صدیقه حسین پور دلاور

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی دایره ای بر برخی سایتوکاین های التهابی، فشار خون و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به پیش - پرفشار خونی انجام گرفت. به این منظور 24 زن چاق مبتلا به پیش-پرفشار خونی (با میانگین سن 43/4±73/44سال، شاخص توده بدن 8/3±39/32 کیلوگرم بر مجذور متر، سطح  فشار خون سیستولی 61/0±21/13 و دیاستولی 33/0±65/8 میلی متر جیوه) به روش در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینCRT  (12نفر) و کنترل (12نفر) تقسیم شدند. مداخله شامل 8 هفته تمرین مقاومتی دایره ای، با تواتر 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 50 تا 60 دقیقه (15 دقیقه گرم کردن، 30 دقیقه کار با وزنه، 10 دقیقه سرد کردن) بود. حرکات مقاومتی با شدت 40 درصد 1RM برای حرکات بالاتنه و 60 درصد 1RM برای حرکات پایین تنه اجرا شد. اندازه گیری ها و نمونه گیری خونی پیش و پس از 8 هفته تمرین انجام گرفت. داده ها از طریق آزمون های شاپیروویلک و آزمون تحلیل واریانس با طرح 2×2 در سطح معناداری 05/0˂P تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی دایره ای بر درصد چربی بدن (007/0=P)، نسبت کمر به لگن (017/0=P)، فشار خون سیستولی (000/0=P)، دیاستولی (016/0=P)، و مقاومت به انسولین (043/0=P)، اثر معناداری دارد، ولی در سایتوکاین های التهابی IL-1β و TNF-α معنادار نبوده است (05/0 ≤P)، علت می تواند نوع تمرین انتخابی باشد. تمرینات بسته به شدت، تواتر و طول دوره می توانند به میزان متفاوتی بر سطوح سایتوکاین های التهابی تأثیر بگذارند.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر شش ماه برنامه ترکیبی مراقبتی با مکمل دهی سیر بر برخی عوامل انعقادی در مردان میانسال مبتلا به DVT بود. مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و با طرح کارآزمایی بالینی(کد: IRCT20210718051924N1) انجام گرفت. آزمودنی ها 40مرد(سن:01/4±50/51سال، درصدچربی:24/3±63/28%) با سابقه حداقل 3سال ابتلاء به DVT که از داروی وارفارین استفاده می کردند به صورت تصادفی در چهار گروه: 1.تمرین ترکیبی، 2.تمرین ترکیبی+مکمل سیر، 3.مکمل سیر 4. کنترل تقسیم شدند. تمرین ترکیبی به مدت 24هفته باتواتر 3جلسه درهفته که ابتدا تمرین مقاومتی(باشدت 50 الی 60درصد 1RM) و سپس تمرین هوازی(باشدت 55 تا 60درصد ضربان قلب ذخیره) انجام گرفت. مکمل سیر روزانه 1200میلی گرم به صورت کپسول هرروز ساعت 10صبح استفاده شد. فاکتورهای PT، PTT و INR قبل و پس از 24هفته اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه، آزمون tزوجی(جهت بررسی تفاوت درون گروهی) و آزمون تعقیبی توکی(جهت بررسی تفاوت بین گروهی) در سطح معناداری(05/0P<) استفاده شد. یافته ها نشان داد هم تمرین ترکیبی+سیر و هم مصرف سیر به تنهایی بر میزان PT(سیر 3/3%افزایش:004/0p=؛ تمرین+مکمل 3/13%افزایش:001/0p=) و INR(سیر 2%افزایش:013/0p=؛ تمرین+مکمل 46%افزایش:001/0p=) تأثیر معناداری داشتند، همچنین تمرین ترکیبی+سیر بر میزان PTT5/1 %افزایش(014/0p=) تأثیر معناداری داشت. اما این میزان تأثیرات در گروه تمرینات ترکیبی(PT: 355/0p=، INR:259/0p=، PTT:448/0p=) و گروه سیر در میزان PTT (504/0p=) معنادار نبود. همچنین 24هفته تمرین ترکیبی توأم بامصرف سیر بیشترین میزان افزایش PT و INR را نسبت به سایر گروه ها درپی داشت(PT: نسبت به مکمل سیر 004/0p=، نسبت به تمرین ترکیبی 004/0p=، INR: نسبت به مکمل-سیر 001/0p=، نسبت به تمرین ترکیبی 004/0p=). ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮد از تمرینات ترکیبی توأم با مصرف سیر به دلیل تأثیر بر ﻓﺎﮐﺘﻮرﻫﺎی PT و INR و نقش مهم این فاکتورها در برقراری تعادل مجدد هموستاز استفاده شود.

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر شناوری در آب سرد و تحریک جریان مستقیم جمجمه ای TDCS در دوره ریکاوری بر تغییرات لاکتات خون و عملکردی بعدی شناگران حرفه ای مرد بود. بدین منظور 20 شناگر مرد در دو روز با فاصله ۴۸ ساعت در محل آزمون حضور یافتند. هر روز شنای ۲۰۰ متر کرال سینه اجرا و پس ازآن آزمودنی ها در یکی از پروتکل های، روز اول تحریک آندی (با شدت 2 میلی آمپر) و گروه ساختگی، روز دوم شناوری در آب سرد (با درجه ) و بازیافت در خشکی قرار گرفتند. لاکتات خون قبل از اجرای آزمون (۲۰۰ متر شنا کرال) بلافاصله بعد از اجرای آزمون در طول پروتکل هر سه دقیقه تا انتهای زمان ۱۵ دقیقه اندازه گیری شد. در پایان برای سنجش تأثیر روش های تحت بررسی روی عملکرد، اجرای شنای دویست متر تکرار گردید. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون ها، تی وابسته، تحلیل کواریانس، تعقیبی LSD و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر استفاده شد . نتیجه این پژوهش نشان داد عملکرد شنا فقط در گروه TDCS بهبود معنا داری داشت، کاهش زمان رکورد (0/001 = p ). لاکتات خون در گروه شناوری در آب سرد کاهش بیشتری (0/001 = p ) نسبت به سایر گروه ها داشت.

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده اند که تمرینات ورزشی بر برحی از شاخص های قلب اثرگذارند؛ بنابراین، هدف از این تحقیق بررسی اثر ۱۲ هفته تمرین مقاومتی بر شاخص های عملکردی قلب زنان سالمند بود. مواد و روش ها: روش تحقیق نیمه تجربی و طرح تحقیق به صورت پیش آزمون پس آزمون، پیگیری با گروه تجربی و کنترل می باشد. جامعه آماری تحقیق را سالمندان مرکز بهزیستی شهر کرمانشاه تشکیل دادند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند و بر اساس معیارهای ورود و خروج از بین زنان سالمند ۶۰ تا ۶۵ سال بود که ۲۷ نفر به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات با شدت ۴۰% یک تکرار بیشینه آغاز و در سه نوبت (ست) با ۱۰ تا ۱۲ تکرار و استراحت ۲ دقیقه ای بین هر مرحله و ۳ دقیقه بین هر ایستگاه انجام شد. پس از ۴ هفته اول شدت تمرینات به ۶۰% یک تکرار بیشینه و از هفته هشتم به ۷۰% یک تکرار بیشینه رسید و تا پایان هفته دوازدهم حفظ شد. از دستگاه اکوکاردیوگرافی برای اندازه گیری متغیرهای عملکردی قلب (حجم پایان سیستولی، حجم ضربه ای، کسر تزریقی) آزمودنی ها استفاده شد. جهت تعیین اثربخشی تمرین از آزمون اندازه گیری مکرر و جهت تفاوت بین گروه ها از آزمون بونفرنی در سطح ۰۵/۰ > p استفاده شد. کلیه محاسبات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ انجام شد. یافته ها: میانگین نمرات متغیرهای عملکردی بین پیش آزمون و پس آزمون بعد از ۱۲ هفته در گروه تجربی افزایش معناداری داشت (۰۵/۰ ≥ p ). نمرات متغیرهای عملکردی بین پیش آزمون و پیگیری بعد از ۴ ماه (۲ ماه تمرین و ۲ ماه عدم تمرین) در گروه تجربی افزایش معناداری داشت (۰۵/۰ ≥ p ). همچنین نمرات متغیرهای عملکردی بین پس آزمون و پیگیری بعد از ۲ ماه (عدم تمرین) در گروه تجربی کاهش معناداری داشت (۰۵/۰ ≥ p ). میانگین نمرات متغیرهای عملکردی بین پیش آزمون و پس آزمون بعد از ۱۲ هفته (۰۵/۰ ≤ p )، بین پیش آزمون و پیگیری بعد از ۴ ماه (۰۵/۰ ≤ p )، بین پس آزمون و پیگیری بعد از ۲ ماه (۰۵/۰ ≤ p ) در گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که ۱۲ هفته تمرین مقاومتی بر شاخص های عملکردی قلب زنان سالمند تأثیر معنی داری دارد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات یکپارچه حرکتی شناختی بر BDNF سالمندان مبتلا به دمانس بود. بدین منظور، 24 مرد سالمند مبتلا به دمانس (12 نفر گروه تجربی و 12 نفر گروه کنترل) به عنوان نمونه آماری تحقیق انتخاب شدند. برنامه تمرینی یک دوره دوازده هفته ای (هفته ای سه جلسه تمرین 45 دقیقه ای) تمرینات حرکتی شناختی بود که براساس رهنمودهای کالج آمریکایی طب ورزش (ACSM) اتخاذ شد. پیش و پس از انجام پروتکل تمرینی میزان BDNF و آزمون های عملکردی و شناختی ارزیابی شد. به منظور تحلیل آماری از آنالیز تحلیل واریانس دوعاملی با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که 12 هفته برنامه تمرین حرکتی شناختی به افزایش سطوح BDNF (001/0=P)، بهبود نتایج آزمون رسیدن عملکردی (005/0=P)، آزمون بلند شدن و رفتن زمان دار (001/0=P)، آزمون تعادلی برگ (001/0=P) و آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (015/0P=)، در گروه فعال منجر شد. به طور کلی یافته های مطالعه نشان داد که تمرین یکپارچه حرکتی در آزمودنی های مبتلا به دمانس، سبب افزایش سطوح BNDF می شود که از نظر بالینی این یافته ها اهمیت آمادگی بدنی به عنوان یک عامل پیشگیری کننده از ابتلا به زوال عقل در آینده را تأیید می کند. همچنین این نوع فعالیت، روش تمرینی سودمندی جهت حفظ عملکرد حرکتی و کاهش سرعت کارکردهای ذهنی سالمندان است.