ندا شهرزاد

مقدمه و هدف: فعالیت بدنی تحت تاثیر رفتارهای بهداشتی مانند شایستگی حرکتی واقعی، ادراک شده و آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت قرار می گیرد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر شایستگی حرکتی واقعی، شایستگی ادراک شده و آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت برای پیش بینی فعالیت بدنی کودکان بود. روش شناسی: 204 نفر از پسران 11-8 سال با میانگین سنی (9/9) و شاخص توده بدن (9/19) در این مطالعه شرکت نمودند. فعالیت بدنی و شایستگی حرکتی ادراک شده به ترتیب با استفاده از پرسشنامه فعالیت بدنی برای کودکان بزرگ تر و مقیاس توانایی جسمانی پرسشنامه خودتوصیفی بدنی مارش استفاده شد. همچنین از آزمون بروینینکس اوزرتسکی فرم کوتاه برای اندازه گیری شایستگی حرکتی و از آزمون راه رفتن/دویدن 540 متر به عنوان منتخبی از آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت استفاده شد. یافته ها: نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد شایستگی مهارت حرکتی واقعی 31 درصد، ادراک شده 35 درصد و استقامت قلبی-عروقی 14 درصد فعالیت بدنی پسران را پیش بینی می کنند. همچنین آزمون آنوا یک طرفه نشان داد تفاوت معناداری در سطوح فعالیت بدنی کودکان با شایستگی مهارت حرکتی و ادراک شده بالا و پایین و بالا و متوسط پیدا شد؛ علاوه بر این فعالیت بدنی کودکان با سطوح مختلف استقامت قلبی عروقی معنادار نبود. همچنین شایستگی ادراک شده بهترین پیش بینی کننده فعالیت بدنی پسران در این دوره سنی است. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود در طراحی برنامه های مداخله ای برای بهبود شایستگی حرکتی، توجه ویژه ای به شایستگی ادراک شده برای ترویج فعالیت بدنی پسران شود.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر سبک های فرزند پروری بر مهارت های حرکتی بنیادی کودکان پنج تا شش ساله بود. تعداد 110 کودک از مهد کودک های تهران، به صورت خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. سبک های فرزند پروری مقتدرانه، مستبدانه و سهل گیرانه ازطریق پرسش نامه سبک های فرزند پروری رابینسون و مهارت های حرکتی بنیادی ازطریق آزمون رشد حرکتی درشت سنجیده شدند. نتایج نشان داد که اثر سبک های فرزند پروری بر مهارت های حرکتی بنیادی با توجه به جنسیت متفاوت است؛ به طوری که عملکرد پسران در سبک فرزند پروری سهل گیرانه و عملکرد دختران در سبک فرزند پروری مستبدانه بهتر بود ( P < 0.05 )؛ بنابراین، با توجه به ارتباط سبک های فرزند پروری و مهارت های حرکتی بنیادی کودکان، باید اقداماتی در جهت افزایش آگاهی والدین درزمینه نحوه تربیت فرزندانشان انجام شوند.

قیود فردی از عواملی هستند که می توانند بر رشد حرکتی تأثیر بگذارند؛ بنابراین، هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط بهره هوشی و هوش هیجانی با تبحر حرکتی در پسران 14-10 سال است. همه پسران 14-10 سال شهر تهران جامعه پژوهش حاضر را تشکیل دادند. نمونه آماری، 120 کودک برای بهره هوشی و 90 کودک برای هوش هیجانی بودند که به روش خوشه ای هدفمند انتخاب شدند و تبحر حرکتی آن ها با آزمون برونینکس- اوزرتسکی- دو بررسی شد. نتایج نشان داد که ارتباط تبحر حرکتی با هوش هیجانی بسیار بالا است. همچنین، بین شرایط هوش هیجانی، بالا و پایین، بالا و متوسط و پایین و متوسط، در تبحر حرکتی تفاوت معنادار وجود دارد. علاوه براین، ارتباط تبحر حرکتی با بهره هوشی بسیار پایین است و بین گروه های بهره هوشی تفاوت معناداری وجود ندارد. با توجه به نتایج این پژوهش، بهره هوشی تأثیری درتبحر حرکتی ندارد؛ اما مطالعات محدود در این زمینه انجام پژوهش های بیشتری را می طلبند. کودکان با هوش هیجانی بالاتر تبحر حرکتی بالاتری دارند که این شاید به دلیل ادراک هیجانی، تسهیل هیجانی، شناخت هیجانی و مدیریت یا مهار هیجانی بالا در این کودکان باشد.

هدف از پژوهش حاضر، تأثیر تمرین ریتمیک ایروبیک با موسیقی بر تبحر حرکتی، اضطراب و افسردگی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی بود. روش پژوهش تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش 60 کودک (30 پسر و 30 دختر) با اختلال هماهنگی رشدی بودند که به روش خوشه ای هدفمند انتخاب شدند. برای تشخیص اختلال از پرسش نامه تشخیص اختلال هماهنگی رشدی، از مقیاس مارچ و همکاران برای اضطراب، از مقیاس افسردگی دوران کودکی لانگ و تیشر برای سنجش افسردگی و از آزمون برونینکس اوزرتسکی دو برای تبحر حرکتی استفاده شد. ورزش ایروبیک طی هشت هفته آموزش داده شد. برای بررسی اثرات تمرین ایروبیک بر متغیرهای وابسته، از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که در هر سه فاکتور اضطراب، افسردگی و تبحر حرکتی، گروه تجربی در پس آزمون پیشرفت داشته است ( P<0.001 ) ؛ اما در گروه کنترل پیشرفت معنادار نیست ( 0.05 > P ). همچنین گروه آزمایش دختران نسبت به گروه آزمایش پسران پیشرفت بیشتری داشته است. در تفسیر این نتایج می توان گفت تأثیر ورزش ایروبیک بر تبحر حرکتی، اضطراب و افسردگی به دلیل مهیج بودن، شادبودن و به چالش کشاندن کودک از طریق ترکیب حرکات است؛ بنابراین پیشنهاد می شود برای ارﺗﻘﺎی ﻣﻬﺎرت ﺣﺮﮐﺘﯽ و همچنین کاهش اضطراب و افسردگی ﮐﻮدﮐﺎن در ﻣﺪارس از ﺑﺮﻧﺎﻣه تمرینی ایروبیک در ﺳﺎﻋﺎت تربیت بدنی و ورزش اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد.

هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر برنامه مداخله ای با دو رویکرد جوّ انگیزشی تبحرگرا و معلم- محور بر عزّت نفس و مهارت های حرکتی بنیادی کودکان هشت تا ده سال بود. تعداد 60 نفر دانش آموز دختر و پسر دبستانی به شکل تصادفی به گروه های جوّ انگیزشی تبحرگرا ، معلم– محور و کنترل تقسیم شدند. برنامه مداخله شامل 24 جلسه آموزش مهارت های حرکتی بنیادی طی یک دورة 12 هفته ای بود. نتایج نشان داد در پس آزمون، سطح مهارت های حرکتی بنیادی و عزّت نفس دو گروه مداخله برتر از گروه شاهد بوده و گروه جوّ انگیزشی تبحرگرا نیز برتر از گروه معلم -محور بود . می توان نتیجه گرفت برنامه های مداخله ای با رویکرد جوّ انگیزشی تبحر، عزّت نفس کودکان را افزایش داده و با تسهیل مشارکت کودکان در فعالیت بدنی و ورزش، تبحر حرکتی آنها را بالا می برد.

مدیریت دانایی یکی از راه های بهبود شرایط بقای سازمان است و زمانی به طور موفقیت آمیز در سازمان اجرا می شود که از قبل زمینه فرهنگی مناسب با این نظام بسترسازی شده باشد. هدف از این پژوهش تعیین رابطه بین فرهنگ سازمانی و استقرار مدیریت دانایی در سازمان تربیت بدنی است. جامعه آماری این پژوهش تمام کارشناسان سازمان تربیت بدنی بودند و نمونه آماری از طریق فرمول n نمونه برابر با 120 نفر تعیین شد. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه مدیریت دانایی (پایایی 85/0) و فرهنگ سازمانی (پایایی 89/0) استفاده شد. این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و به شکل میدانی اجرا شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون های کلموگراف اسمیرنوف و ضریب همبستگی پیرسون) استفاده شد. میانگین نمره فرهنگ سازمانی برابر 2/31 (حداکثر نمره 75) و میانگین نمره استقرار مدیریت دانایی 3/51 (حداکثر نمره 120) است که بیان می کند وضعیت فرهنگ سازمانی و استقرار مدیریت دانایی در سازمان تربیت بدنی در سطحی پایین تر از متوسط قرار دارد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که بین فرهنگ سازمانی با استقرار مدیریت دانایی در سازمان تربیت بدنی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (000/0P<، 59/0=r).