در عصر رقابتی کنونی بازاریابان به این نتیجه رسیده اند که به منظور بقاء باید به دنبال کسب مزیت رقابتی باشند. دراین راستا برندسازی به عنوان یکی از ابزارهای افزایش آگاهی مشتریان و ارتقای سهم بازار به شمار می رود. موسسات مالی نیز از این قاعده مستثنی نبوده و برندسازی به عنوان شکل جدیدی از ارتباطات میان مشتریان و بانک ها به منظور الزام رقابتی و پارادایم غالب در بازاریابی صنعت بانکداری مطرح است. علیرغم پویایی این مفهوم و نیز گستردگی پژوهش های انجام شده، هنوز به اندازه کافی مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف این پژوهش، تدوین مدل جامع برندسازی رابطه مند در شبکه بانکی کشور می باشد. به منظور انجام پژوهش از رویکرد آمیخته (کیفی و کمی) استفاده شده است. نتایج حاصل از مصاحبه کیفی منجر به استخراج 560 مفهوم، 33 تم فرعی و 11 مضمون گسترده بوده و جهت سطح بندی عوامل از روش مدلسازی ساختاری-تفسیری بهره گیری شده است. نتایج نشان می دهد مدل جامع برند سازی رابطه مند در سیستم بانکی دارای پنج سطح می باشد که از مقوله های هویت برند به عنوان تاثیرگذارترین در سطح پنجم و کیفیت خدمات، تمایل برند، ارزش ادراک شده، اعتماد، رضایت، شهرت، شخصیت، تعهد، دلبستگی در سطوح میانی و وفاداری برند به عنوان تاثیر پذیرترین عامل در سطح اول تشکیل شده است.
