علوم زیستی ورزشی

هدف از مطالعه حاضر مقایسه یک دوره تمرین تناوبی شدید با استقامتی تداومی بر بیان ژن mir-1 و IGF 1 در کاردیومیوسیت رت های دیابتی بود. 21 سر رت نر نژاد ویستار، پس از القای دیابت به صورت تصادفی به سه گروه هفت تایی (کنترل، استقامتی تداومی و تناوبی شدید) تقسیم شدند، برنامه تمرینی 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود، هر جلسه تمرین استقامتی 30 دقیقه دویدن با شدت 60 درصد VO2max و هر جلسه گروه تناوبی چهار تناوب سه دقیقه ای با شدت 90 درصد VO2max و یک دقیقه ریکاوری با شدت 30 درصد VO2max بین هر تناوب بود. بیان ژن IGF-1 و mir-1 از بافت بطن چپ، به وسیله روش qRT PCR  سنجیده شد. نتایج نشان داد هر دو نوع تمرین سبب کاهش معنادار بیان ژن mir-1 نسبت به گروه کنترل شده است ، اما این کاهش در گروه تناوبی شدید نسبت به گروه استقامتی بیشتر بود (05/0P≥)؛ همچنین بیان ژن IGF-1 در هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری یافته بود که این افزایش در گروه تناوبی شدید نسبت به گروه استقامتی بیشتر بود (05/0P≥). به نظر می رسد تمرین تناوبی شدید با سرکوب mir-1 می تواند مداخله مؤثری برای کاهش عوارض کاردیومیوپاتی دیابتی باشد.

ABCG8، پروتئین ناقل غشای سلولی است که موجب خروج کلسترول از سلول می شود. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر یک دوره بازتوانی قلبی بر بیان ژن ABCG8 بود. 20 مرد میانسال (50 تا 60 سال) که تحت عمل جراحی CABG قرار گرفته بودند، در دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (10 نفر) قرار گرفتند. تمرینات هوازی به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته) با شدتی معادل 11 تا 13 (شدت متوسط براساس مقیاس بورگ) تحت کنترل پزشک انجام گرفت. خون گیری پس از 12 تا 14 ساعت ناشتایی 48 ساعت قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت پس از پایان برنامه تمرینی انجام گرفت. از روش RTPCR برای بررسی بیان ژن ABCG8 در هر دو گروه استفاده شد. تجزیه وتحلیل یافته ها با استفاده از آزمون Independent T-test نشان داد که در گروه تجربی بیان ژن ABCG8 در سلول های PBMN افزایش و نیمرخ لیپید بهبود یافت (05/0P≤). براساس یافته های تحقیق، بیان ژن ABCG8 پس از بازتوانی قلبی در سلول های PBMN یکی از سازوکارهای مربوط به انتقال معکوس کلسترول است که می تواند در پیشگیری از وقوع حمله مجدد قلبی پس از CABG مؤثر باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های DRP1, MFN2 و OPA1 در عضله قلبی رت های نر ویستار دیابتی نوع 2 بود. بدین منظور 20 سر رت 10 هفته ای (با میانگین وزن 20±220 گرم) به صورت تصادفی به 2 گروه 10 تایی کنترل دیابتی و دیابتی با تمرین تناوبی شدید تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته و هفته ای 5 جلسه با مدت و سرعت مشخص اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضله بطن قلب حیوانات از بطن جهت آزمایش های ژنتیک جدا شد. نتایج پژوهش با استفاده از آزمون T مستقل (05/0P≤) تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در بیان ژن MFN2 میان گروه های کنترل دیابتی و دیابتی تمرینی وجود نداشت (337/0=P)، اما 12 هفته تمرین به افزایش معنادار بیان ژن پروتئین های DRP1 (001/0=P) و OPA1 (001/0=P) در رت های دیابتی منجر شد. به طور کلی می توان گفت که تمرین ورزشی تناوبی شدید ممکن است بیان ژن های مربوط به پویایی میتوکندریایی را در بیماری دیابت به طور مثبتی تنظیم کند.

چاقی سبب به هم خوردن تعادل بین عوامل انعقادی (افزایش) و فیبرینولیزی (کاهش) می شود و در القای ترومبوز مؤثر است. فعالیت ورزشی در کنترل آسیب های ناشی از چاقی نقش دارد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر PAI-1، فیبرینوژن، PT، PTT، tPA، پلاسمینوژن و دی دایمر بود. 30 زن کم تحرک (30-25 سال، نمایه توده بدن 30 کیلوگرم بر متر مربع) داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرین هوازی، 3 جلسه در هفته، هر جلسه 45-30 دقیقه با شدت 85-60 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا شد. تمرین مقاومتی نیز براساس RM 10 با رعایت اصل اضافه بار به مدت 8 هفته انجام گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها با آزمون آماری ANOVA و آزمون T همبسته انجام گرفت (5/0P<). تمرین هوازی سبب افزایش معنا دار tPA نسبت به گروه کنترل و تمرین مقاومتی شد (001/0P=). هر دوی تمرین مقاومتی و هوازی سبب افزایش معنا دار زمان پروترومبین (PT)، پلاسمینوژن، D دایمر و PAI-1 نسبت به گروه کنترل شدند (001/0P=). تمرین هوازی به افزایش معنا دار (001/0P=) و تمرین مقاومتی به کاهش معنا دار (003/0P=) فیبرینوژن نسبت به گروه کنترل منجر شد. زمان نسبی پروترومبوپلاستین (PTT) در گروه تمرین مقاومتی افزایش (03/0P=) و گروه تمرین هوازی کاهش (001/0P=) نسبت به گروه کنترل نشان دادند. تمرین هوازی تأثیر بهتری بر عوامل فیبرینولیزی مهم از جمله t-PA دارد، درحالی که تمرین مقاومتی کنترل بهتری بر برخی متغیرهای مهم انعقادی از جمله فیبرینوژن دارد.

چاقی از مهم ترین چالش های بهداشت عمومی قرن حاضر است که سبب افزایش سطوح پلاسمایی سایتوکین های التهابی و کاهش عوامل ضدالتهابی و آنتی آتروژنیک می شود. احتمالاً تمرینات تناوبی با شدت بالا بتوانند این تأثیرات مخرب را متوقف یا معکوس کنند. ازاین رو هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات تناوبی بر عوامل التهابی پسران نوجوان دارای اضافه وزن است. در یک طرح تحقیقی نیمه تجربی از میان پسران نوجوان دارای اضافه وزن (18-13 سال، میانگین قد 33/154 سانتی متر، میانگین شاخص توده بدنی 05/27 کیلوگرم بر متر مربع)، 30 نفر به صورت داوطلبانه در 3 گروه 10 نفره شامل گروه تمرین تناوبی کوتاه مدت (9 وهله 30 ثانیه ای، 100تا 110 درصد حداکثر سرعت با 150 ثانیه استراحت)، طولانی مدت (4 وهله 150 ثانیه ای، 90 تا 95 درصد حداکثر سرعت با 240 ثانیه استراحت) و گروه کنترل قرار گرفتند. 48 ساعت قبل از شروع و بعد از اتمام پروتکل ورزشی، وزن، قد، شاخص توده بدنی و درصد چربی به وسیله دستگاه تعیین ترکیب بدنی اندازه گیری و نمونه های خونی برای تعیین شاخص های اینترلوکین-6، اینترلوکین 10 و پروتئین واکنشی C اخذ شد. نتایج نشان داد 8 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا موجب افزایش اینترلوکین 10 و کاهش پروتئین واکنشی C می شود. اما بر اینترلوکین-6 تأثیر معناداری ندارد. همچنین مشخص شد بین دو نوع تمرین کوتاه مدت و بلندمدت HIIT هیچ تفاوتی در تأثیرگذاری بر شاخص های مدنظر وجود ندارد. براساس یافته ها می توان گفت نوجوانان دارای اضافه وزن یا چاق احتمالاً بتوانند با استفاده از تمرینات HIIT سیستم ضدالتهابی خویش را با افزایش اینترلوکین-6 و کاهش پروتئین واکنشی C تقویت کنند. اما برای تعیین اثر این تمرینات بر اینترلوکین 6 به مطالعات بیشتری نیاز است.

تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون (BFR) به منزله راهبرد تمرینی پیشگیری کننده از آسیب های مفصلی و بافتی به افزایش هورمون های آنابولیک و افزایش هایپرتروفی و قدرت عضلانی منجر می شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۱۲جلسه تمرین سنگ نوردی با BFR بر تستوسترون، کورتیزول و نسبت آنها در خون سنگ نوردان نخبه ورزشی است. در این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون۲۰ مرد از سنگ نوردان (وزن ۶۹/۴ ± ۵۵/۶۴ کیلوگرم، چربی ۵۰/۸± ۳۰/۱۵ درصد و سن ۶/۲ ±۲۶سال) به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین (هر کدام ۱۰مرد) با BFR و بدون BFR تقسیم شدند. پروتکل تمرین ۴ هفته و هر هفته ۳ جلسه تمرین سنگ نوردی بود. فشار بر عروق حدود ۴۰ تا ۱۰۰میلی متر جیوه بود. خون گیری به طور ناشتا ۲۴ساعت قبل و بعد از دوره تمرین به منظور تعیین میزان هورمون تستوسترون، کورتیزول انجام گرفت. همچنین عملکرد سرعت صعود و قدرت پنجه دست برتر سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون تی همبسته و مستقل با سطح معناداری ۰۵/۰P< ارزیابی شد. نتایج نشان داد که در گروه BFR مقادیر تستوسترون (۰۲/۰=P)، نسبت تستوسترون به کورتیزول (۰۳/۰=P)، قدرت پنجه دست (۰۰۶/۰=P) و سرعت صعود (۰۳/۰=P) بعد از تمرین سنگ نوردی نسبت به قبل از آن افزایش معنا داری داشت. همچنین میزان کورتیزول خون بعد از دوره تمرینی در هر دو گروه نسبت به قبل از آن تغییر معنا داری نداشت (۵۴/۰=P، ۸۵/۰=P). به نظر می رسد تمرین سنگ نوردی با BFR به افزایش هورمون های آنابولیکی منجر می شود و از آن می توان به منظور بهبود عملکرد ورزشی سنگ نوردان استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سطوح سرمی سالوسین ها با نیمرخ لیپیدی، مقاومت انسولینی آمادگی قلبی تنفسی، ترکیب بدنی و درصد چربی بدن متعاقب یک دوره تمرینات تناوبی منتخب با شدت های متفاوت در زنان دارای اضافه وزن و چاق بود. در این مطالعه 40 زن غیرفعال در 3 گروه همگن به شکل هدفمند تقسیم شدند: کنترل (14=n ؛ kg/m 2 8/2± 2/30=BMI)؛ تمرین تناوبی با شدت متوسط،80-75%ضربان قلب بیشینه (13=n ؛kg/m 23 /3±2/31=BMI) و تناوبی با شدت زیاد، 95-90%ضربان قلب بیشینه (13=n؛ kg/m 2 4/3 ±19/30=BMI). آزمودنی های تجربی به مدت 8 هفته در تمرینات تناوبی رکاب زدن با شدت های مختلف شرکت داشتند. نمونه گیری خون به ترتیب به فاصله 48 ساعت قبل از شروع اولین جلسه تمرینی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفت و متغیرهای تحقیق در شرایط یکسان اندازه گیری شدند. از آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل آماری داده ها در س طح 05/0P< استفاده شد. نتایج نشان داد که میان سطوح سالوسین بتا و کلسترول تام، سالوسین آلفا و HDL، سالوسین آلفا و آمادگی قلبی تنفسی آزمودنی ها ارتباط مثبت و معنادار، و میان سالوسین آلفا و درصد چربی بدن ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد. به نظر می رسد تمرینات تناوبی با شدت های مختلف می توانند در بهبود آمادگی قلبی و سلامت عمومی افراد چاق مؤثر باشند. از آنجا که بین شدت تمرینات تناوبی و بهبود آمادگی قلبی تنفسی، مقاومت انسولینی و نیمرخ لیپیدی آزمودنی ها رابطه قابل توجهی وجود دارد، بنابراین انجام تمرینات تناوبی با شدت بالا برای توسعه تندرستی این گروه از افراد جامعه پیشنهاد می شود.