حمیده ایرانمنش

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین اعتماد به نفس ورزشی و انگیزش در ورزشکاران تنیس روی میز بر پایه نظریه خودمختاری است. در این پژوهش توصیفی همبستگی، 120 ورزشکار تنیس روی میز استان کرمان که دارای حداقل سابقه سه سال فعالیت و کسب مقام در سطح مسابقات شهرستانی بودند، به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. در جمع آوری داده ها، از پرسش نامه های انگیزش ورزشی پلی تیر و همکاران و اعتماد به نفس ورزشی ویلی و نایت استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین اعتماد به نفس ورزشی و انواع آن (به جز مؤلفه قابلیت انعطاف) با انگیزش کل، انگیزش درونی و بیرونی رابطه مثبت و معنا داری وجود داشته است. همچنین مؤلفه های اعتماد به نفس توانستند 7/45 درصد انگیزش کل را پیش بینی کنند. مطابق با نتایج به دست آمده، باورهای ورزشکاران در قصد و نیت آنها از فعالیت تأثیر می گذارد و باعث تغییر در میزان انگیزش می گردد.

هدف تحقیق حاضر مقایسه تأثیرات سه شیوه تمرینی تکلیف منفرد، تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر بر تعادل افراد سالمند بود. شرکت کنندگان در این تحقیق 36 نفر از سالمندان بالای 65 سال واجد شرایط شهر کرمان بودند که بر اساس نمره پیش آزمون برگ به طور تصادفی به 3 گروه 12 نفری، تقسیم شدند. گروه های تمرینی شامل گروه تمرین تکلیف منفرد، گروه تمرین تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و گروه تمرین تکلیف دوگانه با اولویت متغیر بود. گروه تجربی تمرینات را به مدت 4 هفته و هفته ای 3 جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسه تمرینی 45 دقیقه بود. از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنادار 05/0≥p برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که بین گروه های تمرینی تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و همچنین تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر تفاوت معناداری وجود دارد (به ترتیب 008/0 P = و 000/0 P =)، ولی بین گروه های تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری مشاهده نشد (149/0=P). در مورد آزمون TUG در شرایط تکلیف دوگانه مشخص شد که بین گروه های تمرینی تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت ثابت، تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه با اولویت متغیر و گروه های تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری مشاهده شد (به ترتیب 035/0 P= و 033/0 P = و 000/0 P =). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات تعادلی تکلیف منفرد و دوگانه موجب بهبود عملکرد تعادلی در بین افراد سالمند شد، ولی افرادی که به روش تکلیف دوگانه تمرین کردند، در هر دو شرایط تکلیف منفرد و تکلیف دوگانه عملکرد بهتری داشتند.

خواب در تحکیم حافظه افراد بزرگسال موثر است، اما تحکیم وابسته به خواب در کودکان همانند بزرگسالان به خوبی مشخص نشده است. بنابراین، هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی تاثیر خواب در تحکیم حافظه حرکتی کودکان بوده است. شرکت کنندگان شامل 32 کودک پسر داوطلب 10تا12سال شهر کرمان که معیارهای ورود به تحقیق را دارا بودند. از تکلیف زمان واکنش زنجیره ای به منظور سنجش حافظه ضمنی کودکان استفاده گردید. شرکت کنندگان شامل دو گروه خواب ((1 ± ) 8 شب و (1 ± )8 صبح) و بیداری((1 ± ) 8 صبح و (1 ± )8 شب) بودند که پنج بلوک 90 کوششی را در جلسه اکتساب انجام دادند. در فواصل12ساعت تمامی گروه ها آزمون های یادداری (تحکیم) و انتقال را انجام دادند. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس مختلط 2×2 و 2×4 استفاده گردید. نتایج آزمون یادداری و انتقال نشان دادند که زمان واکنش در دو بلوک تفاوت معنی داری داشته است(05/0> P ). اما اثر تعاملی بلوک و گروه تفاوت معنی دار نداشته است( 05/0 P ≥ ) . این امر حاکی از آن است که تحکیم حافظه حرکتی در گروه های خواب و بیداری کودکان شکل گرفت، اما وابسته به خواب نبوده است. یافته ها نشان دادند که ارتقاء و پیشرفت در عملکرد مهارت صرفاً بر اثر تمرین و در طول جلسات تمرین به دست نمی آید؛ بلکه بعد از یادگیری مهارت و در دوره خاموش ، با گذر زمان حافظه مربوط به مهارت یادگرفته شده، ارتقاء و تحکیم می یابد. بنابراین، خواب عامل ضروری در توسعه یادگیری خاموش و انتقال یادگیری تکلیف توالی دار حرکتی پنهان کودکان نمی باشد.

مقدمه: عامل نوروتروفیکی مشتق از مغز (BDNF)، پروتئینی است که به میزان زیادی در ساختارهای دستگاه عصبی مرکزی بیان می شود و شکل پذیری سیناپسی و فراگیری مهارت های حرکتی و شناختی را تحت تاثیر قرار می دهد. این درحالیست که چندریختی val 66 met مقدار و بیان BDNF را مختل می کند.لذا محققان در تحقیق حاضر درصدد بررسی تاثیر چندریختی مذکور بر یادگیری یک مهارت توالی دار حرکتی بودند. روش پژوهش: بدین منظور  صد نفر از دانشجویان مرد دانشگاه کاشان (میانگین سنی2.20±21.60) تحت مطالعه قرار گرفتند. پس از استخراج DNA ژنومیک، انجام واکنش زنجیره پلی مراز (PCR) با استفاده از پرایمر رو به جلو 3- ATACTGTCACACACGCTG-5 و پرایمر معکوس 3- ACTCTGGAGAGCGTGA-5 تایید صحت محصول PCR با استفاده از ژل اکتروفرز 1.5 درصد و در نهایت تعیین توالی با استفاده از آنالیزگر Sequencing، مشخص شد 46 نفر فاقد چندریختی مذکور و 54 نفر حامل متیونین (دچار چندریختی) هستند. سپس با استفاده از تکلیف حرکتی بازوی دینامیک، یادداری، انتقال بینایی- فضایی و انتقال حرکتی در مهارت توالی دار حرکتی آزمون شد. یافته ها: نتایج نشان داد،   افراد فاقد چندریختی با سرعت بیشتری نسبت به حاملان متیونین پیشرفت کردند و در آزمون یادداری هم بهتر عمل کردند (001/0 =p ). آنها در آزمون انتقال حرکتی نیز از حاملان متیونین بهتر بودند (0/001 =p) ولی در آزمون انتقال بینایی- فضایی تفاوت معناداری بین دو گروه نبود (0/176 =p ). نتیجه گیری: بنابراین به نظر می رسد حاملان متیونین به هرصورت از مراحل اولیه یادگیری حرکتی عبور می کنند ولی با توجه به مشکلات احتمالی ایجاد شده توسط چندریختی، در تکمیل فرایند یادگیری دچار ضعف می باشند.