فرزانه گندمی

ناپایداری مزمن مچ پا، به مثابه وقوع مجدد اسپرین مچ پا تعریف شده است، به گونه ای که حدود 40درصد مصدومان بعد از آسیب دیدگی حاد، با وجود دریافت بازتوانی های کافی، به این ناپایداری دچار می شوند. هدف این مطالعه، بررسی سهم ریزفاکتورهای نوسان های وضعیتی، در مهارت های پرش-فرود و جهش جانبی در پیش بینی وقوع اسپرین های مزمن است. در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 25 ورزشکار حرفه ای آسیب دید ه ی مچ پا و 25 ورزشکار سالم مشارکت کردند. شش متغیر (سطح نوسان های، طول مسیر و سرعت نوسان های در مهارت پرش-فرود؛ و سطح نوسان های، طول مسیر و سرعت نوسان های در مهارت جهش جانبی) به منزله متغیر های پیش بین آسیب اندازه گیری شدند و جهت پیش بینی، از رگرسیون لُجستیک استفاده شد. نتایج مطالعه نشان داد، شاخص طول مسیر و سرعت نوسان های در مهارت پرش-فرود، شاخص محیط نوسان های و طول مسیر نوسان های در مهارت جهش به پهلو در طبقه بندی گروه های آسیب دیده و سالم سهم آماری معناداری داشتند و به طورکلی مدل حدود 77درصد مورد ها را به طور صحیح طبقه بندی کرد. بنابراین، ورزشکاران با سابقه اسپرین مچ پا حین مهارت های جهشی-پرشی و تغییر مسیر نسبت به ورزشکاران سالم کنترل وضعیتی کمتری دارند و خطر بیشتری برای ابتلا به اسپرین مجدد تهدیدشان می کند. همچنین، افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا در سطح فرونتال، کنترل وضعیت کمتری دارند

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر ضعف کنترل کمری-لگنی بر تقارن توزیع فشار کف پایی، نیروی عمودی عکس العمل زمین و نوسانات پاسچر ورزشکاران دارای فرود مکرر بود. در این مطالعه ی مورد- شاهد، 34 بازیکن حرفه ای شرکت نمودند. کنترل کمری-لگنی آزمودنی ها، با تست-های بالاآوردن مستقیم پا، فلکشن همزمان زانو و ران، چرخش جانبی مفصل ران و آزمون دمر بوسیله ی دستگاه بایوفیدبک پرشر ارزیابی شد. شرکت کننده ها براساس نتایج این تست ها در دو گروه کنترل کمری-لگنی مطلوب (17=n) و ضعف کنترل کمری-لگنی (17=n) قرار گرفتند. داده های توزیع فشار کف پایی با استفاده از دستگاه پی-تی اسکن جمع آوری شدند. یافته ها نشان داد بین میانگین نمرات تقارن توزیع فشار کف پایی، نیروی عمق، نیروی اوج دوم، محدوده نوسانات، نوسانات قدامی-خلفی و نوسانات داخلی-خارجی تفاوت معناداری وجود دارد. بنابراین ضعف کنترل کمری-لگنی بر تقارن توزیع فشار کف پایی، نیروی عکس العمل عمودی زمین و نوسانات پاسچر ورزشکاران با فرود مکرر اثرگذار بوده و می تواند عامل خطری در وقوع آسیب های اندام تحتانی باشد.

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی تحریک مستقیم فراجمجمه ای (tDCS) در ترکیب با تمرینات عصبی-عضلانی، بر ولگوس پویای زانو، عملکرد و تعادل رزمی کاران نخبه بود. در این کارآزمایی دو سویه کور، 34 رزمی کار نخبه ی، به طور تصادفی به دو گروه (tDCS) و تمرینات عصبی-عضلانی (17=n) و tDCS (شَم) و تمرینات عصبی-عضلانی (17=n)، تخصیص یافتند. با تحلیل فیلم آزمودنی ها در لحظه فرود، زاویه ولگوس زانو بررسی شد. در پیش آزمون، عملکرد با استفاده از 4-تست هاپینگ ارزیابی و تعادل پویا با آزمون Y اندازه گیری شد. سپس، مداخلات به مدت چهار هفته اجرا و بلافاصله پس از اتمام مداخلات، پیامدهای مطالعه مجدد بررسی شدند. مقایسه های درون گروهی با t-وابسته و مقایسه های بین گروهی با t-مستقل و آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها نشان داد که، تمرینات عصبی-عضلانی و tDCS بر زاویه ولگوس (0001/0=P)، پرش لی تک پا (12/0=P)، پرش 3-تایی (13/0=P)، پرش متقاطع (19/0=P)، پرش 6-متری (0001/0=P) و تعادل (004/0=P) اثر معناداری دارد. همچنین تمرینات عصبی-عضلانی و tDCS شَم بر زاویه ولگوس (0001/0=P)، پرش لی تک پا (83/0=P)، پرش 3-تایی (96/0=P)، پرش متقاطع (053/0=P)، پرش 6-متری (011/0=P) و تعادل (009/0=P)، اثر معناداری دارد. با این حال، بین دو گروه مطالعه از نظر نمرات متغیرها، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0<P). یافته های آماری نشان دادکه، احتمالاً اعمال tDCS بر زاویه ولگوس زانو، عملکرد اندام تحتانی و تعادل رزمی کاران نخبه تأثیر معناداری ندارد. اما با توجه به یافته های کلینیکال (MCID,MDC)، مبنی بر اثرگذاری گروه tDCS بر عملکرد، توصیه می شود که محققین در این زمینه مطالعات دقیق تری انجام دهند.