سنجش جدایی گزینی فضایی-اقتصادی و ارتباط آن با ساختار فضایی شهر (مطالعه موردی: کلان شهر تهران) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
یکی از زمینه های بروز پدیده جدایی گزینی در سطح شهرها، تمایزهای اقتصادی است که در اثر تخصیص ناعادلانه منابع، فرصت ها و خدمات شکل می گیرد. جدایی گزینی شهری، مانعی بزرگ برای تحقق شهری فراگیر، منسجم و یک پارچه است. پیامدهای مرتبط با جدایی گزینی فضایی نه تنها متوجه خانواده های ضعیف می شود؛ بلکه همه شهروندان و ساختار فضایی شهرها را تحت تأثیر قرار خواهد داد. ازاین رو، مطالعه ارتباط بین جدایی گزینی و ساختار فضایی شهر از اقداماتی است که باعث دستیابی به مدیریت شهری کارآمد و حکم روایی مطلوب شهری می شود. بنابراین، هدف اصلی این پژوهش، سنجش جدایی گزینی فضایی-اقتصادی کلان شهر تهران است. پژوهش حاضر ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، توصیفی–تحلیلی است. نتایج پژوهش حاکی از شکل گیری الگوی متمرکز ساختار فضایی و جداشدگی متوسط تا شدید برخورداری از شاخص های اقتصادی در مناطق شهر تهران است، به نحوی که میزان Z-Score توزیع فضایی شاخص ها بیشتر از مقدار 1.65 و میزان آنتروپی و جداشدگی فضایی شاخص ها اغلب بیشتر از 0.6 است. همچنین، نتایج نشان می دهد که بیشترین میزان ضریب رگرسیونی بین آنتروپی جمعیت و توزیع فضایی شاخص های اقتصادی مربوط به مناطق شمالی و مرکزی شهر تهران و کمترین میزان این ضریب مربوط به مناطق جنوب شرقی و جنوب شهر است و بین توزیع فضایی جمعیت و شاخص های اقتصادی در کلان شهر تهران روندی شمالی–جنوبی و شرقی–غربی برقرار است که باعث نوعی جدایی گزینی فضایی و تمرکزگرایی در دو محور مرکزی و شمالی شهر شده است. ازاین رو، ارزیابی روند جدایی گزینی فضایی-اقتصادی کلان شهر تهران طی سال های آتی و شناسایی سایر عوامل زمینه ای دیگر که به نوعی نقش به سزایی در جدایی گزینی اقتصادی این شهر دارند، به عنوان راهبردهای کلیدی تبیین و تحلیل جدایی گزینی فضایی کلان شهر تهران مطرح می شوند.Measuring Spatial-Economic Segregation and Its Relationship with the Spatial Structure of the City (Case Study: Tehran Metropolis)
One of the areas that lay a fertile ground for segregation in cities is economic distinctions created due to the unequal allocation of resources, opportunities, and services. Urban segregation poses a major obstacle to the realization of an inclusive, coherent, and integrated city. The consequences of spatial segregation not only affect poor families but also influence all citizens and the spatial structure of cities. Therefore, studying the relationship between segregation and the spatial structure of the city is one of the measures that will contribute to efficient urban management and desirable urban governance. Hence, the main goal of this research is to measure the spatial-economic segregation of the Tehran metropolis. This is an applied study that adopts a descriptive-analytical method. The results suggest the formation of a concentrated pattern of spatial structure and moderate-to-severe segregation of economic indicators in the different regions of Tehran, so that the Z-Score of the spatial distribution of the indicators is above 1.65 and the entropy and spatial segregation of the indicators are usually over 0.6. Also, the results show that the highest regression coefficient between population entropy and spatial distribution of economic indicators is found in the northern and central regions of Tehran, and the lowest coefficient is seen in southeastern and southern regions of the city. There is a north-south and east-west trend between the spatial distribution of population and economic indicators in the Tehran metropolis, which has given rise to a kind of spatial segregation and centralization in the two central and northern axes of the city. Therefore, evaluating the trend of spatial-economic segregation of the Tehran metropolis in the coming years and identifying other background factors that play a significant role in the economic segregation of this city are proposed as key strategies for explaining and analyzing the spatial segregation of the Tehran metropolis.
تبلیغات
