بهروز کاوه یی

مقاله حاضر به بررسی نگرش دانشجویان در خصوص طرح حذف آزمون سراسری و جایگزینی آن با سوابق تحصیلی م یپردازد. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه های دولتی استان تهران در سال تحصیلی 1387 و حجم نمونه 200 نفر بوده است. ابزار گردآوری داد هها پرسشنام ه محقق ساخته می باشد. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که 5/ 76 درصد از پاس خدهندگان تمایل به تأثیر استعداد تحصیلی، هوش و مطالعات آزاد در پذیرش دانشجو دارند. 39 درصد از پاس خدهندگان بهترین گزینه برای ورود به آموزش عالی را آزمون سراسری با تأثیر سوابق تحصیلی م یدانند. همچنین نظر پاسخ دهندگان در مورد مهمترین عوامل ناموفق بودن برخی از داوطلبان مورد بررسی قرار گرفت و بر اساس نتایج حاصل، 36 درصد پاسخ دهندگان عدم وجود انگیزه )بالاترین درصد( و 5 درصد پاس خدهندگان نبود کلاس های کمک آموزشی )کمترین درصد( را اعلام داشتند. نظر پاس خدهندگان در مورد نوع ورود به آموزش عالی مستقل از جنس و تعداد دفعات شرکت در آزمون آنهاست. نظر پاسخ دهندگان در مورد نقاط قوت و ضعف این طرح نیز مورد بررسی قرار گرفت. 85 درصد از پاس خدهندگان اعمال سابقه تحصیلی در گزینش نهایی برای رشته های دانشگاهی را نقطه قوت و 71 درصد آنها عدم وجود آزمونهای استاندارد و نهایی در سیستم آموزش و پرورش را نقطه ضعف این طرح م یدانند. به نظر پاسخ دهندگان روش بهینه برای ورود به دانشگا هها، اجرای تر یکبی آزمون سراسری )با افزودن بخش استعداد تحصیلی، هوش و مطالعات آزاد( همراه با تاثیر سوابق تحصیلی می باشد.

در مقاله پژوهشی حاضر، نگارنده به بررسی "نقش کلانشهر تهران در بهینه سازی دیپلماسی ارتباطی فرهنگی" با اتخاذ رویکرد میان رشته ای و در چارچوب تئوریک دربرگیرنده رویکردهای نظری حوزه های: دیپلماسی عمومی استراتژیک؛ نظریه دیپلماسی عمومی-دیپلماسی فرهنگی وارتباطات- نای در قدرت نرم، ارتباطات استراتژیک، شهر شبکه ای-شهر اطلاعاتی آینده، پارادیپلماسی و دیپلماسی شهری پرداخته است. این پژوهش اکتشافی از نظر هدف کاربردی، از نظر تحلیلی از نوع تحلیل همبستگی و از لحاظ شیوه جمع آوری اطلاعات از نوع تحقیق پیمایشی و مقطعی است. در این پژوهش همچنین از روش های توصیفی آماری مانند جدول ها و نمودارهای توزیع فراوانی، جدول های توافقی، و روش های استنباطی آماری مانند آزمون برازش توزیع کلموگروف-اسمیرنوف، شاپیرو-ویلک، آزمون های معنی داری وجود اختلاف در میانگین ها مانند آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه، آنالیز واریانس ناپارامتری کروسکال-والیس، آزمون تساوی واریانس توکی، آزمون یو من ویتنی استفاده شده است. نتیجه نهایی تحقیق حاکی از آنست که از کلیه ظرفیتهای کلانشهر تهران در راستای بهینه سازی دیپلماسی ارتباطی فرهنگی کشور بهره برداری مناسبی انجام نگرفته است و تنها اقدامات و روندهای اندکی در این راستا فعال می باشند. همچنین این نتیجه حاصل شده است که یک رویکرد سیستماتیک نسبت به نقش تهران در دیپلماسی ارتباطی فرهنگی وجود ندارد.

مقدمه و هدف پژوهش : هدف از پژوهش حاضر بررسی "نقش کلان شهر تهران در بهینه سازی دیپلماسی ارتباطی فرهنگی" با اتخاذ رویکرد میان رشته ای می باشد که در چارچوب تئوریک دربرگیرنده رویکردهای نظری حوزه های: دیپلماسی عمومی استراتژیک؛ نظریه دیپلماسی عمومی-دیپلماسی فرهنگی و ارتباطات- نای در قدرت نرم ، ارتباطات استراتژیک، شهر شبکه ای شهر اطلاعاتی آینده، پارادیپلماسی و دیپلماسی شهری است. روش پژوهش: این پژوهش اکتشافی از نظر هدف کاربردی، از نظر تحلیلی از نوع تحلیل همبستگی و از لحاظ شیوه جمع آوری اطلاعات از نوع تحقیق پیمایشی و مقطعی است. در این پژوهش هم چنین از روش های توصیفی آماری مانند جدول ها و نمودارهای توزیع فراوانی، جدول های توافقی و روش های استنباطی آماری مانند آزمون برازش توزیع کلموگروف-اسمیرنوف، شاپیرو-ویلک، آزمون های معنی داری وجود اختلاف در میانگین ها مانند آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه، آنالیز واریانس ناپارامتری کروسکال-والیس، آزمون تساوی واریانس توکی، آزمون یو من ویتنی استفاده شده است. یافته ها: ماهیت ارتباطات و اقدامات ارتباطی شهر تهران، با ماهیت ارتباطات استراتژیک نوین دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی هماهنگی ندارد. از سوی دیگر دیپلماسی فرهنگی تهران، ارتباطی و فراشبکه ای طراحی و اجراء نمی شود و این شهر چندان از اعضای فعال سازمان ها، مجامع و برنامه های بین المللی شهری محسوب نمی شود. این ظرفیت فعال محدود شهر تهران در حوزه دیپلماسی فرهنگی، هم چنین زمینه لازم برای اجراء رویکردهای شهر خلاق در روابط بین المللی کنونی شهر تهران را فراهم نمی کند. نتیجه گیری: نتیجه نهایی تحقیق حاکی از آنست که از کلیه ظرفیت های کلان شهر تهران در راستای بهینه سازی دیپلماسی ارتباطی فرهنگی کشور بهره برداری مناسبی انجام نگرفته است و تنها اقدامات و روندهای اندکی در این راستا فعال می باشند. هم چنین این نتیجه حاصل شده است که یک رویکرد سیستماتیک نسبت به نقش کلان شهر تهران در دیپلماسی ارتباطی فرهنگی وجود ندارد.