آرزو اسکندری

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی اجرای برنامه آموزش فلسفه به کودکان بر روی نگرش به خلاقیت و انگیزه پیشرفت دانش آموزان دختر شهر اصفهان در سال تحصیلی 96-97 است. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان دختر رده سنی 12 تا 14 ساله شهر اصفهان تشکیل می دهد که از طریق روش نمونه گیری خوشه ای از میان کانون های پرورش فکری کودکان و نوجوانان شهر اصفهان، 2 مرکز (یک مرکز به عنوان گروه آزمایش و مرکز دیگر به منظور گروه کنترل) به صورت تصادفی انتخاب شد. سپس، از هر یک از این مراکز تعداد 15 نفر از دانش آموزان به صورت تصادفی گزینش و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. به منظور گردآوری داده ها ابتدا از پرسشنامه های نگرش نسبت به خلاقیت چارلز لی شیفر (1998) و انگیزش پیشرفت هرمنس (1970) استفاده شد. پایایی ابزار پژوهش با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 61 / 0 و 79 / 0 محاسبه شد. در ادامه، برنامه آموزش فلسفه برای گروه آزمایش به مدت 15 جلسه یک ساعته (هر هفته 2 جلسه) آموزش داده شد. در پایان دوره نیز پرسشنامه های یادشده مجدداَ توسط هر دو گروه تکمیل شد. بنابراین، مقایسه میانگین نمره های نگرش به خلاقیت و انگیزه پیشرفت در گروه آزمایش و گواه با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شد و مبین تفاوت معناداری بود (001 / 0P<). به عبارتی، می توان اذعان داشت؛ اجرای برنامه آموزش فلسفه به کودکان بر افزایش خلاقیت و انگیزه پیشرفت دانش آموزان تأثیر مثبتی داشته است. در همین راستا، با تدارک دوره های آموزشی فلسفه برای کودکان در مدارس کشور، امید است بتوان گامی در جهت ارتقای خلاقیت و انگیزه پیشرفت دانش آموزان برداشت.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر خودافشاگری زناشویی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی (پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه ی آماری را کل زوجین مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1395 تشکیل دادند. از میان زوجین 32 زوج دارای خودافشاگری زناشویی پایین براساس مصاحبه انتخاب شدند و به شیوه ی تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آموزش شناختی-رفتاری برای گروه آزمایش طی 9 جلسه ی 90 دقیقه ای اعمال شد، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. ابزار استفاده شده در این پژوهش، مصاحبه ی تشخیصی و پرسشنامه خودافشاگری زناشویی وارینگ و همکاران بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس دوراهه و تحلیل کوواریانس چندمتغیری دوراهه استفاده شد. یافته ها نشان داد که درمان شناختی-رفتاری به طور معناداری میزان خودافشاگریی زناشویی را افزایش داده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان شناختی-رفتاری بر افزایش خودافشاگری ارتباطی، مالی، جنسی و عدم توازن تأثیر داشته است. اما تأثیر جنسیت و تأثیر تعاملی درمان شناختی-رفتاری و جنسیت بر خودافشاگری زناشویی و ابعاد آن معنی دار نبود. براساس نتایج به دست آمده، آموزش مبتنی بر مداخلات شناختی-رفتاری می تواند جهت تعدیل مشکلات زناشویی زوجین از جمله خودافشاگری پایین به کار برده شود.

پیری با افزایش آپوپتوز مشخص می شود. به نظر می رسد که فعالیت ورزشی هوازی می تواند آپوپتوز را کاهش دهد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین ورزشی هوازی بر شاخص های آپوپتوزی و رشدی در قلب رت های پیر بود. 24 سر رت ویستار نر به دو گروه تمرین هوازی شدت بالا (8 سرHIT:) و شدت متوسط ( 8 سرMCT:) و یک گروه کنترل (8 سرCO:) تقسیم شدند. رت ها پس از دو هفته دوره سازگاری به مدت شش هفته تمرین هوازی انجام دادند. قلب رت ها پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرینی استخراج شد. بیان ژن Bax و Bcl-2 به روش Real-time-PCR آنالیز شد. برای آنالیز داده ها از روش آماری تحلیل واریانس یکطرفه با معناداری 05/0P< استفاده شد. نتایج نشان داد که مقادیر بیان ژن Bax در گروه تمرین کم شدت نسبت ب ه گروه کنترل افزایش غیرمعنادار (261/0)، اما در گ روه تمرین شدید افزایش معناداری داشت (001/0). مقادیر ژن Bcl-2 در گروه تمرین کم شدت (978/0) و شدید (278/0) نسبت ب ه گروه کنترل افزایش غیرمعناداری را نشان داد. مقدار IGF-1 در گروه تمرین کم شدت (175/0) و شدید (537/0) نسبت ب ه گروه کنترل اف زایش نشان داد، اما معنادار نبود. با توجه به نتایج، شش هفته فعالیت ورزشی با شدت کم و شدید موجب افزایش غیرمعنادار در بیان Bcl-2، IGF-1 در دو شدت تمرینی در رت های سالمند شده، همچنین به افزایش معنادار Bax در گروه تمرین شدید و افزایش غیرمعنادار در گروه کم شدت می انجامد.