هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر محیط حامی-نیاز بر عملکرد ورزشی در دانش آموزان و مقایسه آن با گروه سنتی رایج بود. 208 نفر از دانش آموزان پسر و دختر دوره پنجم و ششم ابتدایی ( بامیانگین سنی 58/11) که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده -بودند در دو رشته بدمینتون و والیبال تحت دو سبک آموزشی محیط حامی-نیاز (گروه تجربی 1) و سنتی (گروه تجربی 2) قرار گرفتند. در گروه تجربی1 مربیان ضمن آموزش مهارت های حرکتی بر اساس رویکرد قیود-محور، از سه نیاز اساسی روان شناختی در کلاس های آموزشی حمایت کردند. درگروه تجربی2 مربیان به شکل معمولی آموزش دادند. عملکرد مهارت های حرکتی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و یادداری بر اساس مطالعات قبلی مورد بررسی قرار گرفت. عملکرد در بازی در مرحله آزمون انتقال با استفاده از شاخص ارزیابی عملکرد بازی (GPAI) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد رویکرد محیط حامی-نیاز و همچنین رویکرد سنتی رایج در زمینه پیشرفت مهارت های والیبال و بدمینتون از پیش آزمون به پس آزمون تفاوت معنی داری داشت. اما در محیط حامی-نیاز تنها در گروه والیبال مهارت سرویس بالاتر از گروه سنتی بود. در مرحله انتقال، به طور کلی، افرادی که با سبک آموزشی حامی-نیاز آموزش دیده بودند عملکرد بهتری نسبت به افرادی که با رویکردهای سنتی رایج آموزش دیده بودند، داشتند. نتایج مطالعه حاضر ضمن تایید کلی فرضیات پژوهش حاضر، از رویکرد نظریه خود-مختاری در زمینه کلاس های تربیت بدنی حمایت کرد. این مطالعه همچنین نشان می دهد که سبک آموزشی حامی-نیاز رویکردی مناسب در زمینه ارتقاء عملکرد ورزشی در مهارت های مورد نظر می-باشد.
