نازلی ایلچی زاده

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازی های بومی-محلی بر جنبه های رشد اجتماعی و روانی دانش آموزان دختر بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. دو کلاس آموزشی شامل سی و پنج دانش آموز 12-14 سال مدرسه اطهران شهر تبریز به صورت هدفمند انتخاب و سپس در دو گروه تجربی (18 نفر) و کنترل (17 نفر) قرار گرفتند. گروه بازی های بومی-محلی فعالیت های خود را به مدت 12 هفته، هر هفته یک جلسه یک ونیم ساعته انجام دادند. در این مدت آزمودنی های گروه کنترل، فعالیت های رایج مدرسه را انجام دادند. به منظور تحلیل داده ها از آزمون یومن ویتنی و ویلکا کسون استفاده شد. نتایج نشان داد در رشد اجتماعی و اغلب خرده مقیاس های مربوط به آن، گروه بازی های بومی-محلی نسبت به گروه فعالیت های رایج مدرسه بهبود معناداری داشته است؛ اما در مقیاس سلامت روان، تنها در مقیاس فرعی علائم جسمانی تفاوت بین دو گروه معنادار بود. می توان نتیجه گرفت بازی های بومی-محلی می تواند روشی آسان و بومی برای بهبود برخی جنبه های رشد اجتماعی و مقیاس های فرعی سلامت روان در دانش آموزان باشد.

هدف از این پژوهش بررسی مشابهت و یا تفاوت مکانیسم های زیربنایی تمرین جسمانی و ذهنی بود. به این منظور 60 نفر در این پژوهش شرکت کردند که به صورت تصادفی به سه گروه تمرین جسمانی، تمرین جسمانی و تصویرسازی بخش بخش و تمرین جسمانی و تصویرسازی کل تقسیم شدند. تکلیف هدف در این پژوهش یک برنامه ژیمناستیک بود. این گونه استدلال شد که اگر تمرین جسمانی و تصویرسازی مکانیسم های مشابهی داشته باشند باید تمرین ذهنی بخش بخش نسبت به تمرین ذهنی کل منجر به یادگیری بهتری برای این تکلیف گردد. بر اساس گروه بندی ذکرشده شرکت کنندگان به مدت دو روز (هر روز 40 کوشش) به تمرین پرداختند. 72 ساعت بعد آزمون یادداری انجام شد. نتایج نشان داد که تمرین ذهنی بخش بخش نسبت به تمرین ذهنی کل اثربخشی بیشتری برای یادگیری این تکلیف دارد و عملکرد گروه تصویرسازی کل نسبت به تمرین جسمانی محض ضعیف تر بود. این نتایج نشان دهنده مشابه بودن مکانیسم های زیربنایی تمرین جسمانی و ذهنی هستند