رابطه با مقاوله نامه، در این خصوص چه تکلیفی بر عهده دارد و جایگاه حق های بنیادین کار در سیاست های اشتغال دولت ایران کجاست؟ توجه به این موضوع ضروری است که به دلیل پیوستن ایران به مقاوله نامه شماره 122 و برخی از مقاوله نامه های مربوط به حق های بنیادین کار و درج این حق ها در اعلامیه اصول و حق های بنیادین کار و اساسنامه ILO، دولت ایران مکلف به رعایت حق های مذکور در سیاست های اشتغال می باشد. لذا، در این مقاله با روش تحلیلی به بررسی جایگاه این حق ها در سیاست های اشتغال دولت می پردازیم.