سیروس فارسی

سیروس فارسی

مطالب

فیلتر های جستجو: فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۱ تا ۳ مورد از کل ۳ مورد.
۱.

بررسی رابطه ژنوتیپ های مر تبط با ژن های HIF1-α و VEGF با تغییرات توان هوازی به دنبال هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط در زنان غیر فعال- مطالعه آزمایشی(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: تمرین هوازی آنژیوژنز ژنوتیپ HIF1-α VEGF

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : ۳۲۰ تعداد دانلود : ۱۲۳
مقدمه: هدف از پژوهش بررسی رابطه ژنوتیپ های مر تبط با ژن های HIF1-α و VEGF با تغییرات توان هوازی به دنبال هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط در زنان غیر فعال بود. روش پژوهش: 23 زن غیر فعال 34 تا 43 ساله به صورت غیر هدفمند در دسترس انتخاب و 8 هفته تمرین هوازی هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه با شدت55% تا 75% ضربان قلب بیشینه انجام دادند. قبل و بعد از دوره تمرین، توان هوازی توسط آزمون برووس اندازه گیری شد. نمونه بزاقی اخذ و ژنوتیپ های مختلف ژنهای ژن HIF1- α   شامل CC و  ژنوتیپ های مختلف ژن VEGF شامل GG، CG و CC  اندازه گیری شد، از روشهای آماری تی زوجی و آنوا برای تغییرات میانگین های توان هوازی و برای بررسی ژنوتیپ ها از روش RLFP استفاده شد. یافته ها: نتایج تغییرات توان هوازی آزمودنی ها و بررسی رابطه ژنوتیپ های مختلف ژنهای VEGFو HIF1-a  به دنبال هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط در ارتباط با ژنو تیپ های CC و CT ژن HIF1- α   در ژنوتیپCT برابر با(529/0P=) و ژنوتیپ های GG و CC و CGژن VEGF ژنوتیپ  CGبرابر با (873/0P=) بوده که ژنوتیپ CT ژن HIF1-α  بیشترین افزایش را داشته  اما این افزایش معنا دار نبوده است. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط موجب افزایش توان هوازی در رابطه با پروفایل های ژنی ژن هایHIF1-α  و VEGF  در زنان غیر فعال چاق شده اما تغییرات توان هوازی در ارتباط با  پروفایل های ژنی ژن های مزبور  معنادار نمی باشد.
۲.

اثر 8 هفته تمرین تداومی متوسط و تناوبی شدید بر بیان ژن سیرتوئین- 1 و استیل کوآ دهیدروژناز با زنجیره بلند بافت قلب موش های صحرایی چاق(مقاله علمی وزارت علوم)

تعداد بازدید : ۹۶ تعداد دانلود : ۱۲۴
زمینه و هدف: افراد مبتلا به چاقی و اضافه وزن همواره در معرض ابتلا به بیماری های قلبی- عروقی قرار دارند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین تداومی کم شدت و تناوبی شدید بر  بیان ژن سیرتوئین -1 (SIRT1) و آنزیم آسیل کوآ دهیدروژناز زنجیره بلند (LCAD) بافت قلب موش های صحرایی چاق بود. روش تحقیق : تعداد 21 سر موش صحرایی نژاد اسپراگو- داولی چاق انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه  7 تایی شامل گروه (1) تمرین تناوبی شدید، (2) تمرین تداومی کم شدت، و (3) کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرین تناوبی و تداومی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته به ترتیب با شدت 80 تا 85 و 50 تا 55 درصد حداکثر سرعت دویدن روی نوار گردان دویدند. پس از استخراج RNA از بافت قلب و سنتز cDNA، با استفاده از روش Real time-PC، بیان ژن های SIRT1 و LCAD به صورت کمی سنجش گردید. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون شاپیرو - ویلک، تحلیل کوواریانس، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید و سطح معنی داری 0/05≥p در نظر گرفته شد. یافته ها : بیان ژن SIRT1 در گروه تناوبی شدید (0/001=p) و تداومی کم شدت (0/001=p) به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود. بیان ژن LCAD در گروه تناوبی شدید به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل (0/001=p) و تمرین تداومی کم شدت (0/001=p) بود. از طرف دیگر، وزن موش های صحرایی پس از تمرین در گروه تناوبی شدید به طور معنی داری پایین تر از گروه های کنترل (0/001=p) و تمرین تداومی کم شدت (0/001=p) بود. نتیجه گیری : به نظر می رسد تمرین تناوبی شدید نسبت به تمرین تداومی کم شدت، اثرات مثبت بیشتری بر بهبود بیان ژن SIRT1 و LCAD بافت قلب موش های صحرایی چاق دارد.

پالایش نتایج جستجو

تعداد نتایج در یک صفحه:

درجه علمی

مجله

سال

حوزه تخصصی

زبان