دارت

تأثیر مثبت هدف گزینی بر بهبود عملکرد و یادگیری تکالیف ورزشی در افراد سالم محرز است، اما این موضوع تاکنون دحر افراد دارای عقب ماندگی ذهنی بررسی نشده است. بنابراین هدف اصلی تحقیق حاضر مطالعه اثر شرایط تمرینیِ همراه با هدف گزینی در مقابل شرایط تمرینیِ بدون هدف گزینی بر یادگیری یک تکلیف ادراکی-حرکتی (دارت) در نوجوانان کم توان ذهنی است. شرکت کنندگان 22 دانش آموز دختر نوجوان12 تا 15 سال کم توان ذهنی بودند که به طور تصادفی در دو گروه هدف گزینی و عدم هدف گزینی (تعداد هر گروه 11 نفر) قرار داده شدند. برای گروه هدف گزینی، اهداف عملکردی در جلسات تمرین برگزیده میشد. هر دو گروه در مورد اجرایشان بازخوردی یکسان دریافت کردند. در شرایط تمرینیِ تعیین شده، هر دو گروه تکلیف هدف را برای 10 جلسه تمرین کردند. پیش آزمون وآزمون های یادداری فوری و تأخیری برای هر دو گروه انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس مکرر و t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که شرایط عدم هدف گزینی نسبت به شرایط هدف گزینی در اکتساب و یادگیری تکلیف ملاک، سودمندتر بوده است. به نظر میرسد استفاده از هدف گزینی برای نوجوانان کم توان ذهنی برای یادگیری تکالیف ورزشی، فرآیند یادگیری تکلیف حرکتی را پیچیده میکند.

وقتی ورزشکاری از درجات آزادی رهاشده خود نهایت استفاده را می کند، به او نخبه حرکتی می گویند. هدف از این پژوهش بررسی نخبگی از طریق ترکیب قید سرعت با قیود روش های صریح، بدون خطا و استنباط قیاسی بود. 21 دانشجوی تربیت بدنی از دانشگاه خوارزمی (سه نفر از مطالعه خارج شدند 18=3-21) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان در سه گروه متفاوت صریح، بدون خطا و استنباط قیاسی مهارت پرتاب دارت را در چهار جلسه، هر جلسه بیست بلوک و هر بلوک شش کوشش انجام دادند تا در نهایت 480 تکرار در مهارت پرتاب دارت داشته باشند. آزمون های آنوا یکطرفه،کروسکال والیس، تی زوجی و ویلکاکسون برای بررسی معنا داری فرضیه ها به کار رفتند. نتایج آزمون های این مطالعه نشان داد که یادگیری ضمنی در اثر ترکیب قید سرعت با قیود هر سه روش به ظهور می رسد (05/0(P ≤. افزودن قید سرعت به روش های آموزش صریح، استنباط قیاسی، و بدون خطا موجب ضمنی شدن این روش ها می شود. همچنین در روش بدون خطا، نظم سیستم را تغییر داده و تعداد خطاها را افزایش می دهد. با وجود این برای نتیجه گیری قاطعانه، مطالعات بعدی بهتر است با استفاده از دستگاه های ثبت فعالیت عضلانی درجات آزادی را ملاک نخبگی قرار دهند. این نتایج می توانند به مهارت آموزان، مربیان و به خصوص معلمان ورزش در اتخاذ روش های آموزش کارامد با توجه به محدودیت زمانی کمک کنند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره بازی های ویدئویی فعال بر یادگیری مهارت دارت در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. در این پژوهش نیمه تجربی، 30 کودک دارای اختلال طیف اوتیسم سطح یک شهر اهواز به صورت هدفمند انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در سه گروه همسان مساوی (تمرین واقعی، تمرین مجازی و گروه کنترل) قرار گرفتند. ابتدا، پیش آزمون پرتاب دارت با انجام 10 کوشش در محیط واقعی به عمل آمد. سپس افراد گروه های تمرینی به مدت چهار جلسه طی دو هفته و در هر جلسه 30 کوشش (سه بلوک 10 کوششی) در مرحله اکتساب تمرین کردند. پس از آخرین جلسه اکتساب، پس آزمون با اجرای 10 کوشش و 24 ساعت بعد، آزمون یادداری انجام گرفت. سرانجام، 30 دقیقه بعد از آزمون یادداری، آزمون انتقال به صورت کانتربالانس در هر دو محیط برای هر سه گروه به عمل آمد. تجزیه وتحلیل داده ها به وسیله آزمون تحلیل واریانس مرکب و آزمون های تعقیبی در سطح 05/0≥P و با نرم افزار SPSS22 انجام گرفت. نتایج نشان داد که در مرحله اکتساب بین دو گروه تمرینی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0≥P) و گروه مجازی نسبت به گروه واقعی عملکرد بهتری داشت. همچنین نشان داده شد که در آزمون یادداری و انتقال، گروه مجازی و واقعی نسبت به کنترل عملکرد بهتری داشتند و گروه مجازی نسبت به گروه واقعی دارای پیشرفت بهتری در میانگین نمرات پرتاب دارت بودند. به طور کلی، نتایج نشان داد که بازی های ویدئویی فعال سبب بهبود عملکرد و یادگیری پرتاب دارت در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم می شود.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر زمان بندی متفاوت تصویرسازی پتلپ با میانجی گری خواب بر اکتساب و یادداری تکلیف پرتاب دارت بود. شرکت کنندگان مطالعه حاضر تعداد ۶۰ دانشجوی پسر رشته علوم ورزشی بودند که به صورت هدفمند با امتیاز تصویرسازی ذهنی ۴۵-۵۵ و بدون سابقه پرتاب دارت انتخاب و به شکل تصادفی به چهار گروه تصویرسازی پتلپ مقدماتی، کنترل، چهار و 12 ساعته که بین تصویرسازی و اجرای واقعی پرتاب دارت به ترتیب چهار ساعت (شامل چرت ۹۰ دقیقه ای) و ۱۲ ساعت (شامل خواب ۸ ساعته) فاصله وجود داشت، تقسیم شدند. اندازه گیری ها در پیش آزمون، هفته های دوم، چهارم و ششم تمرین انجام شد. تمرین به مدت شش هفته سه جلسه ای انجام و سپس آزمون یادداری به عمل آمد. نتایج پژوهش حاضر که تفاوت معناداری بین گروه ۱۲ ساعته با سایرگروه ها نشان داد، با نظریه تحکیم حافظه همخوانی دارد. پیشنهاد می شود تصویرسازی پتلپ به دلیل به کارگیری حواس مختلف در آموزش و یادگیری مهارت های حرکتی ، استفاده شود. همچنین زمان پیش از خواب ، برای انجام تصویرسازی توصیه می شود.

آزمونهای استاندارد پیشرفت تحصیلی در حوزه تربیت بدنی برای ارزیابی پیشرفت، شناسایی نقاط قوت و ضعف و دسته بندی کردن دانش آموزان از اهمیتی خاص برخوردارند. هدف از پژوهش حاضر طراحی و بررسی پایایی و روایی فرم مشاهده چگونگی اجرا (فرایند) در مهارت پرتاب دارت بود. آزمودنیهای پژوهش شامل بازیکنان (زن و مرد) دارت در دو سطح مهارتی (ماهر و مبتدی) بودند. براساس تجزیه و تحلیل بیومکانیکی، مهارت پرتاب دارت به دو بخش کلی شامل تکنیکهای پایه و مراحل پرتاب دارت تقسیم و نکات مهم هر بخش و اجزا در فرایند اجرای پرتاب دارت به صورت گویه های مناسب نوشته شدند. روایی صوری و محتوایی فرم مشاهده اولیه (29 عبارت) بر اساس نظرات 23 نفر از مربیان برجسته و مدرسان رشته دارت مورد بررسی قرار گرفت. پس از محاسبه نسبت روایی محتوا برای هر یک از گویه ها و با درنظر گرفتن ملاک تعیین شده، سؤالات 16 و 20 حذف شدند و فرم مشاهده نهایی در مهارت پرتاب دارت با 27 گویه تدوین شد. روایی سازه فرم مشاهده، با به کارگیری روش روایی افتراقی حاکی از تفاوت معنادار آماری میان بازیکنان مبتدی و ماهر بود. همچنین، صرف نظر از سطح مهارت، مردان عملکردی بهتر نسبت به زنان داشتند. پایایی زمانی فرم مشاهده با روش آزمون- آزمون مجدد به فاصله یک هفته 0/99 و عینیت آن نیز با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون 0/98 محاسبه شد. از این رو، فرم مشاهده فرایندی در پرتاب دارت، دارای روایی و پایایی قابل قبول برای استفاده مربیان و پژوهشگران در رشته دارت است.