محمدعلی نخعی مقدم

گردشگری یکی از پر رون ق ترین فعالیت ه ای اقتص ادی جه ان ب وده و به ق دری در توس عه اقتص ادی و اجتماعی کشورها اهمیت دارد که اقتصاددانان آن را صادرات نامرئی نام نهاده اند. در این میان گردشگری مذهبی تحت عنوان زیارت در میان همه ادیان جهانی به ویژه دین مب ین اسلام جایگ اه خاص ی را ایف ا می نماید. در پژوهش حاضر به تبیین نقش عوامل مؤثر بر افزایش تقاضای گردشگری مذهبی پرداخته شده است.روش تحقیق از نوع مروری و مبتنی بر یافته های تحقیقات پیشین است. یافته های تحقیق نشان داد، عوامل مختلفی بر تقاضای گردشگری در مناطق مذهبی موثرند که مهم ترین آن ها را می توان در سه گروه عوامل زیرساختی، عوامل مؤثر و موانع تقاضای گردشگری مذهبی طبقه بندی نمود. عوامل زیرساختی شامل حمل ونقل، غذا و رستوران، خدمات و جاذبه ها؛ عوامل مؤثر بر تقاضای گردشگری مذهبی شامل اطلاع رسانی (تبلیغات)، هماهنگی میان سازمان های زیربط، مناسب بودن راه های ارتباطی، شناخت انگیزه و اعتقادات گردش گر، منابع اینترنتی، تحقیقات گردشگری، امنیت گردشگران، مناسب بودن مکان و گسترش فضاها و ایجاد امکانات جانبی؛ موانع گردشگری مذهبی شامل ضعف مدیریت تخصصی، نبود ساختار شبکه ارتباطی و ضعف حمایت تخصصی می باشد.گردشگری یکی از پر رون ق ترین فعالیت ه ای اقتص ادی جه ان ب وده و به ق دری در توس عه اقتص ادی و اجتماعی کشورها اهمیت دارد که اقتصاددانان آن را صادرات نامرئی نام نهاده اند. در این میان گردشگری مذهبی تحت عنوان زیارت در میان همه ادیان جهانی به ویژه دین مب ین اسلام جایگ اه خاص ی را ایف ا می نماید.در پژوهش حاضر به تبیین نقش عوامل مؤثر بر افزایش تقاضای گردشگری مذهبی پرداخته شده است.روش تحقیق از نوع مروری و مبتنی بر یافته های تحقیقات پیشین است.یافته های تحقیق نشان داد،عوامل مختلفی بر تقاضای گردشگری در مناطق مذهبی موثرند که مهم ترین آن ها را می توان در سه گروه عوامل زیرساختی،عوامل مؤثر و موانع تقاضای گردشگری مذهبی طبقه بندی نمود.عوامل زیرساختی شامل حمل ونقل، غذا و رستوران، خدمات و جاذبه ها؛عوامل مؤثر بر تقاضای گردشگری مذهبی شامل اطلاع رسانی (تبلیغات)،هماهنگی میان سازمان های زیربط، مناسب بودن راه های ارتباطی، شناخت انگیزه و اعتقادات گردش گر، منابع اینترنتی، تحقیقات گردشگری، امنیت گردشگران، مناسب بودن مکان و گسترش فضاها و ایجاد امکانات جانبی؛موانع گردشگری مذهبی شامل ضعف مدیریت تخصصی، نبود ساختار شبکه ارتباطی و ضعف حمایت تخصصی می باشد.