عفت بمبئی چی

هدف این تحقیق، مقایسه تأثیر سه برنامه مختلف سرد کردن فعّال بر میزان دفع لاکتات خون و تعداد ضربان قلب به دنبال یک فعالیت بیشینه در ورزشکاران رزمی کار بود. 10 ورزشکار رزمی کار به صورت تصادفی ساده انتخاب، و بر اساس حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق آستانه بی هوازی همگن شدند. آزمودنی ها پس از اجرای سه وهله فعالیت بیشینه بروس در طی سه روز مختلف با فاصله زمانی 72 ساعت، 3 برنامه مختلف سرد کردن 10 دقیقه ای شامل: الف- 5 دقیقه دویـدن نـرم و آهـسته + 5 دقیقه کشـش ایستـا، ب- 5 دقیقه کشش ایستا + 5 دقیقه دویدن نرم و آهسته، ج- 5/2 دقیقه دویدن نرم و آهسته +5/2 دقیقه کشش ایستا + 5/2 دقیقه دویدن نرم و آهسته + 5/2 دقیقه کشش ایستا را انجام دادند. سطح لاکتات خون و تعداد ضربان قلب آزمودنی ها در فواصل زمانی قبل، بلافاصله پس از فعالیت و دقایق 5، 10 و 20 دوره سرد کردن، اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی درسطح 05/0≥P استفاده شد. تفاوت معنی داری میان سه برنامه سرد کردن فعال در میزان کاهش سطح لاکتات خون وجود نداشت. برنامه سرد کردن دوم، بیشترین تأثیر را در کاهش تعداد ضربان قلب پس از فعالیت بیشینه در مقایسه با برنامه های اول و سوم داشت (05/0≥P). همچنین برنامه سرد کردن دوم باعث کاهش بیشتر تعداد ضربان قلب نسبت به برنامه های اول و سوم در دقیقه 5 (05/0≥P و 8/9=F) و دقیقه 10 (05/0≥P و 7/8=F) گردید. بر اساس این نتایج مشخص شد که احتمالاً زمان کافی برای سرد کردن، بیشتر از 5 دقیقه است. از طرفی، تغییر در ترتیب اجرای سرد کردن فعال (با شدت یکسان)، تاثیری در کاهش سطح لاکتات خون ایجاد نمی کند.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی میزان شیوع دوپینگ و نوع مواد مصرفی در ورزش های مختلف جهانی در سال های 2004 و 2005 میلادی بود. به همین منظور اطلاعات مربوط به تعداد آزمایش های انجام شده و تعداد نمونه های مثبت گزارش شده در رشته های مختلف ورزشی از وب سایت های آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ و کمیته بین المللی المپیک کسب شد و از طریق آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج نشان داد که آزمایش های انجام شده در سال 2005 (183337 مورد) نسبت به سال 2004 (169187 مورد) 4/8 درصد و درصد نمونه های مثبت دوپینگی در سال مذکور (9/39 مورد) 4/34 درصد نسبت به سال 2004 (2909 مورد) افزایش داشته است. در مجموع 6818 مورد گزارش مثبت دوپینگ در این دو سال ثبت شده است. ورزش دوچرخه سواری در هر دو سال دارای بیشترین تعداد موارد مثبت گزارش شده است (1089 مورد) . بیشترین ماده دوپینگی در هر دو سال از نوع استروئیدهای آنابولیک بوده است (3055 مورد) و کانابینوئیدها (1021 مورد) و بتا 2 – آگونیست ها (990 مورد) در رده های بعدی قرار دارند. در کل نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف مواد نیروزا در ورزش در سطح جهانی بسیار زیاد است. به نظر می رسد در ایران نیز معضل دوپینگ در حال اپیدمی شدن است و افزایش آگاهی در این زمینه در پیشگیری از این عمل مفید واقع خواهد شد.

بسکتبال یکی از پر آسیب ترین رشتههای پر برخورد ورزشی است. هدف از این تحقیق بررسی شیوع و مکانیزمهای آسیب در زنان بسکتبالیست کشور بود. هفتاد و سه بازیکن از 5 تیم شرکت کننده در لیگ برتر 86 -85 بسکتبال زنان کشور در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از فرم گزارش آسیب و به کمک کادر پزشکی تیم جمع آوری و از آزمون خی دو برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده گردید. ببیشتر آسیبها در اندام تحتانی (1/63 درصد) و سرو گردن (1/21درصد) رخ داد. پر آسیب ترین قسمت بدن مچ پا (2/54 درصد) و زانو (2/29 درصد) شناخته شد. متداولترین نوع آسیب اسپرین (8/36 درصد) استرین (3/ 26 درصد) و شکستگی (21 درصد) بود. آسیبهای زمان مسابقه از زمان تمرین بیشتر بود (05/0 >P 25/8 =2χ). بین میزان آسیبهای برخوردی و غیر برخوردی در زمان مسابقه و تمرین تفاوتی مشاهده نشد (05/0 P 11/16 =2χ). بازیکنان سانتر(1/42 درصد) بیشتر از گاردها (6/31 درصد) و فورواردها (3/26 درصد) دچار آسیب دیدگی شدند (05/0 P 65/9 =2χ). با توجه به یافتههای این تحقیق میتوان نتیجه گیری کرد که بازیکنان بسکتبال به ویژه سانترها بیشتر در معرض آسیب های ناحیه مچ پا زانو و سر و گردن مخصوصاً در زمان مسابقه و حین اجرای حرکات فرود از پرش و گول و تغییر مسیر هستند.

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات منظم یوگا بر قدرت دست انعطافپذیری و توان بی هوازی عضلات پا در زنان شاغل سالم غیر ورزشکار بوده است. این پژوهش از نوع نیمه تجربی بوده و نمونههای آن شامل: 65 نفر از زنان سالم غیر ورزشکار انجمن یوگای شهر شیراز بودند که به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه تجربی با تعداد 33 نفر(سن: 5 ± 25سال قد: 5 ± 159 سانتیمتر وزن: 6 ± 60 کیلوگرم) و گروه کنترل با تعداد 32 نفر (سن: 5 ± 25 سال قد: 8/5 ± 158 سانتی متر وزن: 6 ± 61 کیلوگرم) قرار گرفتند. هر جلسه شامل انجام تمرینات آسانا پرانایاما مدیتیشن و آرامسازی بود که این تمرینات به مدت 12 هفته هر هفته به مدت دو جلسه و هر جلسه یک و نیم تا دو ساعت انجام گردید. از نظر عوامل مؤثر بر متغیرهای تحقیق نظیر نظم دوره قاعدگی عدم بیماریهای خاص (صرع هپاتیت و غیره) مصرف نکردن دارو الکل و سیگار و غیره آزمودنیها دارای شرایط یکسانی بودند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق شامل نیروسنج دیجیتال جعبه بشین و برس خط کش استاندارد و آزمون پرش سارجنت بود. جهت تجزیه و تحلیل دادهها آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t زوجی) مورد استفاده قرار گرفت ضمن اینکه سطح معناداری نیز 05/0 ≤P در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق نشان داده است که بین پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در عوامل انعطافپذیری: خیزتنه (30 در مقابل 31) بشین و برس (22 در مقابل 24) و توان بیهوازی عضلات پا (28 در مقابل 30) افزایش معناداری وجود داشته اما در مورد قدرت دست (21 در مقابل 22) تفاوت معناداری مشاهده نشده است. در خاتمه میتوان گفت که تمرینات یوگا بدون اینکه دارای اثرات جانبی نامطلوب خاصی باشد باعث افزایش انعطافپذیری مفاصل و توان بی هوازی عضلات پا و همچنین موجب بهبود آمادگی جسمانی میگردد.

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی شیوع و علل آسیب های اندام تحتانی زنان ورزشکار فوتسال لیگ برتر85-86 . 64 بازیکن از 5 تیم شرکت کننده در لیگ برتر فوتسال زنان کشور در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از پرسش نامه و به کمک پزشکان تیم جمع آوری شد. از آزمون خی دو برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. به طور کلی، 88 درصد آسیب ها در اندام تحتانی رخ داد، که بیشتر آن ها در زانو (5/54 درصد) و مچ پا (5/20 درصد) بود (05/0 >P، 4/36 =2χ). متداول ترین نوع آسیب اسپرین (6/63 درصد)، استرین (6/13 درصد)، و ضرب دیدگی (4/11 درصد) (05/0 >P، 09/35 =2χ) و شایع ترین آسیب زانو، آسیب لیگامنت متقاطع قدامی (3/58 درصد) بود. تفاوتی بین میزان آسیب های برخوردی و غیربرخوردی مشاهده نشد (05/0 P، 3/14 =2χ). از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که در زنان فوتسالیست حرفه ای ایران بیشترین آسیب های اندام تحتانی در زانو و مچ پا، و بیشتر از نوع اسپرین و استرین رخ می دهد. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی نیز جزء شایع ترین آسیب هاست. بیشتر آسیب ها بر اثر تغییر مسیر و فرود نامناسب رخ می دهند

هدف اصلی این تحقیق، بررسی میزان بروز آسیب در فوتبالیست های حرفه ای که در پست های مختلف بازی می کنند، است. بدین منظور 38 مسابقه از مسابقات لیگ برتر کشور در فصل 85-84 انتخاب و تجزیه و تحلیل ویدئویی شد. میزان آسیب بازیکنان در پست های مختلف، زمان بروز آسیب، علت آسیب و ناحیه آسیب دیدگی بررسی شد. در مجموع 121 آسیب در 38 مسابقه مشاهده شد. میزان آسیب در بازیکنان هافبک (4/40 درصد) به طور معناداری (05/0 P<) بیشتر از دیگر پست ها بود. بعد از پست هافبک، مدافعان با 8/29 درصد، مهاجمان را با 7/16 درصد و در نهایت دروازه بان با 1/13 درصد رتبه های بعدی را از نظر دریافت آسیب به خود اختصاص دادند. در خصوص زمان بروز آسیب، اختلاف معناداری (05/0 P<) بین دوره های مختلف بازی مشاهده شد. تفاوت معناداری در میزان آسیب پایین تنه (6/63 درصد) نسبت به بالاتنه (4/36 درصد) مشاهده شد. بیشترین آسیب دیدگی بازیکنان از نوع آسیب های برخوردی (6/87 درصد) بود. نتایج پژوهش حاصر نشان می دهد که پست و موقعیت بازیکن و زمان بازی در میزان آسیب دیدگی مؤثر است.

هدف اصلی پژوهش حاضر عبارت است از ارزیابی تاثیر متقابل ریتم روزانه و سیکل عادت ماهیانه بر عملکردهای قلبی- تنفسی. بدین منظور درجه حرارت بدن، حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب، و فشار خون قبل و بعد از فعالیت اندازه گیری شد. 20 نفر از دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی دانشگاه اصفهان برای شرکت در تحقیق انتخاب شدند (سن= 5/2±5/21 سال، قد= 03/1±64/1 متر، وزن=8/4±2/57 کیلوگرم). همه آزمودنیها دارای سیکل عادت ماهیانه طبیعی و منظم با دوره 26- 30 روز بودند و هیچ یک از آنها حداقل 4 ماه قبل از شرکت در آزمون، هیچ نوع داروی هورمونی و جنسی از جمله داروی ضد بارداری مصرف نکرده بودند و قبل از شرکت در آزمون هیچ گونه آسیبی ندیده بودند. قبل از اجرای آزمون اصلی، همه آزمودنیها 2 جلسه آشنایی را برای به حداقل رسانیدن تاثیرات یادگیری و افزایش پایایی اندازه گیری دقیقاً شبیه به آزمون اصلی در آزمایشگاه اجرا کردند. آزمون اصلی در ساعات 06:00 و 18:00 و در مراحل فولیکولی و لوتئینی سیکل عادت ماهیانه اجرا شد. درجه حرارت بدن 30 دقیقه قبل از انجام سایر تستها در حالت استاندارد اندازه گیری شد. شاخصهای قلبی- تنفسی شامل ضربان قلب و فشار خون قبل و بعد از فعالیت، همچنین حداکثر اکسیژن مصرفی با اجرای پروتکل فزاینده بروس اندازه گیری شد. برای ارزیابی تاثیر ریتم روزانه، سیکل عادت ماهیانه، و اثر متقابل دو ریتم روزانه و ماهانه بر متغیرهای مورد نظر از تجزیه و تحلیل آماری تحلیل واریانس دوطرفه (ANOVA) استفاده شد. درجه حرارت بدن به طور معناداری از ساعت 06:00 تا 18:00 به اندازه 8/0 درجه سانتی گراد افزایش داشت. ریتم روزانه تاثیر معناداری بر حداکثر اکسیژن مصرفی داشت، به طوری که در ساعت 18:00 نسبت به 06:00 به میزان 6/2 میلی لیتر بر دقیقه افزایش نشان داد. ریتم روزانه همچنین تاثیر معناداری بر ضربان قلب قبل و بعد از فعالیت داشت، به طوری که در ساعت 18:00 نسبت به 06:00 به ترتیب 8 و 4 ضربه در دقیقه بیشتر بود. ریتم روزانه، همچنین برای فشار خون سیستولیک قبل و بعد از فعالیت مشاهده شد، به طوری که در ساعت 18:00 به ترتیب 6 و 8/4 میلی متر جیوه بالاتر از ساعت 06:00 بود. سیکل عادت ماهیانه معنادار در درجه حرارت، ضربان قلب قبل و بعد از فعالیت با مقادیر بالاتر در مرحله لوتئینی نسبت به فولیکولی و در حداکثر اکسیژن مصرفی، فشار خون سیستولیک قبل از فعالیت و بعد از فعالیت با مقادیر بالاتر در مرحله فولیکولی نسبت به لوتئینی مشاهده شد. در فشار خون دیاستولیک قبل و بعد از فعالیت ریتم روزانه و سیکل عادت ماهیانه معنادار مشاهده نشد. تاثیر متقابل ریتم روزانه و سیکل عادت ماهیانه تنها در درجه حرارت معنادار بود. نتایج به دست آمده نشان می دهد که حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب، و فشار خون قبل و بعد از فعالیت تحت تاثیر ریتم روزانه و سیکل عادت ماهیانه قرار دارند. بنابراین، در هنگام اندازه گیری دمای بدن و شاخصهای قلبی- تنفسی باید تاثیر تغییرات روزانه و سیکل عادت ماهیانه در نظر گرفته شود. لذا، در مطالعاتی که بر روی زنان انجام م

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر زمان های روز بر رکورد شنای 100 متر کرال سینه و برخی از فاکتورهای فیزیولوژیکی در شناگران پسر نوجوان بود. تعداد 13 نفر از شناگران پسر نوجوان که در استخر بین المللی انقلاب شیراز به تمرین مشغول بودند به صورت در دسترس و بر اساس سابقه کسب مدال در مسابقات کشوری انتخاب شدند. متغیرهای تحقیق شامل ضربان قلب، فشار دیاستولی، فشار سیستولی، انعطاف پذیری مفصل شانه در دو حرکت خم شدن و چرخش داخلی و رکورد شنای 100 متر کرال سینه بود. تمامی این متغیرها در دو نوبت از زمان های روز (6 صبح و 6 عصر)، قبل و بعد از رکوردگیری اندازه گیری شده و با استفاده از آزمون t وابسته مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میانگین رکورد شنای 100 متر کرال سینه در ساعت 6 عصر (57 / 58 ثانیه) به طور معنا داری کمتر از 6 صــبح (17 / 59 ثانیه) بود (5 0/ 0 > P و 8 / 2- = (t همچنین میانگین متغیرهای دمای بدن، ضربان قلب، فشار دیاستول و فشار سیتولی در حالت استراحت در ساعت 6 عصر بیشتر از 6 صبح بود، اما تنها در مورد دمای بدن این تفاوت معنادار بود (05/0>P و50/5 = t ). هرچند انعطاف پذیری مفصل شانه در ساعت 6 عصر بیشتر از 6 صبح بوده ولی تنها در حرکت چرخش داخلی تفاوت معنادار بود (5 0/0>P و 81 / 2=t ). به دنبال رکوردگیری، میانگین دمای بدن (5 0/0 > Pو 09/ 6=t ) و ضربان قلب (5 0/ 0 > Pو 33 / 2=t ) در ساعت 6 عصر به طور معنا داری بیشتر از 6 صبح بود، در حالی که در متغیرهای فشار سیتولی و فشار دیاستولی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0P> ). از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که اجرای ورزشکاران نوجوان شناگر در ماده 100 متر کرال سینه تحت تاثیر زمان های مختلف روز قرار گرفته، بطوریکه آزمودنی ها در عصر دارای رکورد بهتری بودند.

هدف این تحقیق، بررسی شیوع و علل آسیب هـای زانو در فوتبالیست های حرفه ای مرد کشور ایران در لیگ برتر 85-84 بود. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده (میانگین 6/5 ± 23 سال، قد 54/0 ± 76/1 متر، وزن 2/6 ± 8/74 کیلوگرم) و پزشک تیم ها جمع آوری شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 390 بازیکن حاضر در لیگ 43 نفر در ناحیه زانو دچار آسیب دیدگی شدند. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، متداول ترین نوع آسیب بود. آسیب در پای برتر به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر بود (04/0 = P). همچنین آسیب در نیمه دوم و در دقایق 90-76 مسابقات به طور معناداری بیشتر از دیگر زمان هـای بازی بود (002/0 = P). آسیب های غیربرخوردای به طور معناداری از آسیب های برخوردی بیشتر بود (01/0 = P). از نتایج این پژوهش می تـوان نتیجه گرفت که در مردان فوتبالیست حـرفه ای ایران آسیب هـای زانو بویژه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی به نسبت زیاد بود. آسیب هـای بیشتر در پای برتر و بویژه در 15 دقیقه انتهایی بازی باید بیشتر مورد توجه دست اندرکاران امور پزشکی و بدنسازان تیم ها برای پیشگیری از آسیب ها قرار گیرد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی میزان شیوع، نوع و سازوکار آسیبهای ورزشکاران تکواندوکار پسر نوجوان در رده ملی. جامعه آماری تحقیق حاضر 265 نفر از ورزشکارانی بودند که در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور در سال 1385 شرکت کردند...

Muscular strength is generally measured using either of the following methods، one repetition maximum (1- RM) of a weight-lifting exercise، a resisted maximal effort and portable or laboratory-based dynamometry. The 1- RM method refers to measurements of maximum strength using a strength training device such as a barbell or stationary weight-lifting machine. Dynamometry can be divided into two separate methods according to the muscle action involved. Isometric dynamometers assess the force exerted during static muscular actions typically associated with the back، legs and upper limb، e.g. hand (grip). The classical method of recording isometric muscle strength was cable tensiometry، later replaced by use of load cells and force transducers. In experimental studies، maximal voluntary contraction (MVC) is employed as the criterion for muscle strength، typically registered using strain-gauge assemblies. Such devices are relatively inexpensive and convenient to use in and out of the laboratory. Hand grip dynamometers are possibly the most widespread devices for measuring strength however there is concern regarding the strength in the muscle involved in isometric gripping and the generalisation to large muscle group or whole-body strength.The main limitation of such dynamometers is that they do not replicate sport specific activity. Dynamic strength assessment is the preferred method when assessing athletic performances opposed to isometric testing because of the large neural and mechanical differences between isometric and dynamic muscular action. This recommendation is supported by a number of studies that have found a poor association between isometric strength and dynamic performance in strength-based activities.Isokinetic dynamometry is used to assess dynamic muscle action whereby the velocity of limb movement is held constant throughout the range of movement and the resistance applied is equal to the muscular torque during the movement. Such a device allows accurate measurement of torque throughout many limb movements under concentric and eccentric muscle actions. With the subject maintaining a static position، the dynamometer also allows measurement during isometric muscle action. In order to measure absolute strength it is advised that a relatively low velocity is used to allow for production of maximal torque throughout the movement. The protocol used to establish maximum torque can vary، but this function is most often evaluated following several submaximal repetitions and from the first two or six maximal repetitions. Although such dynamometers allow for isolation of specific muscle groups through a single joint motion، they are limited in their representation of typical sports activities. In this paper some important isokinetic parameters relevant to soccer will be discussed.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی میزان شیوع و علل آسیب ورزشکاران شرکت کننده (سن 5/2± 7/22 سال، وزن 9/5 ± 4/71 کیلوگرم، و قد 9/5 ± 8/177 سانتی متر) در مسابقات فوتبال دسته یک دانشگاههای کشور. بدین منظور اطلاعات مربوط به آسیبهای رخ داده در تورنمنت فوق از طریق پرسشنامه فولر و همکارانش (9) ثبت شد. فاکتورهایی همچون زمان آسیب، ناحیه آسیب دیده، علت آسیب، و سازوکار وقوع آسیب بررسی شدند. از آزمون t وابسته و خی دو در تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد درصد بیشتری از آسیبها در ناحیه زانو، مچ پا، و سر و صورت رخ داده است. درصد بیشتری از آسیبها در اواخر هر نیمه اتفاق می افتد (45/27 درصد در آخر نیمه اول و 25/37 درصد در آخر نیمه دوم). میزان آسیب در پای بـرتر ورزشکاران (87/71 درصد) به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر (12/28 درصد) بود (05/0P<، 70/2 t= ). همچنین هافبکها و دفاعها بیشترین آسیبها را می بینند (3/33 درصد). 3/35 درصد از آسیب دیدگیها نیز از نوع آسیب مجدد بود. میزان آسیبهای برخوردی (35/82 درصد) به طور معناداری از آسیبهای غیربرخوردی (64/17 درصد) بیشتر بود ( 05/0 P< ، 77/6.( t= از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد در دانشجویان فوتبالیست میزان آسیبهای پایین تنه، هر چند به طور غیرمعنادار، بیشتر از بالاتنه بوده است. در ضمن پای برتر در مقایسه با پای غیربرتر آسیب بیشتری می بیند. آسیبهای برخوردی نیز بیشتر از آسیبهای غیربرخوردی است. این اطلاعات در جهت تبیین برنامه پیشگیری از آسیب به دست اندرکاران تیمها و بخصوص کادر پزشکی تیمهای ورزشی کمک شایانی می کند.

مزیت بازی خانگی به عنوان عامل موفقیت در بسیاری از ورزشها گزارش شده است. هدف از این تحقیق، بررسی مزیتهای بازیهای خانگی در لیگهای فوتبال کشورهای آسیایی است. به همین منظور، اطلاعات مربوط به تعداد برد، باخت، مساوی و تعداد امتیاز کسب شده در بازیهای خانگی و بازیهای خارج از خانه تیمهای حاضر در لیگهای 17 کشور آسیایی شامل دو منطقه غرب و جنوب غرب آسیا و شرق و جنوب شرق آسیا از طریق سایت اینترنتی www.soccerway.com به دست آمد و مورد تحلیل و تجزیه قرار گرفت. نتایج نشان دادند که پدیده مزیت بازی خانگی در منطقه شرق و جنوب شرق آسیا 3.1 درصد بیش از منطقه غرب و جنوب غرب آسیا بوده (52.4 درصد در برابر 49.3 درصد). در کشورهای منطقه غرب و جنوب غرب آسیا، پدیده مزیت بازی خانگی در لیگ فوتبال عربستان بیشترین تاثیر (60.6 درصد) و در لیگ فوتبال بحرین کمترین تاثیر (50.3 درصد) را داشت. در کشورهای منطقه شرق و جنوب شرق آسیا بیشترین تاثیر این پدیده در لیگ فوتبال اندونزی (65.3 درصد) و کمترین تاثیر در لیگ فوتبال هنگ کنگ (55 درصد) مشاهده شد. از این رو، از مطالعه حاضر می توان نتیجه گیری کرد که پدیده مزیت بازی خانگی در کشورهای آسیایی چون سایر نقاط دنیا در عملکرد تیمها موثر بوده است.