تعاملات بین فردی

زمینه و هدف : با توجه به اهمیت تعاملات بین فردی در تحول اجتماعی دوران کودکی، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازی درمانی کودک محور بر احساس خودکارآمدپنداری در تعاملات بین فردی دانش آموزان مبتلا به نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان 8 تا 12 ساله مبتلا به نافرمانی مقابله ای مراجع کننده به مراکز روان پزشکی و روان شناختی شهر رشت در بازه زمانی شش ماه اول سال 1396 بود که از میان آنها 30 کودک از طریق نمونه گیری در دسترس و بر حسب شرایط ورود به پژوهش انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و گواه جای دهی شدند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس درجه بندی اختلال نافرمانی مقابله ای (هومرسن و همکاران، 2006)، مصاحبه بالینی ساختاریافته (انجمن روان پزشکی آمریکا، 2013)، و مقیاس خودکارآمدی کودکان در روابط بین فردی با همسالان (ویلر و لد، 1982) استفاده شد. مداخله آموزشی بازی درمانی برای گروه آزمایش در 10 جلسه 60 دقیقه ای با فاصله 3 روز بین جلسات ارائه شد، در حالی که گروه کنترل چنین آموزشی را دریافت نکردند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری یک راهه نشان داد که بازی درمانی کودک محور موجب افزایش خودکارآمدپنداری کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای در سطح کل و در موقعیت با تعارض در تعاملات بین فردی می گردد . نتیجه گیری: بازی درمانی با شیوه ای متناسب با سطح تحول کودکان به طور عینی و ملموس ، تجربه مهارت آموزی را برای آنها فراهم می کند و این تمرین عملی به طور مستقیم و غیرمستقیم منجر به بهبود خودکارآمدپنداری در تعاملات بین فردی این کودکان می شود .

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مداخله آموزشی مهارت های تعاملی بر ارتقاء خودکارآمدی شغلی، سازگاری شغلی و بهزیستی اجتماعی معلمان تربیت بدنی بوده است. این پژوهش از دسته مطالعات نیمه تجربی به همراه پیش آزمون_پس آزمون دو گروهی و مطالعه پی گیری بوده که به همین منظور 33 نفر از معلمان مرد تربیت بدنی ناحیه دو آموزش و پرورش اصفهان به صورت دردسترس انتخاب شده و به روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (17 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. پروتکل آموزشی استفاده شده در این پژوهش با اقتباس از مدل مهارت های ارتباطی کوئین دام (2001)، به صورت ویژه برای معلمان تربیت بدنی طراحی گردیده و از پرسش نامه های خودکارآمدی شغلی بتز، کلین و تیلر (1996)، سازگاری شغلی دیویس و لاف کوئیست (1991) و بهزیستی اجتماعی کیز (1998) به منظور سنجش اثربخشی پروتکل آموزشی طراحی شده در این پژوهش استفاده شده است. داده های بدست آمده از ابزارهای پژوهش با استفاده از آزمون های تحلیل کواریانس و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تحلیل گردیدند. نتایج پژوهش نشان داد مداخله آموزشی مهارت های تعاملی به صورت معنی داری بر ارتقاء خودکارآمدی شغلی، سازگاری شغلی و بهزیستی اجتماعی معلمان تربیت بدنی پس از انجام هفت جلسه آموزشی اثرگذار بوده است. همچنین، اثر مداخلات آموزشی مذکور پس از گذشت 12 هفته از اتمام جلسات آموزشی ماندگار بوده است.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر بازی درمانی تعاملی گروهی بر تعاملات بین فردی، انعطاف پذیری و ادراک احساسات کودکان 7 تا 11 سال انجام شد. روش: تعداد 22 نفر از بین کودکان 7 تا 11 سال که به یکی از مراکز روان شناسی بالینی شهر اصفهان مراجعه کرده بودند، به شیوه در دسترس انتخاب شدند. همه افراد نمونه در مهارت های اجتماعی، تعاملات بین فردی، انعطاف پذیری و ادراک احساسات، نمره ی پایین کسب کرده بودند. افراد نمونه به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. جلسات بازی درمانی تعاملی گروهی برای گروه آزمایش در ده جلسه اجرا شد. کلیه ی آزمودنی ها قبل و بعد از ارائه ی برنامه ی درمانی به پرسش نامه های تعاملات بین فردی، انعطاف پذیری و ادراک احساسات بعنوان پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. یافته ها: تحلیل داده ها با به کارگیری آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که نمرات آزمودنی های گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل، در متغیرهای تعاملات بین فردی، انعطاف پذیری و ادراک احساسات به طور معناداری افزایش یافته است (05 /0P

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثر آموزش مهارت های ارتباطی بر رفتارهای خودمدیریتی و مدیریت تعارض مربیان کشتی انجام گرفت. روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و همچنین آزمون پیگیری بود که با گروه کنترل انجام گرفت. 33 نفر از مربیان کشتی استان اصفهان به صورت تصادفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (17 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. پروتکل آموزشی استفاده شده در این پژوهش با اقتباس از پروتکل آموزش مهارت های تعاملی ارائه شده در پژوهش میرصفیان و همکاران (1399) طراحی شد. از پرسشنامه های رفتارهای خودمدیریتی مانز (1986) و مدیریت تعارض رابینز (2003) برای آزمون اثربخشی پروتکل آموزشی این پژوهش استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش مهارت های ارتباطی به صورت معناداری بر ارتقای رفتارهای خودمدیریتی، مدیریت تعارض و مؤلفه های آنها در مربیان کشتی اثرگذار بوده که این تأثیرات پس از گذشت 12 هفته از پایان مداخلات آمورشی ماندگار بوده است. نتیجه گیری: به مسئولان فدراسیون کشتی و زیرمجموعه های آن در استان اصفهان پیشنهاد می شود تا از پروتکل آموزشی ارائه شده در این پژوهش به منظور ارتقای متغیرهای اثرگذار شغلی گزارش شده برای این گروه از مربیان استفاده کنند.