نوید لطفی

زمینه و هدف : در سال های اخیر، روش های مختلف سرما درمانی به منظور کاهش آسیب ها و التهاب ناشی از تمرینات شدید، بازیافت سریع و کامل و همچنین، افزایش ظرفیت تمرین مورد استفاده قرار گرفته است. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات غوطه وری در آب سرد (CWI) متعاقب یک جلسه تمرینی ووشو، بر شاخص های آنابولیکی/کاتابولیکی و آسیب سلولی بود. روش تحقیق : تعداد 16 ورزشکار نخبه ووشو استان کردستان (میانگین سن: 80/2±17/19 سال، وزن: 3/8±37/77 کیلوگرم، و چربی بدن: 7/3±25/10 درصد) به عنوان آزمودنی انتخاب شده و یک جلسه تمرین ووشو را به اجرا درآوردند. در طول دوره بازیافت، به مدت 20 دقیقه آزمودنی های گروه CWI پروتکل غوطه وری در آب سرد را انجام دادند؛ اما شرکت کنندگان در گروه کنترل در موقعیت مشابه استراحت غیرفعال داشتند. نمونه های خونی در زمان های قبل از فعالیت، بلافاصله و بعد از بازیافت جمع آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون بونفرونی در سطح معنی داری 05/0>p استفاده شد. یافته ها : تغییر معنی داری در سطح آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) متعاقب یک جلسه تمرین مشاهده نشد (05/0<p). سطح هورمون رشد، تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول، متعاقب تمرین در هر دو گروه به طور معنی دار افزایش یافت (05/0>p)؛ در حالی که متعاقب دوره بازیافت، سطح تستوسترون تنها در گروه CWI کاهش معنی داری پیدا کرد (05/0>p). علاوه بر این، سطح کورتیزول پس از دوره بازیافت به طور معنی داری کاهش یافت، اما بین تغییرات دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (05/0<p). نتیجه گیری : سطح هورمون های آنابولیکی (هورمون های رشد و تستوسترون) با انجام غوطه وری در آب سرد متعاقب یک جلسه تمرین شدید ووشو کاهش یافت و به نظر می رسد که استفاده از این روش بازیافت می تواند پاسخ های مثبت ناشی از تمرین را تخفیف دهد و یا اثرات بلندمدت منفی بر عملکرد ورزشکاران داشته باشد.

زمینه و هدف: علاوه بر عوامل جسمانی، فیزیولوژیکی، روان شناختی و تکنیکی، عوامل محیطی از قبیل دما نیز بر اجرای ورزشکاران و به ویژه سلامت آن ها اثر گذارند. از این رو، در مطالعه حاضر سعی شد که تأثیر شرایط دمایی مختلف بر سطح شاخص های التهابی و استرس اکسایشی کشتی گیران نوجوان بررسی گردد. روش تحقیق: تعداد 21 نفر از کشتی گیران نوجوان باشگاه های استان کردستان (سن: 0/8±15/04 سال، وزن: 12/67±59/20 کیلوگرم، قد: 7/39±163/47 سانتی متر، چربی بدن: 3/39±10/03 درصد) در مطالعه حاضر شرکت کردند. بر اساس ویژگی های ترکیب بدن و آنتروپومتریکی آزمودنی ها به سه گروه تقسیم شدند. پس از ایجاد شرایط دمایی مورد نظر (دماهای 10، 18 و 30 درجه سانتی گراد) از آزمودنی ها خواسته شد که پروتکل تمرینی مبتنی بر فنون کشتی را انجام دهند. نمونه های خونی در زمان های قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت جمع آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 0/05>p استفاده شد. یافته ها : یافته ها نشان داد که سطح اینترلوکین -6 (0/01=p) و عامل نکروز دهنده توموری آلفا (0/01=p) در گروه دمای بالا پس از فعالیت افزایش معنی داری دارد و تغییر معنی داری در سایر گروه ها مشاهده نشد. همچنین، میزان افزایش اینترلوکین -6 در گروه دمای بالا بیشتر بود و بین گروه دمای طبیعی و دمای بالا (0/001=p) و گروه دمای پایین و دمای بالا (0/001=p) تفاوت معنی داری مشاهده شد. علاوه بر این، تغییرات درون گروهی مالون دی آلدئید در هر سه گروه از نظر آماری معنی دار نبود (0/56=p). همچنین، بین تغییرات گروه ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد (0/25=p). نتیجه گیری : نتایج نشان داد فشار گرمایی می تواند سبب تشدید التهاب و استرس اکسایشی در کشتی گیران نوجوان شود. از این رو، با توجه به حساس بودن دوره نوجوانی توصیه می شود که به دمای سالن های تمرینی و مسابقات این رده سنی توجه ویژه ای صورت گیرد.