قربان کیانی

: هدف این مطالعه بررسی رابطه سلامت روانی و مؤلفه های آن (جسمانی سازی، اضطراب و اختلال خواب، کارکرد اجتماعی و افسردگی)، هوش معنوی و وضعیت مذهبی در بین دانش آموزان شرکت کننده در مسابقات کشوری قرآن، عترت و نماز در تابستان سال 1396 در شهر اردبیل است. روش تحقیق : این تحقیق از نوع پیمایشی بوده و آزمون آماری آن همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون است. جامعه آماری تحقیق کلیه دانش آموزان شرکت کننده در مسابقات کشوری قرآن، عترت و نماز در تابستان سال 1396 است. روش نمونه گیری از نوع تصادفی- طبقه ای است، به طوری که از بین دانش آموزان هر استان به تعداد مساوی، افرادی به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و از بین پسران شرکت کننده در مسابقات 220 نفر به عنوان اعضای نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس 28 سؤالی سلامت روانی گلدبرگ و هیلر (1997) استفاده شد. همچنین برای سنجش هوش معنوی از پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008) و برای سنجش وضعیت مذهبی از پرسشنامه وضعیت مذهبی لطف آبادی (1381) استفاده گردید. یافته ها : نتایج به دست آمده نشان داد که بین وضعیت مذهبی و سلامت روانی (و مؤلفه های نشانه های جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، کارکرد اجتماعی و افسردگی) رابطه منفی معنی دار و بین هوش معنوی و سلامت روانی (و مؤلفه های اضطراب و اختلال خواب و افسردگی) رابطه منفی معنی دار وجود دارد. نتایج به دست آمده همچنین نشان داد که تنها وضعیت مذهبی سلامت روانی دانش آموزان را به طور معنی داری در سطح (00/0≥ p ) پیش بینی می کند . بحث و نتیجه گیری : با توجه به رابطه منفی معنی دار بین وضعیت مذهبی و سلامت روانی (و مؤلفه های نشانه های جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، کارکرد اجتماعی و افسردگی) و هوش معنوی و سلامت روانی (و مؤلفه های اضطراب و اختلال خواب و افسردگی) دانش آموزان شرکت کننده در مسابقات قرآن، عترت و نماز، این عوامل باید در مقابله با دشواری های روان شناختی آنان مورد توجه قرار گیرد.

هدف این پژوهش مقایسه اثر بخشی هر یک از الگوهای یادگیری مشارکتی (پژوهش گروهی و جوریار با یادگیری سنتی) بر میزان خودکارآمدی فراگیران در درس دین و زندگی می باشد. این پژوهش با طرح شبه تجربی با اجرای (پیش آزمون - پس آزمون) و گروه گواه انجام شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه هنرجویان هنرستان های ناحیه2 اردبیل می باشد. شیوه نمونه گیری پژوهش تصادفی چندمرحله ای بوده و در مجموع 76 نفر در 3 کلاس به عنوان افراد نمونه انتخاب شده اند (تعداد پژوهش گروهی، 27 نفر؛ گروه جوریار، 26 نفر و گروه یادگیری سنتی، 23 نفر). مدت اجرای کاربندی های پژوهش 6 هفته (42) روز است. ابزار جمع آوری اطلاعات، مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر بوده است. داده های این پژوهش با آزمون MONOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج اجرای آن حاکی از اثر بخشی روش پژوهش گروهی و جوریار، نسبت به روش آموزش سنتی در افزایش میزان خودکارآمدی هنرجویان می باشد. نتایج این پژوهش با بسیاری از پژوهش های انجام یافته پیشین در زمینه اثربخشی یادگیری مشارکتی همسویی دارد.

پژوهش حاضر به اثربخشی آموزش گروهی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی برکاهش افکار خودآیند منفی و بهبود افسردگی دانش آموزان دختر افسرده مراکز شبانه روزی اردبیل می پردازد. روش تحقیق در این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد، جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مراکز شبانه روزی شهرستان اردبیل در سال تحصیلی 94-93 که تعداد آنان برابر با 670 نفربود. برای انتخاب نمونه، از روش نمونه گیری خوشه ای- تصادفی چند مرحله ای استفاده شد، بدین منظور از بین مناطق اردبیل، منطقه نیر و از بین مدارس شبانه روزی این منطقه دو مدرسه شبانه روزی بهار و زینبیه ، به صورت تصادفی انتخاب شد. پس از اجرای پرسشنامه افسردگی بک و افکار خودآیند منفی و جمع آوری نمرات دانش آموزانی که نمره شان یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود، 40 نفر از دانش آموز، به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر)، قرار گرفتند. آموزش ذهن آگاهی به صورت گروهی در 8 جلسه (هفته ای یک جلسه ی دو ساعته) بر روی گروه آزمایش انجام گردید ولی گروه کنترل هیچ گونه آموزشی را دریافت نکردند.نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که روش درمان گروهی مبتنی بر ذهن آگاهی به طور معناداری (05/0) باعث کاهش افکار خودآیند منفی و افسردگی دانش آموزان شده است. بنابراین می توان با استفاده از روش آموزش شناخت درمانی گروهی مبتنی بر ذهن آگاهی میزان افسردگی دانش آموزان، و افکار خودآیند منفی آنان را کاهش داد.

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش هوش هیجانی بر افزایش شایستگی اجتماعی، عملکرد در تکالیف نظریه ی ذهن و کمک طلبی دانش آموزان دارای ناتوانایی های یادگیری بود. در این پژوهش افرادی که در یک مطالعه ی آزمایشی شرکت کردند، شامل 40 نفر از دانش آموزان پسر کلاس های پنجم و ششم ابتدایی شهر اهواز بودند که به روش تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای مطالعه، مقیاس شایستگی اجتماعی فلنر، آزمون نظریه ی ذهن استیمن و مقیاس کمک طلبی پنتریچ و ریان بودند. آزمودنی ها به دو گروه (1 گروه آزمایش و 1 گروه کنترل) تقسیم شدند. آموزش هوش هیجانی در گروه آزمایش به کارگرفته شد، ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. پیش- آزمون و پس- آزمون در مورد گروه آزمایش و گروه کنترل انجام شد. نتایج به وسیله ی آمار توصیفی و آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری (MONCOVA ) تحلیل شد. یافته ها نشان داد که بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد، عملکرد گروه آزمایش در شایستگی اجتماعی، عملکرد در تکالیف نظریه ی ذهن و کمک طلبی در پس- آزمون افزایش یافته بود. این یافته ها اهمیت به کارگیری آموزش هوش هیجانی را بر بهبود عملکردهای اجتماعی دانش آموزان دارای ناتوانایی های یادگیری مطرح نمود.