هدف از پژوهش حاضر، مدلسازی و اولویت بندی موانع کسب میزبانی رویدادهای بزرگ بین المللی ورزشی در ایران بود که به روش توصیفی- پیمایشی و به شکل میدانی انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش شامل مدیران وزارت ورزش و جوانان تا سطح معاونان، هیأت رئیسه کمیته ملی المپیک، عوامل برگزاری دوازدهمین دوره المپیاد دانشجویی کشور در دانشگاه شهید بهشتی، مدیران ارشد فدراسیون های ورزشی حاضر در بازی های المپیک، بازی های آسیایی و جام های جهانی رشته های مختلف شامل رئیس، نواب رئیس و دبیر فدراسیون مربوطه و در مجموع 134 نفر بودند. به علت محدود بودن تعداد اعضای جامعه، از روش نمونه گیری کل شمار استفاده شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه محقق ساخته ای بود که روایی آن با استفاده از نظرهای استادان و متخصصان تربیت بدنی در امر رویداد تأیید و پایایی ابزار از طریق ضریب آلفای کرونباخ (86/0=α) به دست آمد. برای تجزیه وتحلیل ویژگی های جمعیت شناختی از آمار توصیفی و به منظور اولویت بندی مؤلفه های پژوهش از آزمون فریدمن استفاده شد. براساس یافته های تحقیق ضعف امکانات زیربنایی و زیرساختی و عوامل اقتصادی از مهم ترین موانع کسب میزبانی رویدادهای بزرگ ورزشی است و پس از آن موانع و مشکلات اجتماعی-فرهنگی و محیطی بیشترین تأثیر را در عدم کسب میزبانی رویدادهای بزرگ بین المللی ورزشی داشته اند. بررسی موانع کسب میزبانی می تواند سازمان درخواست دهنده میزبانی و مسئولان اجرایی ورزش کشور را قادر سازد تا ضعف ها و کمبودهای موجود کشور در این بخش را شناسایی و برنامه راهبردی مؤثرتری را به منظور کسب میزبانی رویداد در آینده تدوین کنند.
