مژگان پیری

هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه تفاوت های جنسیتی در انگیزش مشارکت ورزشی دانش آموزان ورزشکار مقطع متوسطه بود. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع مقایسه ای بود که به شکل میدانی انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش، دانش آموزان شرکت کننده در مسابقات ورزشی دختران و پسران مقطع متوسطه آموزش و پرورش استان خراسان رضوی بودند که در سال 1391 شرکت داشتند. بدین منظور 589 نفر از دختران و پسران دانش آموز با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه گیل و همکاران بود. از آزمون های کالموگروف اسمیرنوف (K-S) و من ویتنی برای تجریه و تحلیل داده ها استفاده شد. بررسی یافته ها نشان داد که تفاوت معنی داری بین انگیزش مشارکت ورزشی دختران و پسران دانش آموز وجود دارد (001/0≥P). همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در مؤلفه های انگیزش مشارکت از جمله موفقیت، آمادگی، رهایی انرژی، دوست یابی و تفریح در بین دختران و پسران وجود دارد (001/0≥P). و بین مؤلفه های جو گروهی، عوامل موقعیتی و توسعه مهارت تفاوتی مشاهده نشد. در تمامی مؤلفه های مذکور به جز توسعه مهارت، انگیزه مشارکت دختران بالاتر از پسران بود.

هدف از این پژوهش بررسی تفاوت کنترل تولید نیروی ایزوکنتیک پای برتر در تکواندو کاران هنگامی که در معرض یک محیط محرک (موسیقی ریتم بالا و پائین) و محیط غیر محرک (بدون موسیقی و سکوت) قرار می گیرند، بود. در پژوهش توصیفی حاضر از بیست تکواندو کار مبتدی مرد شرکت کننده در لیگ برتر کشور با میانگین سنی (4.30± 23.65) استفاده شد و از تحلیل واریانس با سنجش های تکراری برای سنجش عملکرد دقت تولید نیروی تکواندوکاران مبتدی در سه محیط اجرا موسیقی ریتم بالا، پائین و بدون موسیقی استفاده شد. شرکت کنندگان 5 تکرار ایزوکنیتیک خم و باز کردن مفصل زانو را با سرعت 60 درجه / ثانیه در هر سه بخش ( بدون موسیقی و تلاش با موسیقی ریتم بالا و پائین) اجرا کردند. اجرای شرکت کنندگان به منظور کنترل اثر یادگیری برای هر سه موقعیت به صورت تصادفی انجام شد، نتایج نشان از اختلاف معنی دار در گروه ها داشت (05/0< p )، همچنین بهترین عملکرد مربوط به اجرا در حالت موسیقی ریتم پائین بود. در نتیجه مربیان تکواندو و ورزشکاران می توانند از این موضوع در هنگام تمرینات استفاده کنند. موسیقی ممکن است به عنوان یک مولفه انگیزشی در ایجاد نیروی ایزوکنتیک دقیق به تکواندو کاران مبتدی کمک نماید ، اما ریتم بالای آن ممکن است سبب افزایش خطای تولید نیرو و انگیختگی بالا گردد .

هدف پژوهش حاضر، تعیین مدل ارتباطی بین هوش هیجانی و اضطراب فیزیکی اجتماعی با رضایت از زندگی دانشجویان تربیت بدنی دانشکده فنی و حرفه ای الزهرای مشهد بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشکده فنی و حرفه ای دخترانه الزهرای مشهد بود که براساس آمار، تعداد آن ها 270 نفر تعیین شد. روش نمونه گیری به صورت کل شمار بود و همه جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های هوش هیجانی شاته و همکاران (1998)، اضطراب فیزیکی اجتماعی هارت و همکاران (1989) و رضایت از زندگی داینر و همکاران (1985) بودند. از مدل معادلات ساختاری برای بررسی رابطه علی و معلولی متغیرها استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که هوش هیجانی بر رضایت از زندگی اثر مثبت معناداری دارد. همچنین، برمبنای نتایج، هوش هیجانی بر اضطراب فیزیکی اجتماعی و اضطراب فیزیکی اجتماعی بر رضایت از زندگی اثر منفی معناداری دارند. درنهایت، براساس مدل پژوهش مشخص شد که هوش هیجانی ازطریق اضطراب فیزیکی اجتماعی بر رضایت از زندگی تأثیر مثبت و معناداری دارد. درمجموع، چنین به نظر می رسد که زندگی دانشگاهی با اضطراب های متعدد و پیچیده ای همراه شده است و توانایی مقابله با این اضطراب ها ازطریق کسب توانمندی های هیجانی، زمینه حفظ و تأمین سلامت جسمی، عاطفی و روانی دانشجویان را فراهم می کند.