مدرک شناسی قاعده «لا تنقض السنة الفریضة» و کاربست آن در فقه امامیه (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
قاعده «لا تنقض السنه الفریضه» از قواعد فقهی تاثیر گذار در ابواب متعدد است که از ذیل صحیحه ى «لاتعاد» استخراج میشود و میگوید «اخلال به سنن یک واجب مرکب در فرض تمامیت فرائض آن مرکب، موجب بطلان آن مرکب نمیشود»، در نوشته پیش رو با روش تحلیلی توصیفی و با استناد به منابع کتابخانه ای، به بررسی سندی و دلالی این قاعده پرداخته شده و تبیین شده است که سند قاعده تمام است و از لحاظ دلالی نیز با تبیین تصویر ثبوتی قاعده و بیان اقوال و نظرات متعدد در مورد «سنت» و «فریضه» اثبات شده است که مراد از فریضه فریضه آن چیزیست که در قرآن کریم بیان شده است و مراد از سنت مواردیست که در روایات ذکر شده است و همچنین این قاعده اختصاصی به باب صلاه ندارد و مفاد آن این است که در مرکبات شرعی اگر مکلف از روی عذر اخلالی به سنن وارد کند ولی فرائض را به صورت صحیح انجام دهد، نیاز به اعاده و قضای عمل نیست. در نهایت نیز موارد متعددی از تطبیقات این قاعده در ابواب مختلف فقهی نیز بیان شده است.Documentary Study of the Principle “Lā Tanqaḍ al-Sunnat al-Farīḍat” and its Application in Imāmīyyah Jurisprudence
The Principle of “Lā Tanqaḍ al-Sunnat al-Farīḍat” is one of the most influential jurisprudential principles across several areas of Islamic law. It is derived from the authentic narration of “Lā Taʻād,” which states: “Disruption in the traditions of a compound obligation, assuming the core obligations of that compound are fulfilled, does not invalidate the compound.”This study, employing a descriptive-analytical method and referencing library sources, examines the documentation and evidence supporting this principle. It demonstrates that the basis of the principle is well-established, and through an analysis of the principle’s evidentiary support, as well as a discussion of various views on the terms sunnah and farīḍah, it argues that farīḍah refers to what is stated in the Holy Qurʼān, while sunnah refers to what is mentioned in the ḥadīth.Additionally, this principle is not limited to the chapter on ṣalāh (prayer). Its broader application indicates that in cases of sharʻī compounds, if the mukallaf (legally responsible individual) inadvertently disrupts the sunan (traditions) but fulfills the core religious duties correctly, there is no need to repeat the action. Finally, the study outlines numerous applications of this principle across various jurisprudential chapters.
تبلیغات
