مهدی علی یاری

این مقاله نقش گردشگری کشاورزی را در کاهش فقر و توسعه پایدار جوامع روستایی بررسی می کند. گردشگری کشاورزی پتانسیل بالایی برای ایجاد فرصت های اقتصادی، حفظ فرهنگ محلی و تقویت انسجام اجتماعی دارد. با این حال، چالش هایی مانند زیرساخت های ناکافی، کمبود آموزش، و رقابت با دیگر بخش های گردشگری نیز وجود دارد. مطالعات نشان می دهد که موفقیت در این زمینه نیازمند مشارکت فعال جامعه محلی، برنامه های آموزشی جامع، و همکاری موثر بین دولت، بخش خصوصی و جوامع روستایی است. مدیریت پایدار منابع طبیعی و تنوع بخشی به فعالیت های گردشگری برای کاهش وابستگی به فصول خاص و افزایش درآمد در طول سال ضروری است. مقاله به ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی گردشگری کشاورزی می پردازد و بر اهمیت توجه به اثرات بالقوه منفی آن بر جوامع محلی و محیط زیست تاکید می کند. برنامه های آموزشی برای کشاورزان و ساکنان محلی در زمینه مدیریت گردشگری، بازاریابی و خدمات مشتری، کلیدی برای ارتقاء کیفیت خدمات و بهبود تجربه گردشگران است. همکاری بین بخش های مختلف برای بهبود هماهنگی و اجرای پروژه ها ضروری است. تنوع بخشی به فعالیت ها، مانند ایجاد اقامتگاه های بوم گردی و برگزاری کارگاه های صنایع دستی، می تواند جذابیت منطقه را افزایش داده و درآمد را در طول سال تثبیت کند. در نهایت، مقاله به سیاست گذاران، مجریان و پژوهشگران در استفاده از گردشگری کشاورزی به عنوان ابزاری برای بهبود معیشت روستایی و ترویج شیوه های پایدار کمک می کند.

توسعه کشاورزی سبز به عنوان راهبردی حیاتی برای دستیابی به پایداری اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی در مناطق روستایی مطرح است. این رویکرد، شیوه های سنتی کشاورزی را با تکنیک های مدرن ادغام کرده و بر اصولی همچون مدیریت پایدار منابع، کشاورزی ارگانیک، تنوع زیستی و مسئولیت اجتماعی تأکید دارد. کشاورزی سبز نه تنها بهره وری اقتصادی را افزایش می دهد، بلکه مزایای زیست محیطی قابل توجهی مانند کاهش آلودگی، حفاظت از تنوع زیستی و ارتقای سلامت خاک و آب را فراهم می کند. با این حال، گذار به این شیوه با چالش هایی همچون موانع اقتصادی، زیست محیطی، فناوری و آموزشی روبرو است .مطالعات موردی نشان داده اند که کشاورزی سبز در مناطق مختلف جهان به ویژه در کشورهای در حال توسعه با نتایج مثبت از نظر تنوع زیستی، پایداری و افزایش درآمد همراه بوده است. به منظور غلبه بر چالش ها، پیشنهادهایی مانند ادغام فناوری های نوین، سیاست گذاری های حمایتی، اصلاح ساختارهای آموزشی و ارتقای مشارکت جامعه ارائه شده است. نتیجه گیری این است که تحقق کشاورزی سبز نیازمند همکاری گسترده بین ذینفعان مختلف، سرمایه گذاری در زیرساخت های سبز و ترویج نوآوری های پایدار است. کشاورزی سبز، چشم اندازی از امنیت غذایی و پایداری اقتصادی در کنار حفظ اکوسیستم ها ارائه می دهد که برای نسل های آینده نیز ضروری خواهد بود.

هدف از تحقیق حاضر شناسایی عوامل موثر بر ورود ورزشکاران به دنیای سیاست بود. تحقیق به شیوه کیفی و با رویکرد تحلیل تماتیک انجام شد. شرکت کنندگان در مصاحبه از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. مصاحبه شوندگان متشکل از کلیه صاحب نظران با سابقه علمی (اساتید رشته مدیریت ورزشی)، اجرایی (مدیران و کارشناسان ورزشی صاحب نظر) و ورزشی (ورزشکاران حرفه ای با سابقه فعالیت سیاسی) بودند. از تجزیه و تحلیل مصاحبه ها تعداد 31 مقوله فرعی بدست آمد که در 6 مقوله اصلی عوامل فردی و خانوادگی، سوابق حرفه ای، عوامل زمینه ای، عوامل سازمانی، عوامل حمایتی و عوامل رسانه ای قرار گرفت. این موارد در مفهوم «عوامل موثر بر حضور ورزشکاران در دنیای سیاست خلاصه شد. از نتایج حاصل می توان برای تکمیل مبانی نظری این حوزه سود برد. همچنین، نتایج این تحقیق می تواند برای سازمان های ذی ربط و ورزشکاران، به صورت نقشه راه عمل کند که نتیجه آن بهره وری در بعد فردی و بعد اجتماعی خواهد بود.