مصطفی امینیان

هدف:  هدف پژوهش حاضر، پیش بینی اثربخشی تیمی ورزشکاران رشته های ورزشی فوتبال و فوتسال بر اساس آیین های خرافه پرستی بود.روش شناسی: روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است که به شیوه میدانی اجرا گردید. جامعه آماری شامل کلیه بازیکنان حرفه ای حاضر در لیگ های برتر رشته های فوتبال و فوتسال ایران می باشد که به دلیل مشخص نبودن تعداد دقیق این افراد از فرمول کوکران به منظور تعیین حجم نمونه (325 نفر) استفاده شد. به منظور جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه استاندارد آیین های خرافی در ورزش (فلانگان، 2013) و پرسشنامه محقق ساخته اثربخشی تیمی (کشتی دار و همکاران، 1397) استفاده گردید که روایی صوری آن توسط خبرگان و متخصصین مدیریت ورزشی و روایی سازه به وسیله تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به دست آمد. همچنین، در این پژوهش از آزمون های تی تک نمونه ای، فریدمن، همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارهای اس پی اس اس 22 و لیزرل 80/8 استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که سطح متغیر خرافه پرستی و تمامی مؤلفه های آن غیر از مؤلفه آیین تیمی کمتر از میانگین فرضی است (05/0P<). همچنین، متغیر اثربخشی تیمی و مؤلفه های آن وضعیتی بالاتر از میانگین فرضی داشتند (05/0P<) و بین خرافه پرستی و اثربخشی تیمی همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد (05/0P<). همچنین، مؤلفه های خرافه پرستی توانایی پیش بینی اثربخشی تیمی را دارا هستند (56/0=r).  نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که سطحی از خرافات می تواند موجب افزایش اثربخشی در ورزشکاران حرفه ای شود. همچنین، تنها درصورتی که فرد پس از چندین تلاش نتیجه موفق نگیرد، رفتار خرافی را کنار می گذارد. با توجه به این مدلِ رفتاری شاید برخی از ورزشکاران این تحقیق با رفتار خرافی آشنا شده اند، اما به دلیل عدم کسب موفقیت آن رفتار را ترک کرده اند.  

در نقد فرمالیستی آمریکایی، شعر دارای وجودی عینی و قائم به ذات است و تنها خود شعر را می توان به نحوی عینی ارزیابی کرد: یعنی در این دیدگاه نه احساسات و نگرش های مؤلّف یا خواننده مورد بررسی قرار می گیرند و نه زمینة تاریخی یا فرهنگی اثر. فرمالیست ها اثر ادبی را به عنوان پدیده ای مستقل مورد تحلیل قرار می دهند تا به ذات و معنای آن دست یابند. به اعتقاد آنان با دریافت تنش ها، ابهامات، گزاره های آیرونی دار درون متن و شناخت پیوند موجود میان آن ها با دیگر اجزاء شعر، می توان به آن صبغه ای منطقی و وحدتی اندام وار بخشید. جستار حاضر تلاش دارد تا با رویکردی تحلیلی - توصیفی و در پرتو نقد فرمالیستی آمریکایی، به واکاوی دو چکامة «النّجمتان» انسی الحاج و «نشانی» سهراب سپهری بپردازد. نگارندگان در این پژوهش می کوشند تا با تمرکز بر تنش های موجود میان دو اثر، نشان دهند که تنها با تکیه بر خود متن و تحلیل عناصر تنش زای آن است که می توان به معنا آفرینی و انسجام معنایی متن پیرامون مفهوم «تلاش» دست یافت. برآیند نهایی این پژوهش، نمایانگر تجلّی ارزش شعری در برخی معانی برجسته سازی شدة آن نظیر سکوت و خروش، رکود و دگرگونی و تاریکی و نور در هر دو چکامة «النّجمتان» انسی الحاج و «نشانی» سهراب سپهری است که در تضادّی دائمی و حل ناشدنی قرار دارند و آنچه اهمّیّت دارد نیز همین تباین و تنش معنایی در جایگاه عاملی است که به اجزاء شعر، وحدتی اندام وار بخشیده است.