علی زمانی

چکیده مقاله ی پیش رو، جُستار و درنگی در آرا و احوال ابوالبرکات منیر لاهوری، نظم پرداز و نثر نویس توانای قرن یازدهم، در سرزمین هند است، وی بانگاهی نقادانه به سبک هندی و با بهره¬گیری از پیشینیان سخن، آگاهانه از سبک هندی رویگردان شد و برای نخستین بار، از فارسی زبانان ایرانی الاصل که با پیروی از طرز تازه ، موجد و مروج سبک هندی بودند، به سختی انتقاد نمود و برای نشان¬ دادن توانمندی زبان اربابان سخن، دو قرن زودتر از قائم مقام فراهانی، نثر خود را درسرزمین هند در مسیر سادگی و سره نویسی مبتنی بر ارزش های زبانی و بلاغی قرار داد؛ افزون براین از منیر به عنوان حلقه¬ی گمشده¬ی نهضت ساده نویسی می توان یاد کرد؛ این جنبش ادبی که از قرن دهم با ابوالفضل علامی در سرزمین هند آغاز گردید، با قایم مقام فراهانی در آغاز قرن سیزدهم در ایران به اوج رسید. این پژوهش براساس مطالعات راهبردی کتابخانه ای و با رویکرد مقایسه، تحلیل و مقابله ی نسخ خطی آثار منثور منیر، در ایران و هند انجام گرفته است؛ این آثار شامل منشآت، رقعات، مناظرات دیباچه ها و متن تاریخی- ادبی کارستان است.