رشد آموزش زبان

در حال حاضر،درس زبان انگلیسی برای اهداف ویژه (ESP) در دانشگاه‏های کشور ما-اعم از دانشگاه‏های دولتی و آزاد- در بسیاری موارد توسط مدرس متخصص در همان رشته تدریس می‏شود و نه معلم زبان.این در حالی است که بسیاری از زبانشناسان‏ کاربردی اظهار می‏دارند که به‏طور کلی آموزش زبان انگلیسی-عمومی و تخصصی-را می‏توان«زبان را برای اهداف ویژه» (ESP) نامید زیرا هدف نهایی،ارتقاء توانایی‏های زبانی است و نه افزایش اطلاعات تخصصی(آلن دیویس 1990).به عبارت دیگر هدف نهایی‏ در کلاس‏های انگلیسی برای اهداف ویژه آموزش زبان انگلیسی از طریق متون تخصصی و نیمه تخصصی می‏باشد تا موجب تسهیل‏ در فهم مطلب شود و از سوی دیگر انگیزه لازم جهت استمرار مطالعه زبان در فراگیر ایجاد گردد.بدین جهت یکی از دلایل رجحان‏ معلم زبان به معلم تخصصی درس،آشنایی وی به مسایل زبانشاسی و تأثیر آن بر آموزش و همچنین تسلط به روش‏های تدریس و آگاهی از نظریه‏های تدریس زبان است. نکته دیگر این که لغات تخصصی موجود در متن علمی درصد بسیار کمی را به خود اختصاص می‏دهند که به دلیل تکرار زیاد خودبه‏خود از بار معنایی‏شان در متن کاسته می‏شود.و نتیجه آن‏که این لغات تخصصی تأثیر منفی در روند آموزش زبان ایجاد نمی‏کنند. هدف از این مقاله بررسی بافتی و ساختاری متون انگلیسی عمومی و تخصصی و تعیین شباهتها و تفاوتهای میان آنها نیست بلکه‏ هدف کلی دستیابی به یک قضاوت علمی است که چه کسی شایستگی تدریس انگلیسی برای اهداف ویژه را دارد:«معلم تخصصی‏ درس یا معلم زبان؟»