امین فرزانه حصاری

مقدمه: کاردیومیوپاتی دیابتی خطر نارسایی قلب را افزایش می دهد. پیش آماده سازی ایسکمی یک اثر محافظتی در مقابل آسیب میوکارد دارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی و دوزهای مختلف پیش آماده سازی ایسکمی در حجم های عضلانی مختلف بر بیان ژن NLRP3 و LC3 قلب رت های ویستار دیابتی بود. روش پژوهش: 35 رت نژاد ویستار به صورت تصادفی به هفت گروه: سالم، دیابتی، ایسکمی یک پا، ایسکمی دو پا، تمرین هوازی، تمرین+ایسکمی یک پا، دیابتی تمرین+ایسکمی دو پا تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق یک مرحله ای STZ (دوز mg/kg 50) صورت گرفت. پیش آماده سازی ایسکمی شامل سه دور پنج دقیقه ای ایسکمی و پنج دقیقه جریان مجدد متعاقب بود. تمرین هوازی به مدت شش هفته و شامل دویدن روی نوار گردان با سرعت 9 متر در دقیقه و مدت 15 دقیقه در هفته اول بود که در هفته ششم به سرعت 18 متر در دقیقه و مدت 30 دقیقه رسید. بیان ژن NLRP3 و LC3 با روش real-time PCR اندازه گیری شد. از روش آماری واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: دیابت با افزایش بیان NLRP3 و کاهش LC3 قلب نسبت به گروه سالم همراه بود (0001/0P=). متغیرهای پژوهش به ترتیب کاهش و افزایش معناداری در ایسکمی یک پا (021/0P=،0001/0P=)، ایسکمی دو پا (003/0P=،0001/0P=)، تمرین (005/0P= ،0001/0P=)، تمرین+ایسکمی یک پا (0001/0P=) و تمرین+ایسکمی دو پا (0001/0P=) نسبت به گروه دیابت داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد که اثر پیش آماده سازی ایسکمی در کاهش NLRP3 و افزایش LC3 قلب رت های دیابتی مستقل از حجم عضلانی درگیر ایسکمی است و تمرین هوازی به همراه پیش آماده سازی ایسکمی اثر بیشتری دارد.

هدف: استرس شبکه آندوپلاسمی قلب از طریق پروتئین های نادرست تاشده نقش مهمی در بیماری های قلبی عروقی بازی می کند. تمرین ورزشی ممکن است استراتژی مناسبی در تثبیت هموستاز شبکه آندوپلاسمی باشد. از طرفی، پیش آماده سازی ایسکمی اثر محافظتی در مقابل آسیب قلب دارد؛ با این حال، اثر آن به همراه تمرین مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی و پیش آماده سازی ایسکمی بر بیان ژن های PERK و ATF6 قلب موش های صحرایی مدل سکته قلبی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 35 موش صحرایی ویستار به صورت تصادفی به هفت گروه سالم، سکته، سکته ایسکمی یک پا، سکته ایسکمی دو پا، سکته تمرین هوازی، سکته تمرین+ایسکمی یک پا، سکته تمرین+ایسکمی دو پا تقسیم شدند. سکته قلبی با تزریق ایزوپروترنول (mg/kg.day 100) در دو دوز القا شد. پیش آماده سازی ایسکمی شامل سه دور پنج دقیقه ای ایسکمی و پنج دقیقه جریان مجدد متعاقب بود. تمرین هوازی به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته انجام شد که شامل دویدن روی نوار گردان با سرعت 10 متر در دقیقه و مدت 15 دقیقه در هفته های اول و دوم بود که در هفته های هفتم و هشتم به سرعت 25 متر در دقیقه و مدت 30 دقیقه رسید. بیان ژن های PERK و ATF6 قلب با روش real-time PCR اندازه گیری شد. از روش آماری واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنا داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد، بیان ژن های PERK و ATF6 افزایش معنا داری در گروه سکته نسبت به گروه سالم داشت. PERK و ATF6 کاهش معنا داری در ایسکمی یک پا (0.0001 P=،0.032 P=)، ایسکمی دو پا (0/003P=،0.004P=)، تمرین (0.0001P=،0.0001P=)، تمرین+ایسکمی یک پا (0.0001P=،0.0001P=) و تمرین+ایسکمی دو پا (0.0001P=،0.0001P=) در مقایسه با گروه سکته داشت. نتیجه گیری: تمرین هوازی، پیش آماده سازی ایسکمی در یک پا و دو پا منجر به بهبود استرس شبکه آندوپلاسمی قلب موش های صحرایی مدل سکته قلبی می شود؛ با این حال، تمرین هوازی به همراه پیش آماده سازی ایسکمی اثر بیشتری بر بهبود استرس شبکه آندوپلاسمی بافت قلب دارد

زمینه: پیش آماده سازی ایسکمی منجب به بهبود عملکرد ورزشی می شود اما اثر تواترهای مختلف آن بر عملکرد جودو و نقش آن بر آسیب عضلانی ناشی از فعالیت جودو مشخص نیست. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر حاد تواترهای مختلف پیش آماده سازی ایسکمی بر مسابقه شبیه سازی شده جودو و آپوپتوز ناشی از آن در جودوکاران بود. روش پژوهش:12 جودوکار مرد در این مطالعه شرکتبصورت تصادفی در چهار وضعیت: اعمال پیش آماده سازی ایسکمی در یک جلسه (تواتر کم)، اعمال پیش آماده سازی ایسکمی در سه جلسه متوالی (تواتر زیاد)، بدون اعمال ایسکمی در یک جلسه و اعمال تکراری بدون ایسکمی قرار گرفت. در هر جلسه سه مسابقه شبیه سازی شده با فاصله 5 دقیقه از هم و یک آزمون ویژه جودو در پنج ساعت بعد از آخرین مسابقه اجرا شد. پیش آماده سازی ایسکمی در سه دور پنج دقیقه ای انسداد با پنج دقیقه خونرسانی مجدد انجام گردید. قبل و بعد از مسابقه جودو نمونه خونی گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: دوز زیاد پیش آماده سازی ایسکمی منجر به افزایش معنی دار تعداد تکنیکهای اجرا شده آزمون جودو شد (P≤0.05). مسابقه جودو سطح سرمی Bax را افزایش داد و همچنین، Bcl-2 سرم در هر دو تواتر کم و زیاد پیش آماده سازی ایسکمی بیشتر از سایر وضعیت ها بود (P≤0.05). نتیجه گیری: براساس نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد که پیش آماده سازی ایسکمی تکراری اثر بیشتری بر عملکرد اختصاصی جودوکاران دارد و پیش آماده سازی ایسکمی مستقل از تواتر می تواند آپوپتوز ناشی از مسابقه جودو را بهبود بخشد.

مقدمه و هدف: سالمندی با کاهش قدرت و توده عضلانی و یا محدودیت در فعالیت، که به عنوان سارکوپنیا شناخته می شود همراه است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین تناوبی شدید و مکمل ال- سیترولین بر میزان سرمی CAF و شاخص های عضلانی مردان سالمند مبتلا به سارکوپنیا بود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 41 مرد سالمند سارکوپنیک به طور تصادفی در چهار گروه تمرین تناوبی شدید + دارونما، سیترولین، تمرین تناوبی شدید + سیترولین و دارونما قرار گرفتند. تمرین تناوبی شدید به مدت 8 هفته و 2 جلسه در هفته و شامل فعالیت 30 ثانیه ای رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج (شدت 85 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره) بود. مکمل سیترولین یک روز درمیان به مقدار شش گرم مصرف شد. قبل و بعد از مداخله تمرینی، شاخص های عضلانی (شاخص کیفیت عضلانی، زمان آزمون برخاستن و رفتن، تعداد برخاستن نشستن از صندلی) اندازه گیری و نمونه خونی (برای اندازه گیری CAF) گرفته شد. از آزمون تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و سطح معناداری 0.05≥P استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه تمرین + مکمل و تمرین + دارونما CAF سرمی کاهش و شاخص کیفیت عضلانی و زمان آزمون نشستن و برخاستن افزایش معنی داری نسبت به گروه دارونما داشت (0.05≥P). گروه تمرین + مکمل و تمرین + دارونما منجر به بهبود شاخص توده عضلانی و سرعت راه رفتن شدند (0.05≥P).بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق، تمرینات تناوبی شدید با دو جلسه در هفته منجر به بهبود شاخص های عصبی عضلانی در مردان سالمند سارکوپنیک شد و بنابراین، می تواند به عنوان یک روش موثر در پیشگیری و کاهش سارکوپنیا در نظر گرفته شود.

سالمندی اغلب با کاهش پیش رونده قدرت عضلاتی و افزایش توده چربی همراه است. تمرینات تناوبی شدید ممکن است قدرت عضلانی را بهبود بخشد، اما تأثیرات آن در افراد سالمند تا حد زیادی روشن نیست. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرین تناوبی شدید کم تواتر و مکمل ال- سیترولین بر میوستاتین، توان هوازی، قدرت و استقامت عضلانی و درصد چربی مردان سالمند بود. 30 مرد سالمند غیرفعال انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تمرین تناوبی شدید (HIIT)، سیترولین (CIT) و تمرین تناوبی شدید + سیترولین ( HIIT + CIT) قرار گرفتند. پروتکل HIIT به مدت 8 هفته و 2 جلسه در هفته و شامل فعالیت 30 ثانیه ای رکاب زدن روی دوچرخه ارگومتر (شدت 85 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره) بود. مکمل سیترولین یک روز در میان به مقدار شش گرم مصرف شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که میوستاتین در گروه HIIT +CIT نسبت به CIT و درصد چربی بدن در گروه های HIIT + CIT و HIT نسبت به CIT کاهش معناداری داشت. قدرت و توان هوازی در گروه های HIIT + CIT و HIT نسبت به CIT افزایش معناداری داشت. گروه HIIT + CIT افزایش معناداری در استقامت عضلانی نسبت به CIT داشت. براساس نتایج تحقیق، HIIT به تنهایی و در تعامل با مکمل ال سیترولین به بهبود شاخص های قدرت و حجم عضلانی و عملکرد هوازی مردان سالمند غیرفعال منجر شد. بنابراین، تمرینات تناوبی شدید کم تواتر و ال-سیترولین می تواند روش مؤثری برای پیشگیری یا کاهش سارکوپنیا در سالمندان باشد.  

بیشتر مطالعات اغلب تمرینات مقاومتی سنتی را در زمان بندی تمرین به کار برده اند و اثر تمرینات مقاومتی با محدودیت جریان خون در زمان بندی تمرین روشن نیست. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تأثیر ترکیب هشت هفته تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون و تمرین مقاومتی سنتی به صورت زمان بندی خطی و موجی بر هایپرتروفی، قدرت، استقامت و توان عضلانی دختران فعال بود. 26 دختر فعال به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی بدون زمان بندی، زمان بندی خطی و زمان بندی موجی قرار گرفتند. شدت تمرین مقاومتی سنتی 75 درصد و شدت تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون 30 درصد یک تکرار بیشینه بود. در گروه زمان بندی خطی، 4 هفته اول تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون و 4 هفته دوم تمرین مقاومتی سنتی و در گروه زمان بندی موجی، یک روز تمرین با محدودیت جریان خون و روز دیگر تمرین مقاومتی سنتی و در گروه بدون زمان بندی، تمرین مقاومتی سنتی با شدت ثابت انجام گرفت. برای تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که افزایش معنا داری از پیش آزمون به پس آزمون در تمام گروه ها برای سطح مقطع عضلات راست رانی و پهن داخلی، قدرت و استقامت عضلات چهارسرران و همسترینگ و توان انفجاری پاها مشاهده شد. تفاوت معنا داری بین گروه ها در هیچ یک از متغیرها به غیر از سطح مقطع عضله پهن میانی وجود نداشت. ترکیب تمرین مقاومتی سنتی و تمرین با محدودیت جریان خون به هر دو شکل زمان بندی خطی و موجی تأثیرات مشابهی با تمرین مقاومتی بدون زمان بندی بر هایپرتروفی، قدرت، استقامت و توان انفجاری پاهای دختران فعال دارد.

مقدمه و هدف: تقویت پس از فعالسازی پدیده ای است که به وسیله آن عملکرد عضلانی در پاسخ به یک محرک آماده سازی افزایش می یابد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر تقویت پس از فعالسازی با تمرین پلایومتریک مقاومتی، معمولی و شتابی با و بدون مصرف کافئین بر عملکرد جودوکاران رقابتی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه متقاطع ، 9 جودوکار مرد بطور داوطلبانه شرکت کردند. هر آزمودنی در چهار جلسه مجزا و بصورت تصادفی دو آزمون ویژه جودو را با فاصله 90 ثانیه از هم در چهار وضعیت: تقویت پس فعالسازی با پلایومتریک معمولی + آزمون ویژه جودو، تقویت پس فعالسازی با پلایومتریک مقاومتی + آزمون ویژه جودو، تقویت پس فعالسازی با پلایومتریک شتابی + آزمون ویژه جودو و گرم کردن معمولی + آزمون ویژه جودو را اجرا کرد. برای بررسی اثر کافئین، 10 روز بعد از آخرین جلسه، آزمودنی ها بصورت متقاطع یکی از چهار مداخله: کافئین + تقویت پس فعالسازی + آزمون جودو، تقویت پس فعالسازی + آزمون جودو، کافئین + آزمون جودو و پلاسبو + آزمون جودو را اجرا کردند. کافئین (6 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن) 60 دقیقه و تقویت پس از فعالسازی (سه ست شش تکراری اسکات پرشی) 5 دقیقه قبل از آزمون جودو انجام شد. خونگری بعد از آزمون جودو دوم گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بنفرونی و سطح معناداری 0.05≥P استفاده شد.یافته ها: نتایج تفاوت معنی داری بین روش های مختلف تقویت با یکدیگر و با گروه کنترل در تعداد تکنیک های اجرا شده و شاخص آزمون جودو نشان نداد. کافئین و کافئین + تقویت منجر به افزایش معنی دار تعداد تکنیک  های اجرا شده و لاکتات خون نسبت به تقویت و پلاسبو شد (0.05≥P < span lang="AR-SA">).بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق، استفاده از روش های مختلف تمرین پلایومتریک برای تقویت پس فعالی اثری بر آزمون ویژه جودو ندارد ولی اثر ترکیبی کافئین و تقویت پس از فعالسازی شتابی در بهبود عملکرد جودو موثرتر است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر مداخله پیش آماده سازی ایسکمی با سه وضعیت اعمال در بالاتنه، پایین تنه و ترکیب بالاتنه با پایین تنه بر اجرای آزمون ویژه جودو و عملکرد بی هوازی جودوکاران بود. 13 جودوکار به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. هر آزمودنی در چهار جلسه مجزا و به صورت تصادفی و موازنه متقابل، دو آزمون ویژه جودوی متوالی با فاصله 90 ثانیه و پس از 15 دقیقه و نیز یک آزمون بی هوازی رست را در چهار وضعیت بدون اعمال ایسکمی (وضعیت کنترل)، اعمال ایسکمی در دست، اعمال ایسکمی در پا و نیز اعمال ایسکمی به صورت هم زمان در دست و پا اجرا کرد. شایان ذکر است که مداخله پیش آماده سازی ایسکمی در سه دور پنج دقیقه ای انسداد با پنج دقیقه رپرفیوژن متعاقب انجام شد. همچنین، درادامه از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بون فرونی استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که در وضعیت اعمال ایسکمی هم زمان در دست و پا، شاخص آزمون ویژه جودوی دوم کمتر از وضعیت های دیگر و تعداد اجراها در آزمون دوم جودو و همینطور حداکثر و میانگین برون ده توان به صورت معناداری بیشتر از دیگر وضعیت ها بود (P≤0.05). همچنین، میزان درک فشار در وضعیت اعمال پیش آماده سازی ایسکمی هم زمان در دست و پا کمتر از سایر وضعیت ها بود(P≤0.05). طبق یافته های پژوهش به نظر می رسد که اگر پیش آماده سازی ایسکمیک در اندام های بیشتر و با حجم عضلانی بزرگ تری اعمال شود، بر اجرای آزمون ویژه جودو و عملکرد بی هوازی جودوکاران اثر بیشتری دارد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین نمره های آزمون برگ با قدرت آبداکتورهای ران و پلانتار فلکسور مچ در زنان سالمند است. 32 زن سالمند (میانگین سن 98/5±20/66 سال، وزن 78/5±60/62 کیلوگرم و قد 8/7± 94/159 سانتی متر) داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. اجزای آزمون برگ به چهار دسته تقسیم شد: 1. حفظ وضعیت، 2. حرکت درون تکیه گاه، 3. حرکت خارج تکیه گاه و 4. حرکت درون و خارج تکیه گاه. حداکثر انقباض ارادی (MVC) عضلات آبداکتور ران و پلانتار فلکسور مچ پا به وسیله دستگاه دیناموتر دستی (MMT) اندازه گیری شد. ارتباط بین اجزای آزمون برگ و قدرت عضلات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 بررسی شد. نتایج نشان داد که بین قدرت آبداکتورهای ران و پلانتارفلکسورهای مچ پا و نمره های آزمون برگ در زنان سالمند ارتباط معناداری وجود دارد (05/0≥ᴩ). همچنین نتایج نشان داد که میزان همبستگی قدرت آبداکتورهای ران با بخش های آزمون برگ (62/0-54/0r = ) بیشتر از قدرت پلانتارفلکسورهای مچ با بخش های آزمون برگ بود (53/0-35/0r = ). بنابراین با توجه به نتایج تحقیق حاضر، می توان نتیجه گرفت که قدرت آبداکتورهای ران و پلانتارفلکسورهای مچ پا با اجرای آزمون برگ ارتباط دارد و کاهش قدرت عضلات مذکور، کاهش اجرای آزمون برگ را به همراه دارد.

هدف این پژوهش بررسی اثر یک دوره برنامه تمرینی ثبات مرکزی بر تعادل دانش آموزان معلول شنوایی بود. 27 نفر از دانش آموزان ناشنوای پسر (میانگین س 03 /1 ± 47 /17 سال، قد 05 /5 ± 5 /170 سانتی متر و وزن 21 /6 ± 25 /60 کیلوگرم) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (14 نفر) و کنترل (13 نفر) تقسیم شدند. تعادل ایستا با استفاده از آزمون ارزیابی خطاهای تعادل (BESS) و تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادلی ستاره ای (SEBT) اندازه گیری شد. گروه تجربی یک دوره برنامه تمرینی ثبات مرکزی را به مدت 8 هفته و 3 بار در هفته انجام دادند. از آزمون های آماری مستقل و همبسته به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که افزایش معناداری در تعادل ایستا و پویا به دنبال 8 هفته تمرین در گروه تجربی وجود داشت (05 /0 ≥ P) . همچنین نشان داد که در چهار جهت داخلی، خلفی، خلفی داخلی و خلفی خارجی در گروه تجربی تفاوت معنی دار وجود دارد (05 /0 ≥P) . باتوجه به یافته های این تحقیق می توان چنین جمع بندی نمود که به طور کلی تمرینات ثبات مرکزی می تواند تعادل ایستا و پویا را در معلولین شنوایی بهبود بخشد و می توان از آن در کنار برنامه های تمرینی دیگر استفاده کرد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر شش هفته برنامه تمرینی ثبات مرکزی بر میزان زمین خوردن سالمندان است. چهل زن سالمند (میانگین سن 98/5+20/66 سال) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. یک هفته قبل از شروع پروتکل تمرینی، برای ارزیابی میزان زمین خوردن از آزمون تعادل برگ استفاده شد. آزمودنی ها بر اساس نمره کسب شده در پیش آزمون برگ به دو گروه خطر زمین خوردن کم (گروه 1)، خطر زمین خوردن زیاد (گروه 2) تقسیم شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی پروتکل تمرینی ثبات مرکزی را به مدت 6 هفته و 3 جلسه در هفته انجام دادند. به این منظور از آزمون های آماری t مستقل و t وابسته و سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که در پس آزمون، گروه های تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه های کنترل داشتند که این اختلاف معنی دار بود (05/0+ P). با توجه به یافته های تحقیق می توان گفت که تمرینات ثبات مرکزی ممکن است کنترل پاسچر و در نتیجه میزان زمین خوردن را در سالمندان بهبود بخشد. همچنین می توان نتیجه گرفت که اگر سالمندان در برنامه های آمادگی بدنی عمومی شرکت کنند، استقلال بیشتری در انجام فعالیت های روزانه خواهند داشت.