در خلال بیست و پنج سالی که میان مرداد 1332 و سرآغاز انقلاب ایران در سال 1357 فاصله بود، چنان استبدادی بر ایران حاکم شد که نه فقط کلیه سازمان‌های مخالف بلکه هر نوع فعالیت سیاسی مستقل نیز به نابودی کشیده‌شد. در این دوران به استثنای دوران کوتاه ولی حائز اهمیت 41- 1339، مهمترین مخالفت سازمان‌یافته با دولت در خارج از کشور و به پشتیبانی انبوه رو به رشد دانشجویان ایرانی خارج از کشور که توسط کنفدراسیون دانشجویان ایرانی/اتحادیه ملی رهبری می‌شد، شکل گرفت. این مقاله تلاشی است برای بازسازی تاریخچه جنبش دانشجویی ایرانیان در خارج از کشور در چارچوب تحولات داخلی و خارجی.
