معصومه همتی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی و زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در تاب آوری خانواده زوجین انجام شد. پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهی بود. جامعه آماری، شامل کلیه زوجین متعارض و مراجعه کننده به مراکز مشاوره بود، که از بین آن ها 120 نفر به تصادف انتخاب و پس از اجرای اولیه آزمون غربال گری، تعداد 48 نفر که دارای کم ترین سطح تاب آوری خانوادگی بودند، انتخاب و به تصادف در سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) جایگزین شدند. ابزار سنجش، پرسشنامه تاب آوری خانواده سیکسبی بود و داده ها از طریق تحلیل کواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد زوج درمانی مبتنی برطرح واره (p<0/05) و زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد (p<0/05) به طور معناداری موجب افزایش سطح تاب آوری خانواده زوجین شده است. همچنین، در مقایسه زوج درمانی بر مبنای طرحواره درمانی با زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، مشخص گردید که زوج درمانی بر مبنای طرحواره درمانی تأثیر بیشتری نسبت به زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد دارد (p<0/05).

افزایش تراز بی رمقی زناشویی به تدریج مایه درگیر شدن زوج ها در رابطه پرتنش و ناکام کننده و سرانجام سستی پیوند زناشویی می گردد. این پژوهش با هدف هم سنجی تأثیر شرکت زوج ها در نشست های روان- آموزشگری طرح واره درمانی با درمانگری پذیرش و تعهد بر بی رمقی زناشویی زوج ها انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهی بود. جامعه آماری، شامل همه زوج ها درگیر در تعارض زناشویی بود که در سال 1395 به مناطق )5-1 شهر تهران مراجعه کرده بودند. از میان آن ها 120 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس 48 فرد (24 زوج و زوجه) دارای تراز نسبتاً بالاتر در سنجه بی رمقی زناشویی پاینز (1996) به تصادف در سه گروه، 16 نفری (هشت زوجی) گمارده شدند. دو گروه آزمایش و یک گروه گواه. دو گروه آزمایش جداگانه در 12 نشست هفتگی 90 دقیقه ای مداخله های پژوهش شرکت کردند و گروه گواه در این مدت در لیست انتظار ماندند. سنجه بی رمقی زناشویی پاینز  در همه مراحل ابزار گردآوری داده ها بود. برآیند تحلیل کوواریانس نشان داد تفاوت میان گروه ها معنی دار است (0/05P<، F=200/77=  ). افزون بر آن، برآیند آزمون توکی نشان داد طرح واره درمانی در هم سنجی با درمانگری پذیرش و تعهد در کاهش بی رمقی زناشویی و دو مؤلفه خستگی هیجانی و خستگی ذهنی کارسازتر بود (0/01≥P). برآیندهای این پژوهش نشان داد مداخله روان- آموزشگری طرح واره درمانی با ایجاد بینش زوج ها درباره علل پدیدایی شناخت، هیجان و رفتار میان فردی ناسازگار و چگونگی زدودن آن ها در کاهش بی رمقی زناشویی کارسازتر بود.

پژوهش حاضر یک مطالعه شبه تجربی است که به منظور مقایسه اثربخشی آموزش هوش هیج انی بر مهارتهای اجتماعی و شیوه مقابله با استرس در دان ش آم وزان انج ام گرفت ه اس ت. جامع ه آم اری پژوهش تمامی دانش آموزان دختر شاهد مقطع دبیرستان شهر همدان در سال تحصیلی 89-90 میباش ند که نمونهای به حجم 30 نفر به روش تصادفی ساده انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه آموزش ه وش هیجانی و گواه قرار گرفتند. ابزار گردآوری دادهها را پرسشنامههای مهارت اجتماعی ایندربیتزن و فوستر (1992) و شیوههای مقابله با استرس اندلر و پارکر (1990) تش کیل م یده د. پرسش نامه مه ارته ای اجتماعی و شیوه مقابله با استرس به عنوان پیش آزمون و پس آزمون اجرا گردیدند. افراد گروه آم وزش هوش هیجانی 12 جلسه ساختار یافته 90 دقیقهای در هر هفته به مدت 2 ماه شرکت کردن د ول ی گ روه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکرد. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها در سطح آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در سطح آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده ش ده اس ت. نت ایج یافتهها نشان داد که آموزش هوش هیجانی بر مهارتهای اجتماعی و شیوههای مقابله با استرس (مس أله مداری و اجتنابی) شدت اثر بالایی دارد اما بر شیوه هیجان مداری شدت اثر پایینی دارد. میت وان نتیج ه گرفت که آموزش هوش هیجانی بر افزایش مهارتهای اجتماعی و اتخاذ شیوهه ای مقابل ه ب ا اس ترس کارآمد و مؤثر است.

این کارآزمایی بالینی از نوع پژوهش های نیمه تجربی (طرح پیش آزمون- پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل) می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان رشته های علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور بود. نمونه این پژوهش متشکل از 100 دانشجو بود که به صورت تصادفی ساده از بین داوطلبان شرکت در این پژوهش انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی جایگزینی در دو گروه آزمایش و کنترل گماشته شدند. ابتدا، آزمون های سبک اسنادی و افسردگی برای هر دو گروه اجرا شد. بعد از اجرای پیش آزمون، جلسات آموزشی طی 15 جلسه یک و نیم تا دو ساعته برای گروه آزمایش برگزار گردید. در پایان دوره آموزش و دو ماه پس از آن، هر دو گروه با آزمون های مورد نظر مجدداً مورد ارزیابی (پس آزمون و آزمون پیگیری) قرار گرفتند. در پایان، برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار استنباطی (آزمون لوین، آزمون تحلیل واریانس یک عاملی با اندازه گیری های مکرر مچلی، آزمون t در گروه های مستقل و وابسته و آزمون چند متغیری پیلایی) استفاده شد. نتایج حاکی از اثربخشی آموزش های ابراز وجود بر کاهش سطح افسردگی و تغییر سبک اسنادی آزمودنی ها (05/0P<) بود.بنابراین، می توان گفت که آموزش های شناختی- رفتاری ابراز وجود راهبردهای مداخله ای ساخت یافته ای هستند که در تغییر سبک اسنادی و بهبود خلق مؤثرند.

عقب ماندگی ذهنی یکی از عمده ترین مسائل جوامع بشری است. کودکان عقب ما نده ذهنی نیازهای تکاملی و مراقبتی منحصر به فرد دارند و مشکلات عدیده ای برای خانواده و جامعه ایجاد می کنند....