هدف پژوهش حاضر، مدلسازی معادلات ساختاری تأثیر محدودیت ها بر میزان رضایت مندی با نقش میانجی انگیزه های گردشگران ورزشی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه گردشگران پیست های اسکی استان تهران (دیزین، شمشک، توچال و آبعلی) بودند که با توجه نامشخص بودن تعداد دقیق جامعه (10000=N) با استفاده از جدول نمونه گیری مورگان، 370 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نامتناسب (به علت عدم دسترسی به تعداد مراجعه به هر کدام از پیست های اسکی) به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محدودیت ها، انگیزه ها و رضایت مندی گردشگران ورزشی وی (2008) بود که پس از ترجمه و بومی سازی، روایی صوری و محتوایی آن توسط 11 تن از استادان متخصص در حوزه توریسم ورزشی تأیید و روایی سازه هم با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی (CFA) بررسی شد. پایایی ابزارها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب برای متغیرها 84/0، 87/0 و 79/0 به دست آمد. داده ها جهت مدل یابی به روش مدلسازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Lisrel تحلیل شدند. نتایج پژوهش تأییدکننده روابط ساختاری مفروض بود. به طوری که متغیر محدودیت ها هم به طور مستقیم (19/0-) و هم غیرمستقیم از طریق میانجی انگیزه ها (44/0-) در جهت معکوس بر میزان رضایت مندی گردشگران تأثیرگذار بودند. همچنین انگیزه ها نیز به طور مستقیم بر رضایت مندی گردشگران تأثیر معنادار و مثبت داشت (14/1)؛ بنابراین نتایج و مدل ساختاری بیان کننده این است که با کاهش و رفع محدودیت ها هم بر میزان انگیزه ها و هم بر میزان رضایت مندی گردشگران ورزشی برای حضور در پیست های اسکی افزوده می شود.
