سعید اشرف پور نوایی

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر بازخورد هنجاری مثبت بر انگیزه درونی افراد مبتدی بود. بدین منظور، 30 دانشجوی پسر دانشگاه شهید بهشتی به طور تصادفی در سه گروه هنجاری مثبت، منفی و کنترل برای انجام آزمون پایداری قامت قرار گرفتند. مرحلة اکتساب شامل 160 کوشش (16 بلوک 10 کوششی) در مدت چهار روز بود. بازخورد هنجاری به شکل 10 درصد بالاتر یا پایین تر از میانگین واقعی در پایان هر بلوک تمرینی ارائه شد. شرکت کنندگان در پایان مرحله اکتساب، پرسش نامة انگیزة درونی را تکمیل کردند. نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین گروه ها در خرده مقیاس های شایستگی ادراک شده، کوشش/ تلاش و نمره کلی انگیزه درونی، تفاوت معناداری وجود دار

هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر بازخورد هنجاری با توجه به سطح شایستگی ادراک شده بر اجرا و یادگیری تکلیف پرتابی در دانش آموزان پسر شهر اهواز بود. به این منظور، 60 نفر به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و در دو گروه شایستگی ادراک شده بالا (15 نفر بازخورد هنجاری و 15 نفر کنترل) و پایین (15 نفر بازخورد هنجاری و 15 نفر کنترل) قرار گرفتند. مرحله اکتساب در دو جلسه متوالی با 100 کوشش (5 بلوک 10 کوششی در هر جلسه) انجام شد. پس آزمون (20 کوشش و بدون ارائه بازخورد) بلافاصله پس از پایان جلسه دوم و آزمون یادداری 48 ساعت بعد انجام شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری مکرر نشان داد که بازخورد هنجاری در بین گروه شایستگی ادراک شده بالا و پایین دارای تأثیر متفاوتی نبود (05/0

مقدمه: شیوع بیماری پارکینسون در سال های اخیر به خصوص در میان سالمندان افزایش یافته است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر 8 هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر میزان انگیزه درونی بیماران پارکینسون بود. روش: طرح تحقیق، نیمه تجربی و میدانی بود که آزمودنی ها در دامنه سنی 55-75 سال و با سطح بیماری خفیف تا متوسط از مقیاس هون و یار (H&Y) به صورت در دسترس و تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. مداخله به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه تمرینی ثبات دهنده مرکزی برگزار شد. در این تحقیق از پرسش نامه انگیزش درونی (مک آئولی و همکاران، 1989) استفاده شد. برای توصیف داده ها از میانگین و انحراف استاندارد برآمده از آزمون های توصیفی و برای تغییرات بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که گروه آزمایش دارای برتری معنی داری به لحاظ آماری در شاخص های انگیزه کلی، شایستگی ادراک شده، علاقه و لذت و کوشش و تلاش داشته است. نتیجه گیری: احتمالاً در پژوهش حاضر، افزایش تجربیات حرکتی و همچنین بهبود قوای جسمانی منجر به افزایش انگیزه درونی (علاقه و لذت، شایستگی ادراک شده، کوشش) شد.