رحیم قربانى

روشن است که شکاکیت اگر پُلى باشد براى رسیدن به یقین، حتى ارزشمند هم هست اما اگر همین شک، باعث توقف و ایستایى شود، به ناهنجارى‏هاى فکرى و عقیدتى و حتى روابط اجتماعى مى‏شود. این نوشتار اقسام کلى انواع شک را بیان کرده، آن را مورد نقد و بررسى قرار مى‏دهد.

مسأله گردش کائنات، از مسائل دیرینه‏اى است که ریشه در تاریخ بشر دارد و رویکردهاى گوناگونى در مورد آن به وجود آمده است. جنبه طبیعى آن، علم نجوم و نظریات زمین مرکزى، خورشید مرکزى، فرضیات کیهان‏شناختى و جنبه حقیقى و ماورایى آن نیز، نظریات عرفانى در مورد امام مرکزى، خدا مرکزى و ملکوت‏گرایى را به وجود آورده است. نوشتار حاضر به بررسى مسأله گردش کائنات از جنبه ملکوتى و عرفانى مى‏پردازد که در آن، سه مرتبه از رویکرد عرفانى به مرکزیت امام، قلب امام و خدا براى گردش هستى مطرح شده است. نویسنده براى ترسیم و تبیین این روند از معرفت الهى، از بیان شعراى عارف، عرفاى شیعه و سنى و روایات نبوى و شیعى استفاده کرده است.

بررسى نظام آموزشى و پروهشى فلسفه، امرى بسیار وسیع و طاقت‌‌فرساست و کار فردى به شمار نمى‌رود، بلکه باید در گروه‌هاى پژوهشى ویژه‌اى مورد نقد و بررسى قرار گیرد. اما تحلیل و بررسى آن به عنوان بررسى درجه دوم و خارج از سیستم، امرى ضرورى است. نوشتار حاضر با رویکرد تحلیلى و بررسى اسنادى این موضوع را از پنج منظر بررسى کرده، نقاط ضعف سیستم آموزش درس فلسفه در دانشگاه‌هاى ایران را به اجمال و با صرف‌نظر از بحث‌هاى جزئى و آمارى بیان نموده، و در پایان، به ارائه برخى طرح‌ها و راه‌حل‌ها پرداخته است که مى‌تواند در برطرف کردن کاستى‌هاى موجود و مشکلات علمى درس فلسفه در دانشگاه‌ها مؤثر افتد.

«ابهام» اگر در حد مقدمه باقى بماند، صفتى خوب و در برخى موارد، لازم است؛ زیرا تا این حالت نباشد، ضرورت تفکر براى رسیدن به حقیقت، رخ نمى‏نماید. اما اگر ثابت و پا برجا بماند نه تنها مفید نبوده بلکه مانند خوره‏اى به جسم و جان بشر افتاده و او را از پا در مى‏آورد. حال اگر ابهام، صفت یک تمدن قرار گیرد، طبعا همه شؤون جوامع درگیر با آن را دچار اختلال مى‏کند. در این نوشتار، نویسنده ضمن تعریف و تبیین واژه ابهام، تمدن غرب را به آن گرفتار مى‏بیند. البته به بیان درد بسنده نکرده، راه‏هاى درمان را نیز بیان مى‏کند. خیز تا از در میخانه گشادى طلبیم به ره دوست نشینیم و مرادى طلبیم بود آیا که در میکده‏ها بگشایند گره از کار فرو بسته ما بگشایند(2) ما در برهه‏اى از بسترِ زمان زندگى مى‏کنیم که دقیقا در حاشیه پایانى تاریخ و زمان واقع شده، فردا به تاریخ ملحق خواهد شد؛ و این زمانى است که فقط از همین لحاظ، مى‏توان «آخرالزمان»ش نامید؛ اما نمى‏توان بصراحت، آخرالزمان موعود را بر این برهه تطبیق نمود. با این همه بایسته است که وضع موجود را به بحث و بررسى کشیده و با به چالش گذاردن همه داشته‏ها و یافته‏هاى تمدن امروز، آخرالزمان (به معناى اعم و اخص) را بکاویم و «تمدن توسعه یافته کنونى غرب» را تحلیل کرده و رگه‏هاى تفکر و عمل آن را بازیابى و بازخوانى کنیم، تا از این رهگذرِ پر حادثه به رهیافتهایى ناب در رابطه با «آخرالزمان موعود» نایل آییم. به همین جهت، نوشتار حاضر ابتدا به کاوش در ماهیت اساسى تمدن غرب پرداخته و با ره‏آوردهاى نقّادانه، به بررسى آخرالزمان موعود مى‏پردازد. «ابهام» که به عنوان یک بستر اساسى و ساز و کار بنیادى براى تحقق تمدن کنونى معرفى مى‏شود، نظریه نوینى را پیش‏روى متفکران و اندیشمندان قرار مى‏دهد. ما تنها به بررسى اجمالى این نظریه و عوامل پیدایش ابهام در بستر تمدن پیشرفته غرب، مى‏پردازیم.