محمدحسین حمیدی

پژوهش حاضر با عنوان تاثیر مطالبات و منابع فناوری اطلاعات و ارتباطات بر رضایت شغلی با نقش میانجی تعادل کار و خانواده و فرسودگی شغلی در اداره مخابرات استان همدان، انجام شد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه کارکنان مخابرات استان همدان که به تعداد 170 نفر می باشند که در سال 1400 در آن سازمان مشغول به فعالیت بودند. در این پژوهش از روش نمونه گیری در دسترس و با استفاده از جدول مورگان و کرجسی به تعداد 118 نفر استفاده شد. سطح مطالبات فناوری اطلاعات و ارتباطات 6/55%، منابع فناوری اطلاعات و ارتباطات 65%، فرسودگی شغلی 4/48%، رضایت شغلی 66% و تعادل کار و خانواده 6/61% بود. نتایج حاصل از تحلیل معادلات ساختاری با نرم افزار PLS نشان داد که مطالبات فناوری اطلاعات و ارتباطات به میزان 19% بر افزایش فرسودگی شغلی و منابع فناوری اطلاعات و ارتباطات به میزان 16% بر کاهش فرسودگی شغلی تاثیر گذار بودند. مطالبات فناوری اطلاعات و ارتباطات به میزان 39% بر کاهش تعادل کار و خانواده و منابع فناوری اطلاعات و ارتباطات به میزان 35% بر افزایش تعادل کار و خانواده مؤثر بودند. از طرفی مطالبات فناوری اطلاعات و ارتباطات بر فرسودگی شغلی به طور غیرمستقیم و با نقش میانجی تعادل کار و خانواده به میزان 9% و منابع فناوری اطلاعات و ارتباطات بر فرسودگی شغلی به طور غیرمستقیم و با نقش میانجی تعادل کار و خانواده به میزان 8% تأثیر گذاشت. همچنین فرسودگی شغلی ب میزان 23% و به شکل معکوس تحت تأثیر تعادل کار و خانواده بود و به میزان 52% و به طور معکوس بر رضایت شغلی مؤثر بود.

زمینه و هدف: تراکم ترافیک به عنوان مشکل اصلی مناطق شهری روزانه هزینه های زیادی را به جامعه تحمیل می کند. پدیده هایی چون آلودگی هوا، مصرف انرژی و تأخیر وارده بر افراد و تصادفات و خسارات ناشی از آن به عنوان فراگیرترین هزینه ها گزارش می شوند. سیاست های کوتاه مدتی نظیر یک طرفه کردن خیابان ها، اجرای طرح های زوج و فرد و در برخی موارد اصلاح و تعریض خیابان ها، از مهم ترین سیاست های اعمال شده است. مسئله اصلی پژوهش حاضر نیز بررسی سیاست های ترافیکی بر تصادفات در بخش مرکزی شهر کرمانشاه است.روش : پژوهش حاضر کاربردی و روش انجام آن نیز توصیفی و تحلیلی است. جامعه آماری فرم های کروکی تصادفات به وقوع پیوسته در بخش مرکزی شهر کرمانشاه در طی سال 1395 و 1396 بوده که به ترتیب 602 و 573 مورد است؛ در تجزیه و تحلیل داده ها، از نرم افزار اکسل استفاده شد.یافته ها : برابر فرم های کروکی تصادفات، از 604 مورد تصادف به وقوع پیوسته در محدوده بخش مرکزی شهر کرمانشاه در سال 95 و سپس 563 تصادف بعد از اجرای طرح در سال96، در مجموع کاهش 8/6 درصدی تصادفات را شاهد بودیم؛ همچنین در بررسی مجدد فرم های کروکی های تصادفات در خصوص علت تصادفات مشخص شد برخی از علل تصادف با اجرای طرح تغییر قابل ملاحظه ای داشته است و عللی از قبیل انحراف به چپ، سبقت ممنوع، عدم فاصله عرضی و تغییر مسیر ناگهانی و مانند آن، کاهش چشمگیری داشت و در عوض رعایت حق تقدم و بی توجهی به جلو تا حدودی افزایش یافت.نتایج: نتایج پژوهش نشان داد سیاست های اعمال شده در بخش مرکزی شهر کرمانشاه تأثیر قابل ملاحظه ای در میزان تصادفات نداشته است ولی تأثیر قابل توجهی در نوع تصادفات داشته است که نوع تصادفات و تغییر در علت تامه تصادفات (که البته با اجرای طرح به صورت قهری برای رانندگان ایجاد شده) باعث روان سازی ترافیک شده است.

هدف از این تحقیق، مقایسه شدت استئوآرتریت و درد زانو، دشواری های حرکتی و کیفیت زندگی مرتبط با استئوآرتریت زانو در دوندگان استقامتی پیشکسوت و افراد غیرورزشکار بود. در این تحقیق 26 آزمودنی مرد به صورت هدفمند انتخاب، و به دو گروه مساوی سیزده نفره تقسیم شدند. تشخیص بیماری با تأیید علائم بالینی توسط متخصص ارتوپد از طریق معیارهای تشخیص بالینی کالج رادیولوژی آمریکا و همچنین ارزیابی بالینی با استفاده از اندکس شدت درد و فونکسیون Lequesne’s برای استئوآرتریت زانو انجام گرفت. سپس از پرسشنامه جهانی و بومی شده پیامدهای استئوآرتریت و صدمات زانو (KOOS) به منظور اندازه گیری متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمونt مستقل با ضریب خطای α ≤ 0/05 استفاده شد. با وجود بیشتر بودن میانگین شدت استئوآرتریت زانو با 5/5 درصد (86/0P=)، شدت درد زانو با 69/4 درصد (40/0P=)، میزان دشواری در انجام دادن فعالیت های روزانه با 52/3 درصد (83/0=P)، میزان دشواری در اجرای فعالیت های ورزشی- تفریحی با 35/10 درصد (97/0P=) و کیفیت زندگی با 82/3 درصد (48/0=P) در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار، اختلاف معنا داری بین دو گروه مشاهده نشد. بنابراین نتیجه گرفته می شود که دویدن به شکل استقامتی و در سطح قهرمانی خطر ابتلا به بیماری استئوآرتریت زانو و مشکلات مرتبط با آن را در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار افزایش چشمگیری نمی دهد؛ به طوری که دو استقامت در سطح قهرمانی نمی تواند عامل خطری برای فرسایش مفصل زانو باشد.