محمد صحبتی ها

مقدمه: واکنش پذیری به استرس زمینه ساز تفاوت های فردی در پاسخ های ذهنی، عاطفی و فیزیولوژیکی به موقعیت های استرس زا بوده و نشانگری معتبر برای پیامدهای نامطلوب سلامت فعلی و آینده است. با وجود اهمیت موضوع واکنش پذیری به استرس و تبعات آن، محاسبه فیزیولوژیکی مرسومِ واکنش پذیری زمان بر، پرهزینه و تهاجمی است. هدف پژوهش، تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی مقیاس واکنش پذیری به استرس ادراک شده در ورزشکاران نوجوان بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بود. نمونه آماری 290 نفر از ورزشکاران (130 دختر و 160 پسر) رشته های ورزشی مختلف با دامنه سنی 12 تا 20 سال بودند که با روش نمونه گیری در دسترس در پژوهش حاضر شرکت کردند. ابتدا با استفاده از روش بازترجمه، صحت ترجمه نسخه فارسی پرسشنامه تأیید و در ادامه برای تعیین روایی ساز پرسشنامه از تحلیل عامل تأییدی مبتنی بر مدل یابی معادلات ساختاری و برای تعیین همسانی درونی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که شاخص نیکویی برازش و شاخص برازش تطبیقی بالاتر از 0/90 است. ضریب آلفای کرونباخ برای مقیاس واکنش پذیری به استرس ادراک شده در ورزشکاران نوجوان و ابعاد آن بالای0/7 (مقدار شاخص قابل قبول بودن) به دست آمد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، مقیاس فارسی واکنش پذیری به استرس ادراک شده در ورزشکاران نوجوان از روایی سازه و پایایی درونی مطلوب و قابل قبولی برخوردار است و می توان از آن به عنوان ابزاری روا و پایا استفاده کرد.

خودگفتاری، از عوامل روان شناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت اجرای حرکتی فرد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری انگیزشی بر هماهنگی دودستی دانشجویان بود. به این منظور 24 دانشجوی رشته تربیت بدنی (12 دختر و 12 پسر با میانگین سنی 62/22 سال و انحراف استاندارد 081/2) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از اجرای پیش آزمون با دستگاه هماهنگی دودستی به صورت انتخابی به دو گروه همگن خودگفتاری انگیزشی و گروه بدون خودگفتاری تقسیم شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون تی مستقل و تی وابسته در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد خودگفتاری موجب بهبود معنادار عملکرد هماهنگی می شود (05/0>P). همچنین گروه دختران در هماهنگی دودستی، به طور معناداری دقت بهتری داشتند (05/0>P). گروه پسران در هماهنگی دودستی، به طور معناداری سرعت بهتری داشتند (05/0>P). اما در پس آزمون در گروه خودگفتاری بین دختران و پسران تفاوت معناداری وجود داشت (05/0p <). با توجه به یافته های تحقیق حاضر پیشنهاد می شود که از خودگفتاری انگیزشی برای بهبود و ارتقای عملکرد هماهنگی دودستی استفاده شود.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه روش های یادگیری کم خطا، پرخطا و مقیاس بندی تجهیزات بر دقت پرتاب بسکتبال کودکان در شرایط فشار روان شناختی بود. بدین منظور 50 دانش آموز پسر مقطع ابتدایی 10-12 سال به طور تصادفی در پنج گروه آزمایشی تمرین با روش کم خطا، پر خطا، تجهیزات استاندارد، تجهیزات مقیاس بندی شده و ترکیبی قرار گرفتند. پس از 5 جلسه اکتساب، آزمون یادداری و انتقال (تحت فشار روان شناختی) در حضور تماشاگران و ارزیاب اجرا شد. قبل از آزمون یادداری و بلافاصله بعد از آزمون انتقال، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی- 2 توسط شرکت کنندگان تکمیل گردید. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مرکب و t زوجی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد اجرای گروه تمرین با تجهیزات استاندارد (اندازه کامل) در آزمون انتقال نسبت به آزمون یادداری، افت معنی داری داشته است. بااین وجود در گروه های تمرین با تجهیزات مقیاس بندی شده افت معنی داری بین دو آزمون مشاهده نشد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد استفاده از تجهیزات مقیاس بندی شده در روشی مشابه با تمرین کم خطا باعث یادگیری پنهان دانش آموزان شده و از افت اجرا تحت شرایط فشار روان شناختی ممانعت می کند. بنابراین می تواند به عنوان روشی مناسب برای آموزش مهارت های حرکتی برای کودکان استفاده شود.

هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر روش های تمرین کم خطا، پرخطا و مقیاس بندی تجهیزات بر یادگیری مهارت پرتاب آزاد بسکتبال در کودکان بود. بدین منظور 50 دانش آموز پسر ده دوازده ساله که سابقه فعالیت ورزشی داشتند، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به شکل تصادفی به پنج گروه ده نفره (تمرین با تجهیزات مقیاس بندی شده از فاصله ثابت، تمرین با تجهیزات استاندارد [ مقیاس بندی نشده] از فاصله ثابت، تمرین کم خطا با تجهیزات مقیاس بندی شده، تمرین کم خطا با تجهیزات استاندارد و تمرین پرخطا با تجهیزات مقیاس بندی شده) تقسیم شدند. مرحله اکتساب پنج جلسه بود و در هر جلسه 50 کوشش اجرا شد. آزمون ها شامل آزمون انتقال و یادداری بودند. آزمون انتقال با 10 پرتاب از فاصله سه ونیم متری از حلقه ای با ارتفاع 8/2 متر با توپ شش، در آخرین روز اکتساب و 10 دقیقه پس از آخرین کوشش اجرا شد. آزمون یادداری نیز به صورت طرح انتقال دوگانه با 10 پرتاب از فاصله سه ونیم متری از حلقه با توپ سایز پنج و هفت به ترتیب با ارتفاع حلقه 60/2 و 05/3 متری، 24 ساعت بعد از آخرین جلسه اکتساب برگزار شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی همبسته، تحلیل واریانس یک سویه و مرکب در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند. مقایسه متغیر دقت گروه ها در آزمون یادداری و انتقال نشان داد که بین گروه ها تفاوت معناداری وجود ند ارد ( P˃0.05 ) . با وجوداین، الگوی پرتاب گروه های تمرین با تجهیزات مقیاس بندی شده بهتر از گروه تمرین با تجهیزات استاندارد بود ( P<0.05 ) . به طورکلی بر اساس نتایج پژوهش حاضر، تمرین با استفاده از تجهیزات مقیاس بندی شده باعث شکل گیری بهتر الگوی حرکت در کودکان می شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین راهبردهای تنظیم هیجان و سرسختی ذهنی در تکواندوکاران لیگ برتر بود. بدین منظور، 110 تکواندوکار به صورت نمونه گیری تصادفی از جامعه تکواندوکاران ایرانی شرکت کننده در مسابقات لیگ برتر انتخاب شدند و پرسش نامه های تنظیم هیجان و سرسختی ذهنی را تکمیل نمودند. داده ها از طریق آزمون های آماری هم بستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره به روش هم زمان و آنوا تحلیل شد. نتایج نشان می دهد که راهبردهای تنظیم هیجان با سرسختی ذهنی رابطه معناداری دارند. نتایج تحلیل رگرسیون نیز حاکی از آن است که راهبرد بازارزیابی به صورت مثبت و راهبرد بازداری به صورت منفی، درمجموع 48/0 درصد از تغییرات سرسختی ذهنی را تبیین می کنند. علاوه براین، نتایج آنوا نشان می دهد که مردان نسبت به زنان به شکل معناداری از راهبردهای بازارزیابی بیشتر و بازداری کمتری استفاده می کنند. براساس نتایج پژوهش حاضر، راهبردهای تنظیم هیجان می تواند برای پی ریزی مداخلات و برنامه های آموزشی سرسختی ذهنی آن ها موردتوجه قرار گیرد.

مطالعه حاضر به منظور مقایسه تأثیر تمرین در آب و تمرین در بیرون آب بر کنترل تعادل و راه رفتن مردان سالمند انجام شد. 40 مرد سالمند بالای 65 سال به صورت تصادفی به سه گروه تمرین در آب (13 نفر)، تمرین در بیرون آب (12 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرینی به مدت شش هفته در تمرینات مشابه در دو محیط متفاوت شرکت کردند. تغییرات در تعادل و راه رفتن آزمودنی ها قبل و بعد از دوره تمرین، به وسیله آزمون های ستاره، شارپند رومبرگ و زمان بلند شدن و رفتن اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از تحلیل واریانس یک سویه و تحلیل واریانس مختلط استفاده شد. در ضمن تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 16) در سطح معنی داری 05/0 انجام شد. نتایج تغییرات معنی داری در تعادل و توانایی و استقلال راه رفتن گروه های تجربی نشان داد (05/0p< ). با وجود این تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرینی دیده نشد (05/0<p ). همچنین تفاوت معنی داری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل مشاهده نشد (05/0<p ). بر اساس یافته های این پژوهش، احتمالاً به کارگیری تمرینات در آب و بیرون آب می تواند عاملی تأثیرگذار در بهبود تعادل و توانایی و استقلال راه رفتن سالمندان باشد و تفاوتی در استفاده از آن ها وجود ندارد.