نسرین دخت خطاط

L'œuvre de François Bon (1953) comprend un vaste corpus explorant les différents endroits de la ville contemporaine en s'appuyant sur ses expériences vécues du monde sensible. Dans Paysage fer qui a été publié en 2000, il parle de la rencontre du ‘monde vécu’ et d'un ingénieur qui, vu son travail, fait chaque jour un voyage en train. C'est sur les rails du réseau ferré que naît l'écriture. Le narrateur s'aperçoit à cœur de ses voyages, des phénomènes divers qui lui relèvent des aspects sombres du monde. Il voit, entend, imagine et crée enfin un nouveau paysage du monde qui l'entoure. Ce paysage est défini, selon Michel Collot, comme une image du pays perçue par un observateur. Ici, nous découvrons un paysage éparpillé dont chaque morceau est constitué sous l'influence de l'un des multiples voyages du narrateur ; un paysage qui s'étend sur l'imaginaire au fur et à mesure qu'avance le train. Comme si le narrateur complétait graduellement un puzzle. La perception de cette scène en mouvement et l'apparition des images mènent enfin à la réalisation d'une géographie et d'un pays intérieur qui sont tout d'abord perçus, ensuite imaginés, et construits. Se reflétant dans l'écriture, ce processus mène à la conception du sentiment-paysage, de la pensée-paysage et de la page-paysage dans le livre.C'est en se basant sur les principes élaborés par Michel Collot dans son livre intitulé Pensée-Paysage (2011) que le présent propos s'efforce de relever des enjeux de la reconstruction de ces paysages dans Paysage fer de François Bon.

L’un des aspects modernes de L'Éducation sentimentale de Flaubert concerne l’insertion de l’Histoire dans son roman. La plupart des critiques modernes estiment qu’il a créé un « système » original pour éviter la présentation systématique de l’Histoire dans la trame romanesque. La critique moderne s’intéresse donc à la poétique de l’Histoire ou plutôt à un type de discours particulier grâce auquel Flaubert construit, déconstruit et reconstruit la réalité politique de son époque dans la fiction. Il s’agit en effet de tout un travail d’agencement et d’organisation que nous allons étudier dans cet article pour démontrer comment la révolution de 1848 est présentée tout au long du roman d’une manière fragmentaire à travers les scènes, les dialogues et les épisodes. Pour mieux cerner le problème, nous allons nous pencher notamment sur les procédés modernes que Flaubert invente pour abandonner le discours explicite de l’Histoire. Ces procédés lui permettent de laisser l’Histoire se raconter par bribes grâce à la focalisation interne et à la fonction narrative de la description. En fait, c’est à travers les passages descriptifs éparpillés que Flaubert parvient à marginaliser l’Histoire et la rendre de cette manière plus présente par son absence et peut-être même plus attirante pour le lecteur.

هر شاعر با توجه به فرهنگ،تمدن، سنت ها... و مجموعه ای که جامعه بر آن بنا شده است،همچنین "منی" که بر پایه حیات شخصی او در عالم محسوس، ناخودآگاه او، تخیل و زبانش شکل گرفته، افق خویش را ترسیم می کند. بر این اساس، روشی نو در نقد مضمونی ارایه شده است که منطبق بر خصوصیات نوشتار شاعرانه نو (مدرن) است و بر پایه افق دید استوار است. بدین ترتیب که نوشتار را همواره با افق در نظر می گیرد، افقی که نه تنها به فضای بیرون ارجاع می دهد بلکه به درون ضمیر شاعرانه و به فضای متن برمی گردد. در این نگرش که بر پایه علم تاویل یا هرمنوتیک استوار است، زبان وسیله ای خواهد بود برای تفسیر خود و جهان. پدیدار شناسی یکی از پایه های این دیدگاه نسبت به شعر است. بر این اساس، پدیدار شناسی و زبان شناسی دیدگاه های مشترکی پیدا می کنند که بر پایه آنها منتقدین ادبی می توانند ارتباطی میان تاثیرات محسوس و ذهنیت متن برقرار سازند. برای نخستین بار ژان پیر ریشارد به طور ضمنی به ارتباط میان محسوسات و ساختار زبان اشاره کرد. نکته ای که در حال حاضر محور تحقیقات یکی از شاگردان او، میشل کولو قرار گرفته است که در روش او، افق دید هر شاعر بر سه پایه مضمون، روان شناختی و بوتیقا قرار می گیرد.

"سهراب سپهری و آرتور رمبو که شاهد عدم توانایی زبان و محدودیت های آن بودند، کلام خود را با نوای سکوت همگام می سازند، سکوتی که حتی بر زبان نیز چیره می گردد. این دو شاعر از طریق تکنیک های زبانی و با به کارگیری مکث، سه نقطه؛ خطوط و یا حذف کلمات، به بیان ناگفته ها می پردازند. در حقیقت، آنها دو کیمیاگر سکوت هستند که در تمام آثار خود سکوت را به عنوان بستر کار قرار می دهند، بستری که زبان در آن متبلور می شود، سکوتی که خود گویا می گردد. بدین ترتیب، زبان سکوت از طریق کلمات گسسته، تصاویر ناتمام و اعمال حذف در ابیات به کلام آنها طراوتی خاص می بخشد. "