سید جعفر سجادیه
مطالب
فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۱ تا ۶ مورد از کل ۶ مورد.
مروری بر تجربیات و نیازها در برنامه‌ریزی توسعه جامع جوامع ملی
برنامه‌ریزی توسعه جامع جوامع محلی، موضوعی است که همراه با پیدایش مفهوم‌توسعه نمود یافته و در دو دهه 1960 و 1970 بیشترین توجهات را به خود جلب نموده است.کمبود منابع انسانی برای برنامه‌ریزی در سطح روستا، ظرفیت مدیریتی اندک و دانش و تجربه‌ناکافی، سازمان بهره‌وری آسیا را بر آن داشت تا برای انتقال تجربیات و کمک به کشورهای عضوو برای تقویت برنامه‌های فقرزدایی، ایجاد اشتغال و مشارکت بیشتر زنان برنامه توسعه جامع‌جوامع محلی را در سال 1996 بنیان نهد. برای تدارک این برنامه، دو گردهمایی مقدماتی درسالهای 1996 و 1997 برگزار شد "چارچوب برنامه و سیاستها" و "راهبردهای توسعه جامع‌جوامع محلی" بررسی گردید و مقرر شد که یک همایش آموزشی هم برگزار گردد. این همایش‌در سال 1997 در (بنگلادش) با حضور 15 نماینده کشورهای منطقه آسیا و اقیانوسیه تشکیل‌گردید. برنامه همایش بیشتر در زمینه توسعه روستایی با هدف فقرزدایی، جلب مشارکت مردم درتوسعه روستا، تأمین اجتماعی و بهره‌گیری از استعدادهای مناطق روستایی برای سرمایه‌گذاری‌و حفظ جمعیت در روستاها اختصاص به بحث و نظر گذاشته شد. برای واژه جامع در این گردهمایی تفسیرهای متنوعی ارائه شد. جامعیت بخشی به معنای‌توسعه متوازن بخشهای اقتصادی، از قبیل صنعت و کشاورزی است. از جامعیت تابعی، مفهوم‌هماهنگی دستگاههای اجرایی برداشت می‌شود. جامعیت برنامه‌های اجرایی، در برگیرنده‌مفهوم همراهی ساخت زیربناها با تأمین خدمات اجرایی است. روشهای برنامه‌ریزی درشکل‌های بالا و پایین، پایین و بالا، مختلط و با مشارکت مردم اعمال شده است. امروزه در مورد مشارکت مردم در همه امور یک اصل شناخته شده و عامل مؤثر موفقیت‌برنامه‌های توسعه در سراسر جهان پذیرفته شده است. این اقبال به ویژه در سطح جوامع محلی‌عینیت یافته و توانمندی جامعه محلی، شامل تقویت ظرفیتهای نهادی و مردمی و تجهیز منابع‌را مورد تأکید قرار می‌دهد. در این صورت لازم است که برنامه‌ریزان، سیاستگذاران، مجریان، عوامل محلی، مربیان،کارگزاران، سازمانهای غیردولتی و رهبران جامعه محلی، در مورد مشارکت در این امر توجیه‌شوند و نسبت به آن متعهد گردند.