جنسیت مربوط به نظام طبیعی است و امور طبیعی ذاتاً موجب فخر یا وهن نیستند. براساس آموزه های دینی، جایگاه و منزلت آدمی بر پایه کرامت و تقرب او به خداوند است و میزان و معیار اصلی، تقواست نه جنسیت یا هر عامل دیگر. خداوند متعال در قرآن می فرماید:
«ای مردم! ما شما را از مردی و زنی آفریدیم و شما را تیره ها و قبیله قرار دادیم تا یکدیگررا بشناسید(اینها ملاک امتیاز نیست)؛ گرامی ترین شما نزد خداوند باتقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است.» (سوره الحجرات آیه 13).
مسئله جنسیت و حقوق مترتب بر آن از ابتدای خلقت انسان محل مناقشه بوده است و در طول تاریخ گاهی مردان وگاهی نیز زنان دارای حق برتر در خانواده و جامعه بوده اند؛ اما پس از انقلاب صنعتی و تحولات ناشی از آن، شاهد حضور گستردۀ زنان در عرصه های مختلف اجتماعی و اقتصادی و ایجاد فرصتهای برابر برای مردان و زنان – که یکی از شاخصهای توسعه هر جامعه محسوب می شود- بوده ایم. نهضت تعاون نیز با تأکید بر ارزشهایی مثل خودیاری [1] ، مسئولیت فردی [2] ، مردمسالاری، برابری [3] ، تساوی حقوق [4] و همچنین اصل «هر عضو، یک رأی»، منزلت زنان و مردان را یکسان در نظر می گیرد.
