کرسی های آزاداندیشی

کرسی های آزاداندیشی به عنوان فرایندی مبتنی بر عقلانیت و به کارگیری خردجمعی در جهت تحقق بخشیدن به جنبش نرم افزاری و توسعه همه جانبه کشور، همواره مورد توجه بسیاری از اندیشمندان و متفکران بوده و جزء یکی از واژگان پربسامد در گفت وگوهای علمی و سیاسی جامعه کنونی ایران است. تحقق و شکوفایی این ایده با چالش ها و موانع بسیاری مواجه گشته است. عمده ترین مانع بر سرِ راهِ تحقق این ایده، نبود الگویی راهبردی مبتنی بر آموزه های اسلامی شیعی است تا به واسطه آن، آسیب ها شناسایی و چالش های موجود برطرف گردد. با بررسی آموزه های اسلامی و سیره ائمه معصومین (علیهم السلام) مشخص می شود که بهترین الگو در زمینه برگزاری مطلوب کرسی های آزاداندیشی، مناظره های منحصربه فرد امام رضا (علیه السلام) با بزرگان ادیان و مذاهب است. بدین منظور، پژوهش حاضر به روشِ توصیفی تحلیلی و با استناد به کتاب های تاریخی و روایی سعی دارد با محوریت مناظره های امام رضا (علیه السلام) و بررسی و تحلیل مؤلفه های آن، چالش های پیش روی کرسی های آزاداندیشی را آسیب شناسی کند و زمینه پویایی و شکوفایی هر چه بیشتر آنها را فراهم آورد.

تشکیل کرسی های آزاداندیشی در دانشگاه ها موضوعی راهبردی است که از سوی رهبری برای رشد اجتماعی و ارتقای سطح دانش سیاسی دانشجویان مطرح شده است. کرسی های آزاداندیشی یکی از مفاهیم مهم و بحث انگیز در گفت وگوهای سیاسی امروز جامعه ایران است که می تواند علاوه بر حل و فصل بسیاری از مسائل روز جامعه ایران، در بلندمدت آثار تمدنی شگرفی داشته باشد. با این حال این موضوع در محافل علمی چندان مورد توجه قرار نگرفته است. پژوهش حاضر که با هدف بررسی نگرش دانشجویان به کرسی های آزاداندیشی در دانشگاه به لحاظ اثرگذاری در توسعه اجتماعی و سیاسی دانشگاه ها در بین دانشجویان دانشگاه تبریز انجام شده ، از نظر هدف، پژوهشی کاربردی، به لحاظ وسعت پهنانگر، از نظر دامنه، خرد و از نظر زمانی یک بررسی مقطعی است. روش پژوهش، روش میدانی با استفاده از پیمایش، و ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه است. حجم نمونه نیز در این تحقیق 376 نفر است. پژوهش حاضر بر اساس نظریه های توسعه و توسعه اجتماعی از جمله لرنر، اینگلس و اسمیت، مک کله لند، راجرز و . . . به دنبال بررسی ارتباط بین استفاده دانشجویان از رسانه های جمعی داخلی، نوع تربیت دانشجویان در خانواده، مشارکت اجتماعی، پایگاه اقتصادی، اعتماد اجتماعی، دینداری و انسجام اجتماعی به عنوان متغیرهای مستقل و نگرش به عنوان کرسی های آزاداندیشی به عنوان متغیر وابسته است. بر اساس نتایج پژوهش، بین استفاده از رسانه های جمعی داخلی، مشارکت اجتماعی، پایگاه اقتصادی، اعتماد اجتماعی، دینداری، انسجام اجتماعی، با آزاداندیشی ارتباط معنادار وجود دارد. اما بین نوع تربیت در خانواده با نگرش به عنوان کرسی های آزاداندیشی ارتباط معناداری مشاهده نشد.