نبی شمسایی

مقدمه: اگرچه مزایای خوردن کافئین بر بهبود عملکرد به طور گسترده در منابع مختلف بحث شده است، سایر اشکال جایگزین مصرف آن از جمله به شکل دهانشویه برای بهبود عملکرد ورزشی پیشنهاد شده است. روش پژوهش: تعداد 16 کشتی گیر مرد با میانگین وزن (3٫25±65٫94) کیلوگرم، قد (0٫08±1٫68) متر و سن (1٫4±16٫87) سال در پژوهش حاضر شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه هشت نفره شامل گروه دهانشویه با محلول کافئینی و گروه کنترل تقسیم شدند. در جلسه ی پیش آزمون، با انجام آزمون رست مقادیر پیش آزمونِ فاکتورهای حداکثر، متوسط و حداقل توان بی هوازی به علاوه ی شاخص خستگی، با استفاده از فرمول های مربوطه اندازه گیری و محاسبه شد. متغیر های پژوهش در جلسه ی پس آزمون، به فاصله ی یک هفته، در ساعت مشابهی از شبانه روز، با شستشوی دهان با آب و محلول دهانشویه ی 1٫2% کافئینی مجموعا سه مرتبه، یک مرتبه پیش از استارت و دو مرتبه بعد از دو بار طی کردن مسیر 35 متری، مجددا مورد اندازه گیری قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمونt زوجی و مستقل در سطح معنی داری 0٫05≥p صورت گرفت. یافته ها: تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که بین دو گروه تحقیق در متغیرهای حداقل توان بی هوازی (0٫78=p)، متوسط توان بی هوازی (0٫24=p)، حداکثر توان بی هوازی (0٫17=p) و شاخص خستگی (0٫07=p) تفاوت معنی داری در پس آزمون وجود نداشت (0٫05≥p). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان از عدم وجود تأثیری چشمگیر، متعاقب استفاده از دهان شویه کافئینی بر توان بی هوازی و شاخص خستگی در مقایسه با گروه کنترل داشت و اثر ارگوژنیک احتمالی این رویکرد را تأیید نکرد.

زمینه و هدف: استفاده همزمان از داروهای استاتینی و تمرینات استقامتی ممکن است اثربخشی بهتری در درمان و پیشگیری از ناهنجاری های قلبی-عروقی از قبیل انفارکتوس میوکارد داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر ترکیب تمرینات ورزشی استقامتی و مصرف داروی آتورواستاتین بر ویژگی های اسپرم و سطح هورمون های جنسی سرم موش های صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به آنفارکتوس میوکارد بود. روش تحقیق: تعداد 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 250-210 گرم، به طور تصادفی به چهار گروه مساوی (هفت سر موش در هر گروه) کنترل، آتورواستاتین، تمرین استقامتی، و آتورواستاتین+ تمرین استقامتی تقسیم شدند. برای ایجاد انفارکتوس میوکارد، از تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین به میزان 150 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن در دو روز متوالی، استفاده شد. پس از القاء انفارکتوس میوکارد، برنامه تمرینی و مداخله دارویی آغاز گردید. برنامه تمرین ورزشی شامل دویدن روی نوارگردان (با سرعت 16-10 متر بر دقیقه و 50-10 دقیقه در روز) به مدت هشت هفته، پنج روز در هفته بود. گروه های آتورواستاتین و آتورواستاتین+ تمرین ورزشی؛ روزانه میزان 10 میلی گرم/کیلوگرم آتورواستاتین به صورت گاواژ دریافت کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، خون گیری و تشریح انجام شد. اندازه گیری شاخص های سرمی با روش الایزا صورت گرفت. همچنین برای ارزیابی ویژگی های اسپرم ها، اپیدیدیم از بافت بیضه جدا و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و شفه در سطح معنی داری 05/0≥p استخراج گردید. یافته ها: تمرین استقامتی، مصرف آتورواستاتین و ترکیب تمرین و دارو، باعث کاهش معنی دار در تعداد اسپرم، درصد اسپرم های زنده، میزان تحرک اسپرم ها، سطح تستوسترون، هورمون لوتئینی (LH)، هورمون محرک فولیکول  (FSH)، لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL)، کلسترول و تری گلیسرید سرمی؛ و افزایش معنی دار لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) در رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد شد. نتیجه گیری: تمرین استقامتی، مصرف آتورواستاتین و ترکیب آن ها، اگر چه موجب بهبود نیم رخ لیپیدی گردید، اما بر سطوح هورمون های جنسی، نشانگرهای اسپرمی و در نتیجه عملکرد تولیدمثلی موش های صحرایی نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد؛ اثر نامطلوب داشت.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر ترکیب هشت هفته تمرین در آب و تمرین مقاومتی بر شاخص های سردرد، کیفیت زندگی و کیفیت خواب زنان مبتلا به میگرن بود. تعداد 40 نفر زن مبتلا به میگرن در محدوده سنی 40 تا 50 سال به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین در آب، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی و گروه کنترل (هر گروه ده نفر) تقسیم شدند. در ابتدا متغیرهای تحقیق با ابزارهای استاندارد ارزیابی شدند. گروه های تجربی در هشت هفته تمرینات ویژه شرکت کردند و در این مدت نیز گروه کنترل صرفاً به فعالیت های روزمره خود پرداختند و از شرکت در فعالیت های ورزشی پرهیز کردند. پس از اتمام تمرینات ورزشی، متغیرهای تحقیق در شرایط یکسان با پیش آزمون، مجدد ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین (ترکیبی و مجزا) بر شدت، مدت و تکرار سردرد زنان مبتلا به میگرن تأثیر معنا داری داشت. هر سه نوع تمرین در آب، تمرین مقاومتی و تمرین ترکیبی باعث کاهش شدت سردرد زنان مبتلا به میگرن شد. همچنین هشت هفته تمرین ترکیبی بر کیفیت زندگی و کیفیت خواب زنان مبتلا به میگرن تأثیر معنا داری داشت. در نتیجه گیری می توان گفت، به نظر می رسد که سه نوع تمرین در آب، مقاومتی و ترکیبی بر کاهش شاخص های سردرد، بهبود کیفیت زندگی و کیفیت خواب بیماران زن مبتلا به میگرن تأثیرگذار باشد.

زمینه و هدف : انفارکتوس میوکارد یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سرتاسر جهان است که به وسیله ی نکروز ایسکمیک ایجاد می شود. هدف تحقیق حاضر بررسی نقش تمرین هوازی در بیان پروتئین SDF-1/CXCR4 و آپوپتوز سلول های قلبی به دنبال انفارکتوس تجربی میوکارد در موش های صحرایی نر بود. روش تحقیق : 26 سر موش صحرایی نر (وزن 5 ± 235 گرم) به 4 گروه سالم (شم)، کنترل، تمرین هوازی و پایه تقسیم شدند. جهت القاء انفارکتوس میوکارد از تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین (mg/kg 150) در دو روز متوالی بلافاصله 24 ساعت استفاده شد. گروه تمرین هوازی، 48 ساعت پس از القاء انفارکتوس میوکارد برنامه تمرینی را شروع کردند. برنامه تمرین شامل 4 هفته، 5 جلسه در هفته دویدن بر روی نوارگردان با سرعت 16-10 متر در دقیقه و مدت 50-10 دقیقه با شیب 5 درجه بود. جهت بررسی بیان پروتئین و آپوپتوز به ترتیب از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی (IHC) و رنگ آمیزی تانل استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه در سطح 05/0>p تحلیل شدند. یافته ها : نتایج نشان داد که تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین باعث القاء آپوپتوز و افزایش بیان پروتئین عامل مشتق از سلول استرومال آلفا و گیرنده آن در بافت قلب موش های انفارکتوسی گردید. همچنین، نتایج نشان داد که بین گروه تمرین هوازی و گروه کنترل تفاوت معنی داری (001/0p<) از نظر تعداد سلول های آپوپتوزی وجود داشت، اما از نظر میزان تظاهر پروتئین SDF-1/CXCR4 بین دو گروه فوق تفاوت آماری معنی داری مشاهده نگردید(05/0<p). نتیجه گیری : به طور کلی نتایج تحقیق نشان داد که انجام تمرین هوازی بعد از انفارکتوس میوکارد می تواند باعث کاهش مرگ آپوپتوزی سلول های قلبی گردد، اما تأثیر معنی داری بر تظاهر پروتئین مسیرهای سیگنالینگ مؤثر در رگ زایی مانند SDF-1/CXCR4 ندارد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر پیش آماده سازی یک دوره فعالیت ورزشی بر اختلال حافظه فضایی و بیان «عامل رشد عصبی مشتق از مغز» و «عامل رشد عصبی» در ناحیه هیپوکامپ پشتی، در پی ایسکمی ریپرفیوژن مغزی در موش های صحرایی نر می باشد. بدین منظور، تعداد 21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی انتخاب شدند و به سه گروه (شم، ایسکمی و ورزش + ایسکمی) تقسیم گردیدند. رت های گروه ورزش به مدت چهار هفته و به شکل پنج روز در هفته بر روی تردمیل دویدند. ایسکمی با انسداد هر دو شریان کاروتید مشترک نیز به مدت 20 دقیقه ایجاد شد. همچنین، عملکرد حافظه فضایی رت ها با استفاده از از ماز آبی موریس ارزیابی گشت و سطح بیان پروتئین ها با استفاده از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی تعیین گردید. یافته ها نشان می دهند که پیش آماده سازی فعالیت ورزشی منجر به کاهش معنا دار مسافت طی شده و مدت زمان سپری شده برای رسیدن به سکوی هدف در آزمون ماز آبی موریس شده است. همچنین، فعالیت ورزشی پیش از ایسکمی، به صورت قابل توجهی میزان بیان پروتئین های «عامل رشد عصبی مشتق از مغز» و «عامل رشد عصبی» در ناحیه هیپوکامپ پشتی را در مقایسه با گروه ایسکمی افزایش داده است. براساس نتایج می توان گفت که پیش آماده سازی با فعالیت ورزشی، احتمالاً از طریق تنظیم افزایشی عوامل نوروتروفیک می تواند در برابر آسیب های ناشی از ایسکمی ریپرفیوژن، اثرات محافظتی داشته باشد و اختلال ناشی از ایسکمی مغزی در حافظه کوتاه مدت را بهبود بخشد.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین هوازی بر اختلالات شناختی و عملکرد حرکتی موش های صحرایی نر دیابتی بود. به این منظور 24 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار (وزن 9/9±275 گرم، سن 13 هفته) خریداری و به طور تصادفی به سه گروه شم، دیابت و دیابت+تمرین تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی یک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار ml/kg 60 القا شد. ملاک دیابتی شدن، قند خون بالای mg/dl 250 بود. یک هفته پس از القای دیابت، رت های گروه ورزش، به مدت چهار هفته، پنج روز در هفته (به مدت 30-20 دقیقه با سرعت 18-10 متر در دقیقه) روی تردمیل دویدند. از آزمون حافظه احترازی غیرفعال برای بررسی میزان اختلال در حافظه و از آزمون های سطح شیبدار و بارفیکس به منظور ارزیابی عملکرد حرکتی استفاده شد. یافته ها نشان داد که تمرین ورزشی به طور معنا داری میزان اختلال ناشی از دیابت در حافظه کوتاه مدت در آزمون حافظه احترازی غیرفعال (0001/0=P) را کاهش و عملکرد حرکتی موش های صحرایی دیابتی را در آزمون سطح شیبدار (017/0=P) و آزمون بارفیکس (0001/0=P) افزایش داد. به طور کلی می توان گفت که چهار هفته تمرین هوازی به بهبود اختلالات شناختی و عملکرد حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین منجر می شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین ابعاد رفتار رهبری مربیان و میزان انسجام گروهی تیم ها و نیز بررسی میزان تاثیر انسجام بر عملکرد و موفقیت پایانی تیم های حاضر در مسابقات لیگ برتر فوتبال نوجوانان کشور در سال 1385 انجام شده است. نمونه آماری این پژوهش را 120 نفر از ورزشکاران شرکت کننده در این مسابقات تشکیل دادند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه رهبری در ورزش (LSS) چلادورای و ساله (1980) و پرسش نامه محیط گروهی (GEQ) ویدمیر، براولی و کارون (1987) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار اس. پی. اس. اس استفاده شد؛ بدین ترتیب که برای بررسی رابطه بین ابعاد رفتار رهبری و انسجام گروهی، از ضریب همبستگی پیرسون و برای بررسی میزان تفاوت بین انسجام گروهی در تیم های موفق و سایر تیم ها از آزمون «تی» دوگروه مستقل استفاده شد. نتایج نشان می دهد از دیدگاه بازیکنان، مربیان از رفتار بازخورد مثبت و رفتار آموزشی بیشتر و از رفتار مستبدانه کمتر استفاده کرده اند. بین انسجام گروهی بازیکنان و رفتارهای رهبری بازخورد مثبت، آموزشی، حمایت اجتماعی مربیان ارتباط مثبت و معنی داری مشاهده شد، بین رفتارهای رهبری مستبدانه و دموکراتیک مربیان و انسجام گروهی بازیکنان ارتباط منفی و معنی داری مشاهده شد، همچنین مشخص شد تیم هایی که انسجام گروهی بیشتری دارند، میزان موفقیت آنها نیز بیشتر است. انسجام گروهی تیم ها با شیوه رفتار رهبری مربیان ارتباط معنی داری دارد، همچنین عملکرد و موفقیت تیم با میزان انسجام گروهی آن مرتبط است.

این تحقیق با هدف بررسی رابطه و مقایسه احساس تنهایی و منبع کنترل دانشجویان پسر ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه رازی کرمانشاه انجام شد. به این منظور 60 دانشجوی ورزشکار شرکت کننده در تمرین های تیم های ورزشی دانشگاه و 60 غیرورزشکار به عنوان آزمودنی در نظر گرفته شدند. احساس تنهایی توسط پرسشنامه احساس تنهایی UCLA و منبع کنترل توسط پرسشنامه IPC لونسون اندازه گیری شد. برای بررسی رابطه متغیرها در دو گروه از ضریب همبستگی پیرسون و برای مقایسه متغیرها بین دو گروه از آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. با بررسی روابط بین متغیرها، بین احساس تنهایی با منبع کنترل درونی و منبع کنترلی بیرونی (گرایش به افراد قدرتمند) در دو گروه و احساس تنهایی و منبع کنترل بیرونی (گرایش به شانس) در پسران ورزشکار رابطه معنی داری مشاهده نشد. همچنین بین احساس تنهایی و منبع کنترل بیرونی (گرایش به شانس) در پسران غیرورزشکار ارتباط معنی داری مشاهده شد. از مقایسه متغیرها نتیجه گرفته شد که بین احساس تنهایی و منبع کنترل درونی در دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد اما بین منبع کنترل بیرونی در دو گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد.باتوجه به وجود رابطه معنی دار بین احساس تنهایی و منبع کنترل بیرونی (گرایش به شانس) در غیرورزشکاران، می توان گفت که غیرورزشکاران با منبع کنترل بیرونی با این بارو که کنترل کمی بر روی رویدادهای زندگی خود دارند، بیشتر احساس تنهایی می کنند. تفاوت معنی دار بین احساس تنهایی در دو گروه اثر مفید روانی – اجتماعی فعالیت های ورزشی را تایید می کند. همچنین وجود تفاوت معنی دار بین منبع کنترل درونی در دو گروه بیانگر آن است که ورزشکاران کنترل بیشتری روی زندگی خود دارند و خودشان را بیشتر مسئول موفقیت ها و شکست های خود می دانند.