سجاد حاجی زاده

پژوهش حاضر به منظور بررسی نقش مشارکت ورزشی در تدوین الگوی جامعه پذیری نوجوانان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان 13- 11 سال شرق ایران که تجربه ورزش منظم (حداقل سه بار در هفته به مدت یک ساعت و بیشتر)، حداقل در شش ماه اخیر را داشتند، تشکیل می دادند که 719 نوجوان به صورت خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. ابزار مورداستفاده در این پژوهش به منظور جمع آوری داد ه ها، پرسشنامه محقق ساخته ای است که بر مبنای طیف لیکرت و با 42 گویه طراحی شده بود. از روش معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار PLS جهت تجزیه وتحلیل داده های تحقیق استفاده شد. نتایج نشان داد که مشارکت ورزشی تحت تأثیر سه عامل نگرش ها، هنجارهای ذهنی و کنترل رفتار درک شده است که ازاین بین نگرش نوجوانان به ورزش بیشترین تأثیر را بر مشارکت ایفا می کند. یافته های پژوهش نشان داد که هرچه میزان مشارکت نوجوانان در ورزش افزایش یابد احتمال مواجه آن ها با برخی ارزش های رایج در محیط ورزشی افزایش یافته و به دنبال آن راحت تر می توانند به این ارزش ها توجه نمایند و در خود تطابق ایجاد نمایند، به دنبال افزایش میزان توجه به ارزش های گروه های مختلف همچون خانواده، دوستان، و ... در غالب هنجارهای ذهنی شرایط را برای فراگیری این ارزش ها و به دنبال آن انتقال ارزش ها محیا می کنند. هرچه این آموزش و فراگیری ارزش ها به صورت عمیق تر صورت پذیرد، نوجوانان نسبت به این ارزش ها وفادار شده و آن را جذب نموده با گذشت زمان این ارزشها را جذب و بدنبال آن درونی نموده و جزئی از هویت فردی و اجتماعی او قلمداد می گردد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش شخصیت در سکوت میان کارکنان و ایجاد بی تفاوتی سازمانی اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان اداره کل ورزش و جوانان استان کرمان بود که به روش تمام شماری، همگی جزو نمونه تحقیق محسوب شدند (92=n). گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های شخصیت (دنوی و اُسوالد، 2012)، سکوت کارکنان (برینزفیلد، 2009) و بی تفاوتی سازمانی (دانایی فرد و همکاران، 1389) انجام گرفت. از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج، حاکی از وجود ارتباط معکوس و معنادار میان وظیفه شناسی، تجربه پذیری و برون گرایی با سکوت و بی تفاوتی سازمانی بود. یافته های حاصل از تحلیل مسیر نیز نشان داد شخصیت بر سکوت کارکنان و بی تفاوتی سازمانی تأثیری مستقیم دارد و از طریق سکوت کارکنان نیز بر بی تفاوتی اثر غیرمستقیم می گذارد. با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت کارکنان وظیفه شناس، تجربه پذیر و برون گرا، در مقابل مشکلات سازمان سکوت نخواهند کرد و به آینده سازمان حساس خواهند بود. در نتیجه اگر سازمان ها به دنبال ایجاد فرهنگ اظهار نظر در سازمان هستند، باید شخصیت را به عنوان بخشی از فرایند برنامه ریزی منابع انسانی در نظر بگیرند.